Rozdział 43: Decyzja

Perspektywa Draco

[A boy and HisKite – Cover Your Tracks] - do końca.

Staliśmy na rozdrożu dróg. To był właśnie ten moment, którego od miesięcy tak bardzo się obawiałem. Ja, Granger i ta przeklęta, złota wierzba.

Tyle razem przeszliśmy… Nie tylko dzisiaj. Te kilka ostatnich miesięcy zmieniło mnie nieodwracalnie. Ta dziewczyna była dla mnie iskierką nadziei. Wiedziałem, że tylko ona może mnie uratować. Jakie to paradoksalne. W końcu to ja decydowałem teraz o jej życiu.

Pamiętaj, by przy złotej, płaczącej wierzbie skręcić w lewo.

Słowa Czarnego Pana huczały mi w głowie. Wystarczyło teraz skręcić w lewo. Dalej wszystko miało potoczyć się samo. On zdobędzie Granger, ja wygram łaskę dla mojej rodziny, a któregoś dnia, być może, uda mi się uwolnić spod j e g o władzy. Może ojciec wtedy po raz pierwszy powiedziałby, że jest ze mnie dumny… Przecież marne życie Granger nie jest aż tyle warte, prawda? Czy to nie ona walcząc tyle razy przy boku Pottera nie udowadniała, że jest gotowa poświęcić życie dla większego dobra? Jeśli oddam ją w ręce Czarnego Pana, to będzie właśnie takie poświecenie. Jej życie za życie moje, mojej rodziny i przyjaciół. Dlaczego mam uratować ją, a nie ich?

- Malfoy? Mówię do ciebie – mruknęła ze złością. – Myślę, że to już koniec zadania, jeśli skręcimy w odpowiednią stronę, wygramy.

Słyszałem w jej głosie napięcie i podniecenie. Gdyby tylko wiedziała, co ją teraz czeka… Czy poszłaby ze mną mimo wszystko? Co kazałaby mi zrobić? Ratować rodzinę czy sama walczyłaby o życie? I najważniejsze, co zrobiłaby ta uczciwa i odważna Granger, gdyby była na moim miejscu?

Pamiętaj, by przy złotej, płaczącej wierzbie skręcić w lewo.

Serce dudniło mi głośno w uszach. Dlaczego tak ciężko było mi podjąć tę decyzję, skoro była ona tak oczywista? Przecież nie mogłem zostawić rodziny, przyjaciół… Jakim prawem miałem skazywać ich na śmierć kosztem jednej, głupiej Granger? Nie mogłem pozwolić, by moi bliscy przeze mnie cierpieli. Czy chciałem być odpowiedzialny za ich śmierć?

- Myślę, że powinniśmy skręcić w lewo – odezwała się nagle Granger. – Tak, zdecydowanie powinniśmy iść w lewo.

Wystarczyło przytaknąć. Zaciągnięcie jej tam było łatwiejsze niż mógłbym przypuszczać. A nagroda, którą miałem za to otrzymać była na wyciągnięcie ręki. Malfoy, tak niewiele ci brakuje. Naprawdę zamierzasz się teraz poddać?

- Ja skręcam w lewo, a ty rób, co chcesz – odezwała się zniecierpliwiona Granger i ruszyła przed siebie.

Niepewnie szedłem za nią, usprawiedliwiając się w myślach, że przecież sama podjęła tę decyzję, nikt jej do tego nie zmuszał, po prostu nikt nie zamierzał jej też uratować.

Musisz ich powstrzymać.

Usłyszałem w głowie słowa Roksany, które powiedziała zaraz po tym, jak Czarny Pan zlecił mi zadanie. Musisz ich powstrzymać. Ona też na mnie liczyła… Ale jak niby miałem to zrobić? Przecież było już za późno, skręciliśmy i nie ma odwrotu. Tego właśnie chciałem. Uratować rodzinę, przyjaciół, Roksanę. Tylu ludzi za jedną Granger. Nikt na moim miejscu by się nie wahał, prawda?

                                      

Nie ratujesz tylko Hermiony! Ratujesz Hogwart!

Roksana… Nigdy nie sądziłem, że ta dziewczyna tyle namiesza w moim życiu, ale równocześnie tyle mi da. Nie sądziłem, że nauczę się kiedyś kochać kogoś czystą i bezinteresowną miłością. Była moją siostrą i byłem gotowy poświęcić za nią życie. Dlatego muszę oddać Granger w ręce Czarnego Pana, nie mogę poświęcić Roksany. 

Jeśli teraz nie postawisz się Voldemortowi, to już nigdy tego nie zrobisz! Zrozum, że to jest twoja ostatnia szansa!

Dlaczego to było takie trudne? Przecież Granger nic dla mnie nie znaczyła!

- Malfoy, patrz! Wygraliśmy! – Głos uradowanej Gryfonki wyrwał mnie z letargu. Kilka metrów przed nami stał ogromny puchar, mieniący się milionem kryształów i maleńkich diamentów. Zupełnie, jak ten z Turnieju Trójmagicznego… Nagle mnie olśniło.

 Pamiętaj, by przy złotej, płaczącej wierzbie skręcić w lewo. Będziesz wiedział, co robić dalej.

To był świstoklik. Tak samo, jak wtedy z Potterem. Ojciec mówił, że to był jego pomysł… Nigdy nie widziałem go równie dumnego z siebie, jak wtedy gdy opowiadał o tym matce. Więc to koniec? Wystarczy, żeby Granger go dotknęła?

- Malfoy, dlaczego się nie cieszysz?! – krzyczała podekscytowana dziewczyna, nawet nie przypuszczając, co dzieje się teraz wewnątrz mnie. – Wygraliśmy! – rzuciła mi się na szyję, przytulając mnie. Objąłem ją, przyciągając ją mocniej do siebie i ciesząc jej zapachem. Wiedziałem, że to ostatnia chwila, kiedy mogę poczuć jej ciepło, kiedy moje nozdrza przyjemnie koi zapach jej włosów i skóry. Za kilka godzin będzie martwa… Przeze mnie.

Oderwałem się od niej trochę zbyt szybko, wiedząc, że gdyby potrwało to jeszcze chwilę dłużej, nie potrafiłbym tego zrobić. Ruszyłem zdecydowanie w stronę pucharu, kątem oka widząc, że Granger idzie krok w krok za mną. Stanęliśmy po obu stronach naszej zdobyczy i równocześnie spojrzeliśmy na siebie. Dziewczyna uśmiechnęła się do mnie ufnie. Poczułem, jakby w moje serce wbijało się teraz tysiące igieł, ale spróbowałem odwzajemnić ten drobny gest.

- Myślisz, że to działa tak, jak w Turnieju Trójmagicznym i jeśli go dotkniemy to wygramy? – zapytała, nie przestając emanować radością.

- Spróbujmy. Na trzy? – zapytałem, starając się powstrzymać nerwy.

- Na trzy - kiwnęła głową na znak zgody.

- Raz – powiedziałem, patrząc jednocześnie, jak Granger wyciąga rękę w stronę pucharu. Po plecach przebiegł mi dreszcz. Podjąłem dobrą decyzję?

- Dwa – usłyszałem jej pewny ton głosu. To działo się zbyt szybko. Nie chciałem, żeby wszystko się skończyło. Czy teraz miałem do końca swoich dni tłamsić w sobie wyrzuty sumienia, że nie mogłem jej uratować? Że nie o d w a ż y ł e m się postawić ojcu?

Zawahałem się na moment. Ale przecież nie było już odwrotu.

- Trzy – szepnąłem ledwo dosłyszalnie i chwyciłem za puchar. Zacisnąłem mocno oczy, czekając na znajome szarpnięcie w okolicy pępka, ale nic takiego się nie wydarzyło. Zamiast tego powietrze wokół nas stało się gęstsze i bardziej ponure. Rozejrzałem się ze strachem. Już wiedziałem. Nadchodzili.

- Co się stało? – zapytała Granger. – Dlaczego nigdzie się nie przenieśliśmy? To nie był świstoklik? – wyrzucała z siebie z wyraźnym przerażeniem. Również czuła narastające napięcie, które wręcz unosiło się w powietrzu.

- Widocznie nie, Granger – szepnąłem, równie zaskoczony, co ona. Czarny Pan nie powielał swoich planów. Dlatego i tym razem, wymyślił coś innego. Mogłem się tego domyślić.

Nagle wokół nas zaczęły krystalizować się kolejne postacie Śmierciożerców. Było ich sześciu, szybko nas otoczyli, jednak żaden z nich nie zdjął maski, przez co nie wiedziałem, kogo przysłał po nas Czarny Pan.

- Draco, co się dzieje? – zapytała przerażona dziewczyna, łapiąc mnie za rękę i jednocześnie wyciągając różdżkę.

- Co ja zrobiłem – szepnąłem do siebie, gorączkowo myśląc, co teraz.

- Ty ich tu przysłałeś?! – warknęła nagle Granger.

- Nie czas na tłumaczenia – odpowiedziałem i dodałem tak, żeby tylko ona mogła mnie usłyszeć – Zaufaj mi.

- Żeby znowu się rozczarować? – zapytała, ale równie cicho, co ja. – Nie tym razem, Malfoy. Nie dam się więcej na to nabrać.

- Spisałeś się, synu – usłyszałem nagle za sobą. Odwróciłem się i spojrzałem na ojca z przerażeniem. Nie sądziłem, że tu będzie. – Raz w życiu postąpiłeś słusznie.

Te słowa podziałały na mnie jak kubeł ziemnej wody. Oddając Hermionę w ręce Czarnego Pana, stawałem się taki jak Lucjusz. A przecież to właśnie tego chciałem uniknąć – pójścia w ślady ojca. Chciałem przełamać tradycję Malfoyów, uciec przed Voldemortem, zamiast popełnić największy błąd w życiu i służyć mu do reszty swoich dni, każdego dnia poświęcając życie, za jakieś chore idee. Chciałem przestać być marionetką w jego rękach, zacząć żyć własnym życiem, podejmować własne decyzje i uczyć się na błędach zamiast martwić, że każde źle wykonane zdanie może być moim ostatnim.

- Mylisz się, ojcze. To jeszcze nie koniec mojego zadania – powiedziałem pewnym głosem. – Ostatnie, czego chcę to stać się taki jak ty – dodałem z odrazą i łapiąc Granger za rękę, teleportowałem się z dala od tego miejsca, drżąc na samą myśl o konsekwencjach.

_________________

*rozdział niesprawdzony.

Macie turniej, Draco podjął decyzję. Usatysfakcjonowani? Wiem, że krótko, ale chciałam, żeby ten rozdział poświęcony był tylko Malfoyowi i jego przemyśleniom. W zamian za to postaram się dodać kolejną część już za tydzień – nie obiecuję jednak, że tak się stanie!

Zabolało mnie, że „Anonim” stwierdził pod poprzednią notką w komentarzu, że o Was zapomniałam. Nie, nie zapomniałam. Nigdy nie zapominam o swoich czytelnikach i przykro mi, że macie o mnie takie zdanie. Od tygodnia mam problemy z Internetem i nawał pracy. I to wcale nie jest „zapomnienie”…

Na komentarze pod poprzednim postem postaram się odpowiedzieć w ciągu tygodnia, jeśli kogoś by to interesowało.

A teraz cierpliwie czekajcie na nowość ;)

Pozdrawiam,