Rozdział 37: "Nie pozwól im zwyciężyć"

Hogwart. Perspektywa Ginny

            Gdy tylko wybiła dwudziesta pierwsza, wykręciłam się zmęczeniem i złym samopoczuciem i, czym prędzej uciekłam do swojego dormitorium. Był piątkowy wieczór, więc o tej porze było jeszcze pusto. Wszystkie moje współlokatorki siedziały w Pokoju Wspólnym i plotkowały w najlepsze. Ja nie miałam dziś na to ochoty. W ogóle przez ostatnie tygodnie mój nastrój nie był najlepszy. Hermiona dawno się nie odzywała, a nawet jeśli coś pisała, to były to raczej zdawkowe listy o wszystkim i o niczym. Ron wciąż zachowywał się dziwnie, Harry nie dawał znaku życia, wciąż podróżując gdzieś z Dumbledorem, a Zabini… Wszystkie gazety trąbiły o jego zaginięciu, ale mnie nie opuszczało dziwne wrażenie, że wszystko jest z nim w porządku. Może to jedna z jego kolejnych gierek z Malfoyem? Szczerze mówiąc, wcale by mnie to nie zdziwiło.

            Rzuciłam się na łóżko i zamknęłam oczy. Byłam strasznie zmęczona już od kilku dni, ale sen wciąż nie przychodził. Zasypiałam późno i budziłam się tuż przed świtem. Wypierałam z umysłu obraz Blaise’a na wszystkie możliwe sposoby, ale on wciąż wracał. I do tego Lenkey… Wpadałam na tę dziewczynę na każdym kroku, jakby mnie śledziła! Albo była to po prostu moja paranoja. Starałam się nie zwracać na nią uwagi, ale gdy tylko nasze spojrzenia się spotykały, ona posyłała mi ten swój dumny uśmieszek. Jakby chciała powiedzieć wygrałam, on zawsze był i będzie mój. Już niejednokrotnie chciałam zetrzeć jej go z twarzy. I przysięgam, że kiedyś to zrobię!

            Moje przemyślenia przerwało ciche stukanie w okno. Uniosłam się na łokciach, żeby zobaczyć, co to. Tuż za szybą dostrzegłam dobrze mi znaną, szaroczarną sowę Blaise’a. Uśmiechnęłam się lekko do siebie, karcąc się równocześnie w myślach za to, że to stworzenie przyniosło mi taką radość. Niespiesznie wstałam z miejsca i ruszyłam w jej stronę. Przechodziłam przez pokój powoli, chociaż miałam ochotę pobiec w jej stronę, zachłanna jakichkolwiek wiadomości na temat chłopaka.

            Wpuściłam zwierzę do środka, a ono posłusznie wylądowało na moim ramieniu i wystawiło w moją stronę nóżkę. Gdy tylko zdążyłam odwiązać liścik, sówka wyleciała i zaraz zniknęła w ciemności.

            Zamknęłam okno i usiadłam po turecku na swoim łóżku. Zwinięty nadal liścik położyłam przed sobą i wpatrywałam się w niego przez chwilę. Teraz, gdy już trochę ochłonęłam, zaczęłam się obawiać, co mogę tam zobaczyć. Wzięłam głęboki oddech i sięgnęłam po list.

            Przeczytałam go kilkakrotnie, zastanawiając nad jego treścią. Dlaczego nie wspomniał o jego zaginięciu? Gdzie był? Dlaczego się ukrywał? Złapałam szybko leżące nieopodal pióro i kawałek pergaminu i szybko naskrobałam tam swoje pytania. Gołym okiem było widać, że się o niego martwię. Ale teraz o to nie dbałam. Chciałam po prostu wiedzieć, gdzie jest i czy wszystko z nim w porządku.

            Westchnęłam cicho i małym druczkiem dopisałam na końcu krótkie postscriptum.

PS. Jeśli w sobotę nie pojawię się do godziny piętnastej – nie czekaj.

            Popatrzyłam na list i od razu ruszyłam do Sowiarni. Chciałam go jak najszybciej wysłać. A później będę myśleć nad tym czy powinnam się z nim spotkać. Tak. Zdecydowanie muszę to jeszcze przemyśleć.

[Ross Copperman – Holding On And Letting Go]

Fragment pisany w trzeciej osobie.

Hogwart. Kilka godzin później.

            Ron Weasley szedł wolnym krokiem korytarzami Hogwartu. Rozglądał się dookoła, ale wcale nie po to, by upewnić się, że o tak późnej porze nie wpadnie na żadnego nauczyciela. Napawał się widokiem surowych, kamiennych ścian, przyglądał się ruchomym obrazom i postaciom, które znajdowały się na nich i patrzyły na niego z zaciekawieniem. Błądził wzrokiem po oknach wychodzących na spokojne i zasnute ciemnością błonia. Nagle zapragnął zapamiętać to wszystko, chociaż tak naprawdę nie wiedział, po co. Przecież z własnej woli szedł to wszystko zakończyć.

            Niespiesznie wspiął się na ostatnie schodki i wyszedł na Wieżę Astronomiczną. Jego policzki od razu owiał nocny, ale wiosennie ciepły powiew wiatru. Nabrał powietrza głęboko do płuc i przymknął na chwilę oczy. Znów przeniósł się do tamtej feralnej, sierpniowej nocy. Ile to już razy wracał do tego wspomnienia?

            Westchnął przeciągle i ruszył w stronę brzegu wieży. Oparł się o murek i niepewnie spojrzał w dół. Nie miał siły dłużej walczyć. Wiedział, że to, co teraz zrobi, jest równoznaczne z wywieszeniem białej flagi. Ale nie potrafił już inaczej.

           

            Nie sądziłem, że kiedykolwiek któryś z was, tchórzliwych Weasleyów, dostąpi zaszczytu spotkania się ze mną twarzą w twarz...*

            W głowie dźwięczały mu słowa Czarnego Pana sprzed ośmiu miesięcy. Tak dokładnie wyryły się w jego pamięci, że był je wstanie przywołać o każdej porze dnia i nocy. Czasem przychodziły do niego same, niechciane, jakby przypominając o jego porażce.

            Obiecaj mi posłuszeństwo.

            Ron wdrapał się ostrożnie na murek i stanął na nim, dumnie się prostując. Rozpostarł ręce i zamknął oczy. Wiosenny wiatr łaskotał go przyjemnie w policzki. Przez moment poczuł się taki wolny. Prawie szczęśliwy.

            Czy przyrzekasz całkowicie oddać się służbie Czarnemu Panu?

            Obiecał. Zgodził się donosić na własnych przyjaciół. Ale przecież miał dobry powód. Przecież ratował siostrę! Już nie pamiętał, jak wiele razy próbował to sobie tak tłumaczyć. Czasem pomagało, ale częściej wpędzało go jedynie w większe wyrzuty sumienia. Bo czy jest usprawiedliwienie wystarczająco dobre, by wytłumaczyć nóż wbity w plecy człowiekowi, który zawsze bezgranicznie mu ufał? Harry… Gdyby tylko wiedział… Czy kiedykolwiek by mu wybaczył?

            Czy przyrzekasz stać po jego stronie w każdej sytuacji?

            Obiecał. Pozwolił, by zło zawładnęło jego życiem. Oddał się w ręce samego diabła. Zgodził się, by to on kierował jego losem. Sam odebrał sobie prawo wyboru.

            Czy przyrzekasz służyć mu do końca swoich dni?

            Obiecał. A teraz wystarczył jeden krok, by to wszystko przerwać i już na zawsze uwolnić się od Czarnego Pana. Uwolnić od tej władzy, którą powoli roztaczał nad światem. Przecież to tak niewiele… Pochylić się lekko do przodu i… po prostu odlecieć. Jak ptak. Poczuć wolność i wiatr we włosach. Przez moment osiągnąć szczęście i już na zawsze zapisać sobie to uczucie w pamięci. Przecież to tak niewiele...

            A jednak coś go blokowało. Chciał skończyć, poddać się i już nigdy więcej nie mieć zmartwień. Chciał pozwolić im wygrać i uwolnić się od tego całego bałaganu, chociaż wiedział, że to żadne wyjście.
- Bo z tej sytuacji nie ma wyjścia – szepnął do siebie cicho. Poczuł, jak po policzku spływa mu samotna łza. Zdusił w sobie chęć ucieczki z tego miejsca i wymazania z pamięci całej dzisiejszej nocy. Pochylił się lekko do przodu i pozwolił, by jego ciało uniósł wiatr.

            Ale wtedy poczuł, jak jakaś niewidzialna siła łapie go w pasie i ściąga z powrotem na wieżę, przy okazji mocno przy tym obijając.
- Wiedziałam, że jesteś idiotą, Weasley, ale teraz przeszedłeś samego siebie – usłyszał nad sobą jadowity głos. Podniósł wzrok na przybysza i dostrzegł Lucy Lenkey z wyciągniętą przed siebie różdżką. Siostrę jego przekleństwa. Człowieka, który przyczynił się do zrujnowania mu życia. Ona była ostatnią osobą, którą chciał teraz oglądać. – To jeszcze nie twój czas, Weasley. Nie bądź głupi, nie pozwól im zwyciężyć – mówiła cicho i z przekonaniem. Rudzielec nawet nie mógł przypuszczać, że przekonuje teraz do tego nie tylko jego, ale i siebie. – Bądź panem swojego losu. Oboje wiemy, że nawet ciebie na to stać – dodała z nutką ironii, opuszczając wieżę.

            Zostawiła go tam samego. Z jakiegoś powodu była pewna, że drugi raz nie postanowi skoczyć. Wiedziała, że dała mu swoimi słowami nową nadzieję – na lepsze jutro. Nadzieję, której oboje teraz potrzebowali.

It's everything you wanted, it's everything you don't
It's one door swinging open and one door swinging closed
Some prayers find an answer
Some prayers never know
We're holding on and letting go**

Perspektywa Lucy

            Przez resztę nocy nie mogłam zasnąć. Zastanawiałam się, jak to wszystko by się dalej potoczyło, gdybym nie wpadła na pomysł przejścia się po zamku. Gdybym nie usłyszała tego nieuważnego Weasleya i nie poszła za nim.

            Dokładnie pamiętałam jego melancholijne ruchy i rozbiegane spojrzenie. Sprawiał wrażenie, jakby popadł w jakiś trans, jakby rozglądał się wokół siebie, ale nic nie widział. Może dlatego mnie wtedy nie dostrzegł.

            Przekręciłam się na bok na łóżku i spojrzałam w stronę okna. Coraz jaśniejsze, zielone światło wydobywające się stamtąd oznaczało, że powoli wstaje nowy dzień. Za to właśnie kochałam bycie Ślizgonką – widok za oknem był niesamowity, a fakt, że znajdowaliśmy się pod ziemią (praktycznie pod wodą!) powodował przyjemny ucisk w żołądku. Uśmiechnęłam się lekko do siebie. Czułam, że dziś będzie inne niż wszystkie.

            Wstałam niespiesznie i zaczęłam się szykować. Spojrzałam na zegarek. Wskazywał siódmą trzydzieści pięć, ale jako że była sobota, nikomu nie spieszyło się, aby zwlec się z łóżka. Moje współlokatorki nie były w tej dziedzinie wyjątkiem.

            Dzisiaj miał się odbyć mecz Gryfoni kontra Ślizgoni, czyli najbardziej oczekiwane wydarzenie każdego roku szkolnego. O dziwo, czułam podekscytowanie z tego powodu i dziwną energię rozpierającą moje ciało. Nie należałam do drużyny, a Quidditch nigdy specjalnie mnie nie interesował, ale dziś zamierzałam siąść na trybunach i zagrzewać swoich do walki.

            Czułam, że wraz z wczorajszym wydarzeniem, coś się we mnie zmieniło. Jakby pękło i odmieniło moje życie na zawsze. Wróciła mi chęć do walki, chęć decydowania o własnym losie. Jakbym sama posłuchała rady, którą dałam wczoraj Weasleyowi. To jeszcze nie czas na to, żeby się poddać.

            Nie pozwól im zwyciężyć. Bądź panem swojego losu.

*

*teksty pisane kursywą we fragmencie o Ronie pochodzą z Rozdziału 9: „Najgorsze wspomnienie w życiu pewnego, rudego Gryfona” i są mojego autorstwa.

**fragment piosenki „Holding On And Letting Go”, której link podany był powyżej.

________________

Witam. Usatysfakcjonowani? Bo ja tak. Pomysł z Ronem pojawił się spontanicznie. Rudzielec miał odegrać swoją rolę trochę później, ale stwierdziłam, że najpierw trzeba o nim coś wspomnieć.

Lucy powoli zaczyna mięknąć. Zmienia się i chociaż w moim wyobrażeniu nadal pozostaje tą zimną suką, której tak nienawidził Blaise, to zaczyna okazywać uczucia. I współczucie. Pewnie dlatego uratowała Rona. Poza tym poniekąd ratowała też siebie. W końcu Ślizgoni to egoiści ^^

Przycichł trochę wątek główny, między Hermioną i Draco, ale taki był mój zamysł. Wierzcie mi, że powrócą do nas w wielkim stylu. Aż się nie mogę doczekać!

Nie wiem czy zauważyliście, ale rozdziały pojawiają się regularnie, co dwa tygodnie w niedzielę. Będę się starała utrzymać tę systematyczność, ale niczego nie obiecuję. Moi starzy czytelnicy na pewno pamiętają, że różnie to ze mną bywa.

Ciao.