Rozdział 39: Długa noc

Mimo że Malfoy opuścił bibliotekę prawie godzinę temu, ja nadal siedziałam w tym samym miejscu i niespokojnie stukając palcami w stolik, zastanawiałam się nad jego słowami. Niecierpliwie kręciłam się na krześle, w głowie układając przeróżne scenariusze dzisiejszego wieczoru. Byłam zła na siebie, że mimo tego wszystkiego, co zdążyłam już przeżyć w swoim życiu z Malfoyem w roli głównej, ja nadal niczego się nie nauczyłam. Chciałam iść na tę imprezę, chciałam spędzić z nim wieczór, chociaż w głębi serca wiedziałam, że nic dobrego z tego nie wyniknie. W ogóle nic, w co zamieszany był Draco, nie kończyło się dobrze. Powinnam o tym pamiętać. Jednak ja uparcie wypierałam tę myśl ze swojego umysłu. Głupia, naiwna dziewucha! Czy z naiwności się kiedyś wyrasta?

Zebrałam wszystko, co do mnie należało i szybkim ruchem wrzuciłam do torby. Po drodze wstąpiłam na chwilę do dormitorium, żeby zostawić swoje rzeczy i przebrać się w coś bardziej wyjściowego niż rozciągnięta bluza i wytarte dżinsy. Chwilę później stałam już przed wejściem do Wschodniej Wieży. Nacisnęłam na klamkę ogromnych drzwi, ale ani drgnęły. Wywróciłam oczami. Oczywiście Malfoy nie wspomniał, jakie jest hasło.

Na szczęście nie minęło kilka chwil, kiedy trójka chłopaków w wesołych nastrojach opuszczała wieżę. Wykorzystałam to i przemknęłam obok nich do środka. Wejście przypominało typowy ganek, który widywało się często w domach jednorodzinnych, z tą tylko różnicą, że tutaj nie stały buty i wieszaki na ubrania. W tym niewielkim, kwadratowym pomieszczeniu wisiały jedynie dwa obrazy, a całą prawą ścianę zajmowała drewniana ławeczka. Właściwie była to tylko deska, która zapewne miała być marną imitacją siedzenia. Cały „pokój” miał tylko trzy ściany. Zamiast czwartej, tej którą powinnam mieć przed oczyma, znajdowały się trzy schodki, które prowadziły do głównego pomieszczenia. Pokonałam je zwinnie i aż zachłysnęłam się powietrzem widząc wnętrze Wschodniej Wieży. Nie wiem, jakie wrażenie robiła normalnie, ale teraz udekorowana, z przyciemnionymi światłami, naprawdę mnie zaskoczyła. Nie spodziewałam się takiego efektu.

Sufit był tak wysoki, że przy praktycznie zgaszonych światłach, nie widać było jego końca. Naprzeciwko dostrzegłam ogromne okno, podobne do tego, które znajdowało się w kwaterze mojej i Malfoya. Na końcu pomieszczenia, po lewej stronie okna, znajdowały się schody. A raczej ich początek, bo same stopnie ciągnęły się przez całe pomieszczenie, naokoło, wzdłuż ścian, w których dostrzec można było drzwi. Prowadziły one zapewne do dormitoriów poszczególnych klas. Kanapy, krzesła, stoły zsunięte były na boki, tworząc miejsca, gdzie można było usiąść i porozmawiać. Na środku znajdowało się podwyższenie, a na nim kilka par tańczących do głośnej muzyki, która sączyła się jakby znikąd. Nad głowami uczniów wisiały lampiony; były one jedynym źródłem światła, a w powietrzu unosił się zapach spoconych od tańca ciał i alkoholu. Uśmiechnęłam się, bo, mimo że nie należałam do zwolenników takich imprez, całokształt był zachwycający.
- Robi wrażenie, prawda? – usłyszałam tuż przy uchu przyjemny szept Malfoya. Odwróciłam się do niego i pokiwałam głową z uznaniem. Chciałam coś powiedzieć, ale akurat zaczęła się jakaś szybka i głośna piosenka. Zamknęłam usta i skrzywiłam się lekko, bo moje uszy nie zdążyły się jeszcze przyzwyczaić do takiego hałasu. Widząc to, Malfoy złapał mnie za rękę i pociągnął za sobą. Zdałam sobie sprawę, że ciepło jego dłoni spowodowało, że w moim brzuchu pojawiły się te nieznośne motyle, a gardło zacisnęło się z nerwów. Mogłam się założyć, że nie wydusiłabym z siebie teraz ani słowa. Byłam wdzięczna, że nie muszę się odzywać.

W końcu, przeciskając się przez niemały tłum, dotarliśmy do wolnej kanapy. Ślizgon puścił moją rękę i dał znak, żebym usiadła obok niego. Muzyka w tym miejscu była wyciszona, co dawało możliwość rozmowy bez zbędnego przekrzykiwania się, jedynie delikatne jej nuty dochodzi jakby z oddali. Ktoś, kto zajmował się organizacją, musi naprawdę znać się na rzeczy.
- Spodziewałem się, że prędzej czy później się tu zjawisz – odezwał się Malfoy, podczas, gdy ja wciąż rozglądałam się wokół i podziwiałam, jak mistrzowsko ktoś to wszystko zaplanował.
- A skąd ta pewność, Malfoy? – zapytałam, rzucając mu pełne politowania spojrzenie.
- Mój urok osobisty cię tu przywiódł – posłał mi jeden ze swoich firmowych uśmieszków. Prychnęłam na te słowa, ale nic już nie dodałam. Po co nam była kolejna awantura? Przecież nie chciałam popsuć sobie nastroju na resztę wieczoru.

Malfoy zanurkował za pobliską kanapę i wyjął zza niej butelkę Ognistej Whiskey. Spojrzał na mnie unosząc do góry lewą brew.
- Macie tu może Kremowe Piwo? – zapytałam, rozglądając się i udając, że nie widzę, co trzyma w ręku.
- Granger, musisz się rozluźnić! – powiedział, puszczając mimo uszu moje pytanie.
- I dlatego myślę, że Kremowe Piwo będzie odpowiednie – odpowiedziałam od razu patrząc na niego błagalnym spojrzeniem. – Malfoy, mam naprawdę słabą głowę, do tego nie przepadam za alkoholem i… - chciałam kontynuować, ale położył mi palec na ustach i zbliżając się niebezpiecznie, wyszeptał:
- Chociaż raz się zabaw, nie zaszkodzi ci – spojrzał mi głęboko w oczy, nie zabierając palca wskazującego z moich warg. Czułam się jak sparaliżowana i szczerze nienawidziłam siebie za to uczucie. Wiedziałam, że mną manipuluje, że robi to wszystko celowo i doskonale zdaje sobie sprawę z tego, jak na mnie działa, ale wypierałam to ze swojego umysłu, chcąc się nacieszyć chwilą.

Może Malfoy miał rację? Może raz w życiu powinnam się zabawić? Jedną ręką niechętnie strąciłam jego palec ze swoich ust, a drugą wyciągnęłam w stronę butelki.
- W takim razie daj mi to. – Widziałam, jak na moje słowa, jego usta rozciągają się w uśmiechu. Znowu pozwoliłam mu wygrać.
- I o to właśnie chodzi, Granger!

Widząc radość Ślizgona, powinnam się była domyślić, że to był zły pomysł.

[Kamila Krzempek – Pasujesz] - ciągle i ciągle do końca.

Perspektywa Draco

Nawet się nie zorientowałem, kiedy wybiła pierwsza w nocy, a Granger była kompletnie pijana. Zapoznałem ją z kilkoma osobami z Beauxbatons, ale jej spojrzenie wyraźnie mówiło, że nie zapamięta ich twarzy.
- Chodź zatańczyć – powiedziała nagle, łapiąc mnie za rękę.
- Granger, mówiłem ci już, nie lubię tańczyć.
- Zaciągnąłeś mnie tu i upiłeś! Jesteś mi coś winien! – uśmiechnęła się lekko i przybrała minę zbitego szczeniaczka. Resztkami sił powstrzymywałem się przed wybuchnięciem śmiechem. Nie wiem dlaczego, ale w tamtej chwili nie mogłem się jej oprzeć.
- Tylko jedna piosenka – zastrzegłem, grożąc jej palcem, ale jednocześnie podnosząc się z miejsca i pozwalając jej poprowadzić się na parkiet.

Mimo moich sprzeciwów tańczyliśmy przez następną godzinę i, o dziwo, dobrze się bawiłem. Byłem z siebie dumny, widząc, że obudziłem w dziewczynie nowe, ukryte do tej pory, ja. Wydawało mi się, że po raz pierwszy całkowicie się rozluźniła. A może tylko przy mnie była zawsze taka spięta? Nieważne. Liczyło się tylko to, że dzisiaj pozwoliła sobie na więcej. I to dzięki mnie.

Kiedy z powrotem opadliśmy na kanapę, Granger mimochodem oparła głowę o moje ramię i przymknęła powieki. Poruszyłem się lekko, żeby się ocknęła.
- Ej, nie zasypiaj mi tutaj. Nie zamierzam nieść cię do łóżka przez cały zamek – powiedziałem, uśmiechając się lekko. Ona wywróciła tylko na to oczami i sięgnęła po szklankę z Ognistą. W ostatniej chwili powstrzymałem ją przed kolejnym, dużym łykiem. – To mi lepiej oddaj. I chodź, już późno. – Dziewczyna posłała mi smutne spojrzenie. – W życiu bym nie przypuszczał, że zrobię z ciebie taką imprezowiczkę, Granger – zaśmiałem się i wstając z miejsca podałem jej rękę. Nie chciała jej chwycić, ale kiedy za szybko się podniosła, niebezpiecznie się zachwiała i nie miała wyjścia, jeśli chciała uniknąć upadku. Zaczerwieniła się lekko i chwyciła moją dłoń. Ruszyłem przodem, przepychając się przez tłum i ciągnąć ją delikatnie za sobą. Nawet się nie zorientowałem, kiedy Granger splotła nasze palce razem i mocno ścisnęła moją rękę. Uśmiechnąłem się drwiąco do siebie.

Masz, czego chciałeś, Malfoy. Zadowolony?

Wyprowadziłem nas na zewnątrz. Od razu uderzył mnie nieprzyjemny chłód. Z niechęcią stwierdziłem, że na korytarzu było zdecydowanie zimniej niż w zatłoczonej wieży.

Puściłem dłoń Granger i ruszyliśmy ramię w ramię przed siebie. Na szczęście korytarze w Beauxbatons nie były tak pilnie patrolowane, jak w Hogwarcie i bez obaw, że ktoś nas przyłapie, mogliśmy iść do swoich dormitoriów. Przez całą drogę panowała między nami głucha cisza. Dopiero gdy otworzyłem przed dziewczyną drzwi do naszego Pokoju Wspólnego i puściłem ją przodem, ciszę przerwała Granger.
- Jaki ty szarmancki, Malfoy. Kto by pomyślał… - powiedziała ironicznie, lekko się przy tym chwiejąc. Przezornie złapałem ją za ramię, żeby uchronić przed upadkiem. Niespodziewanie jednak jej przyjazne nastawienie i dobry humor zniknęły i ze złością wyrwała rękę z mojego uścisku, szepcząc coś pod nosem. Ruszyła w stronę kanapy, ale znów zaczęła się lekko chwiać, więc ponownie ją chwyciłem, tym razem w pasie. Zatrzymała się i położyła ręce na moich dłoniach.
- Przestań się tak o mnie troszczyć – powiedziała cicho. Jakby przez zęby. – Nie ułatwiasz.
- Nie ułatwiam? Niby czego? – Zamiast odpowiedzi usłyszałem jedynie prychnięcie. Podeszła ostrożnie do kanapy i opadła na nią ciężko, kładąc głowę na oparciu.
- Nie potrafię cię zrozumieć, Malfoy. Raz jesteś miły, uprzejmy, sprawiasz wrażenie, jakbyś naprawdę się o mnie troszczył, a następnego dnia… kompletna zmiana. Nagle rozmawiam z innym człowiekiem. Czasem mam wrażenie, jakby wszystko dobre, co jest z tobą związane, tylko mi się śniło.
- Granger, jesteś pijana. Odpuść – rzuciłem i ruszyłem w stronę swojego dormitorium. Czułem, że ta rozmowa zmierza w niebezpiecznym kierunku. Wolałem uniknąć jej konsekwencji.
- Stój, Malfoy! – krzyknęła. – Mam dość twojego uciekania! Czy mógłbyś mi chociaż raz powiedzieć, co jest grane?
- O co ci chodzi, Granger? – odwróciłem się i posłałem jej wściekłe spojrzenie.
- O co mi chodzi?! To ja się pytam, o co chodzi Tobie! Od miesięcy próbuję rozgryźć twoje zachowanie! Na początku pomyślałam, że po prostu chcesz mnie dodać do swojej kolekcji. Kolejna naiwna panienka, która na ciebie poleciała. I to sama Granger, ta kujonka, która przecież tak bardzo cię zawsze nienawidziła. Tylko że potem… - spuściła wzrok i zamilkła na moment. Czułem narastające we mnie napięcie. Z jednej strony bałem się jej słów, ale z drugiej… nie mogłem się ich doczekać. Wiedziałem, że będą przełomowe w naszych stosunkach. Zanim znów się odezwała, usłyszałem jej ciche westchnięcie. – Ale potem dostrzegłam w tobie coś innego, jakby zaczęło ci zależeć. Łudziłam się, że to, co się między nami rodzi, może stać się czymś zgoła innym niż nienawiść. – Nagle zakryła twarz dłońmi i oparła się łokciami o kolana, bujając się lekko. Siedziała tak kilka chwil, milcząc. Bałem się chociażby drgnąć, ale nie mogłem się powstrzymać przed zadaniem jedynego pytania, które chodziło mi teraz po głowie.
- I dlaczego przestałaś w to wierzyć? – zapytałem cicho, sam nie wiedząc, dlaczego. Dziewczyna znieruchomiała, ale nie uniosła głowy.
- Kiedy mnie odtrąciłeś, tamtej nocy… Pogubiłam się w tym wszystkim. Nie wiedziałam, co o tym sądzić. Doszłam do wniosku, że to całe wikłanie się i zagłębianie w twoją pokrętną logikę, nie ma najmniejszego sensu, skoro ty nie chcesz mnie do siebie dopuścić. Czuję, że za każdym razem, kiedy udaje mi się do ciebie choć trochę dotrzeć, ty wydajesz się być jeszcze dalej. Odsuwasz się, a ja nie mam siły i ochoty walczyć o twoją uwagę. Nie będę kolejną, naiwną panną w twojej kolekcji – rzuciła, śmiejąc się gorzko. – I wiesz co, Draco? W końcu zrozumiałam, że ty się nigdy nie zmienisz. Potrzebowałam na to dużo czasu, ale teraz już wiem, że zawsze będziesz tym samym ironicznym i aroganckim Malfoyem, którego poznałam mając jedenaście lat i który w drugiej klasie po raz pierwszy nazwał mnie szlamą. Jesteś taki sam, jak twój ojciec. Nie wiem, jak mogłam tego wcześniej nie zauważyć.

Poczułem, jak automatycznie zaciskam pięści ze złości. Granger nawet nie mogła przypuszczać, jak bardzo dotknęły mnie jej słowa.
- Nigdy, ale to n i g d y nie porównuj mnie do ojca, rozumiesz? – warknąłem przez zęby. Dostrzegłem, jak posyła mi zaskoczone i lekko przestraszone spojrzenie.
- Właśnie o tym mówię, Malfoy – szepnęła drżącym głosem. – Zamiast powiedzieć, o co w tym wszystkich chodzi, ty znów odgradzasz się ode mnie tym murem i...
- Daj sobie spokój z tymi swoimi szlamo-psychologicznymi wywodami – rzuciłem ze złością. – Przestań mnie poddawać jakiejś nieudolnej analizie, bo nic o mnie nie wiesz – warknąłem i odwracając się na pięcie, wpadłem, jak burza do swojego dormitorium. Miałem dość dzisiejszej nocy. Miałem dość Granger.

_________________

Beta – Bezsprzeczna. Dziękuję!

Wybaczcie, że dopiero teraz, ale w tamten piątek balowałam na swoim półmetku i w niedziele nadal nie miałam siły myśleć o blogu, a nie chciałam, żeby notka była napisana z przymusu.

Kontakty naszej parki zaczynają się zacieśniać i myślę, że jeszcze rozdział, dwa i przejdziemy do turnieju. Podekscytowani? Bo ja bardzo! ;)

To jakie opinie o tym tworze powyżej? :>

Trzymcie się <3