Rozdział 38: Wieczorny spacer po zamku

Lucy Lenkey siedziała na jednym z wygodnych, ciemnozielonych foteli znajdujących się w Pokoju Wspólnym Ślizgonów. Cały czas uśmiechała się lekko do siebie, jednocześnie przyciskając do piersi butelkę Ognistej Whiskey. Nie piła jednak bez powodu – w Domu Węża wszyscy właśnie świętowali zwycięstwo nad Gryfonami w dzisiejszym meczu Quidditcha. W pomieszczeniu panował harmider – głosy rozmów, radosne okrzyki i głośna muzyka zlewały się w jedno, tworząc jeszcze większe zamieszanie w głowie blondynki. Jednak nawet to nie sprawiło, że z ust dziewczyny zniknął delikatny uśmiech.
Panna Lenkey pociągnęła kolejny, głęboki łyk trunku, krzywiąc się przy tym lekko. Czuła, że jej głowa staje się coraz cięższa, a oczy zaczynają się kleić. Nie pozwoliła sobie jednak na chwilę drzemki. Jej samopoczucie było z każdą minutą lepsze i nie chciała zmarnować tych rzadkich ostatnio chwil na sen. Poniosła się więc z fotela i ruszyła na parkiet, cały czas trzymając w ręku butelkę. Nie minęło kilka chwil, gdy poczuła jak obejmują ją od tyłu czyjeś silne i zdecydowane ręce. Nie przestając tańczyć odwróciła się na moment, patrząc na chłopaka i rozpoznając w nim Sama McForesta, przystojnego Ślizgona z siódmej klasy. Pozwoliła, by położył dłonie na jej biodrach. W czasie tańca czuła jego ciepły oddech na szyi i coraz odważniejsze posunięcia.
- Może chwila przerwy? – powiedział zmysłowym szeptem Sam, prosto w jej ucho. Lucy nie odwracając się do niego kiwnęła lekko głową. Chłopak nie mógł zobaczyć jej triumfalnego uśmiechu.

Ramię w ramię ruszyli w stronę najdalszego kąta w Pokoju Wspólnym, w którym stały, zsunięte teraz, biurka. Lucy usadowiła się na jednym z nich. McForest stanął przed nią i ponownie położył jej ręce na biodrach. Dziewczyna patrzyła mu wyzywająco w oczy, czekając na jego kolejny krok. Doskonale wiedziała, do czego zmierza ten wieczór.
- Taka piękna dziewczyna nie powinna pić w samotności – powiedział, nie odrywając od niej wzroku i lekko kiwając głową w stronę nadal trzymanej przez dziewczynę butelki.
- W takim razie napij się ze mną – odpowiedziała, podsuwając mu Ognistą. Zamiast tego Sam złapał ją lekko za podbródek i przysunął jej twarz tak, by ich usta dzieliły zaledwie centymetry.
- Dziś nie mam ochoty na picie – szepnął.
- Doprawdy? – odpowiedziała mu takim samym tonem Lucy – A na co masz w takim razie ochotę?
- Na ciebie – mruknął zmysłowo i zachłannie wpił się w usta dziewczyny. Lucy wypuściła z ręki butelkę, która poturlała się po biurku i z cichym trzaskiem rozbiła, spadając na podłogę. Nie zwracając na to uwagi, zarzuciła Samowi ręce na szyję i ciasno objęła go nogami. Tęsknie oddawała namiętne pocałunki Ślizgona. Musiała przyznać, że był naprawdę dobry w tym, co robił, ale po głowie cały czas chodziła jej jedna myśl – to nie był Blaise. Wiedziała, że żeby wyrzucić go z pamięci, ich noc musi zastąpić nowym wspomnieniem.
- Może przeniesiemy się do twojego dormitorium? – szepnęła, gdy Sam przeniósł pocałunki na jej szyję. Chłopak w odpowiedzi uniósł ją lekko i nie przestając całować, ruszył w stronę schodów do pokoju Ślizgonów z siódmej klasy. Bez problemu wniósł dziewczynę na samą górę i postawił przed drzwiami do swojego dormitorium. Pchnął drzwi i zaprosił Lucy do środka. Gdy tylko wrota się za nimi zatrzasnęły, znów zatopili się w gorących pocałunkach. Panna Lenkey nie zdążyła się nawet zorientować, gdy została w samej bieliźnie i wylądowała w łóżku Sama. Objęła go mocno, wpijając się zachłannie w jego usta i rozkoszując każdą chwilą. Chciała poczuć go każdą komórką swojego ciała, tak jak czuła Blaise’a. Chciała, żeby to ta noc stała się dla niej niezapomniana, a ta z Zabinim odeszła w niepamięć. Potrzebowała oderwać się od rzeczywistości, ponieść emocjom z chłopakiem, z którym nigdy wcześniej nie miała okazji porozmawiać. Liczyła, że ten jednorazowy numerek przyniesie jej tylko rozkoszy, co noc z Blaisem. Chciała, żeby tak było. Ale podświadomie wiedziała, że tak się nie stanie. Bo musiała przyznać przed samą sobą, że to, co z nim przeżyła, było magiczne. I zdarzało się tylko raz w życiu. Tylko z jednym człowiekiem.

Nagle ciche pojękiwania roznoszące się po pokoju, przerwane zostały głośnym trzaśnięciem drzwiami. Lucy i Sam równocześnie odwrócili się w stronę źródła dźwięku i zamarli.
- Złaź z mojej siostry -  warknął Tom w stronę Sama. Chłopak był tak zszokowany, że nawet nie zdążył zareagować, kiedy Lenkey podszedł do niego i zepchnął go z Lucy. – I wynoś się stąd – dodał, rzucając mu koszulkę i gromiąc spojrzeniem.
- Tom! – krzyknęła Lucy ze złością, nagle przytomniejąc i zrywając się z łóżka. Szybko zarzuciła na siebie koszulkę i mrużąc oczy, warknęła w stronę brata – To ty się stąd wynoś. Już dawno straciłeś prawo do kontrolowania mojego życia. Dobrze o tym wiesz.
- Nie wyraziłem się jasno? Wynoś się stąd! – powtórzył Lenkey, zwracając się do Sama, równocześnie ignorując siostrę.
- Stary, spokojnie – odpowiedział McForest, unosząc ręce w geście obronnym. – Już mnie nie ma – dodał, wyczuwając złość Toma. Już dawno obiegła Hogwart historia, jak Lenkey potraktował Blaise’a, gdy ten przespał się z jego siostrą. Sam pamiętając o tym, wolał nie wchodzić w drogę Ślizgonowi, dlatego czym prędzej założył spodnie i pospiesznie wyszedł ze swojego dormitorium. Lucy pokręciła głową z niedowierzaniem.
- Mam cie dosyć, Tom. Serdecznie dosyć. I już nie mogę doczekać się dnia, kiedy nasze drogi się rozejdą i nie będę musiała każdego dnia oglądać twojej twarzy – warknęła. – Mam dosyć tej władzy, którą wokół siebie roztaczasz, mam dosyć tej ciągłej kontroli! Potrafię podejmować własne decyzje, zrozum to wreszcie – dodała i podnosząc resztkę swoich ubrań, założyła je szybko i wyszła z powrotem do głośnego Pokoju Wspólnego. Złapała pierwszą butelkę Ognistej, jaką po drodze napotkała i wypiła duszkiem prawie całą jej zawartość. Poczuła, jak alkohol znów przyjemnie uderza jej do głowy. Uśmiechnęła się do siebie i trzymając swoją nową zdobycz, doszła do wniosku, że potrzebuje iść na spacer.

*

Ginny Weasley bezmyślnie pałętała się po zamku. Była dopiero dziewiętnasta, więc miała jeszcze trochę czasu do godziny policyjnej. Liczyła, że widok tak dobrze znanych jej murów zamku, pomoże jej w podjęciu decyzji, co powinna dalej zrobić z jej związkiem z Blaisem. Miała spotkać się z nim już za tydzień w Gospodzie Starego Grega, ale nadal nie wiedziała, co tak naprawdę powinna mu powiedzieć.

Niechętnie przyznawała przed samą sobą, że z każdą chwilą była coraz bardziej skłonna do niego wrócić. Tęskniła za jego dotykiem i czułym spojrzeniem. Chciała, żeby wszystko naprawili i zostawili przeszłość daleko za sobą. Minęły cztery miesiące od nich rozstania i, gdy emocje opadły, Ginny zaczęła rozumieć, że może jeszcze nie wszystko stracone.
- Patrzcie, patrzcie! Kogo ja widzę… - usłyszała za sobą Ruda. Od razu poznała ten głos, chociaż jego posiadaczka była mocno wstawiona i nie mówiła wyraźnie. Ginny niechętnie odwróciła się w stronę dziewczyny i przeniosła na nią znudzony wzrok, chcąc jej tym pokazać, że nie jest zainteresowana rozmową. – Jakoś od grudnia nie miałyśmy jeszcze okazji porozmawiać. A szkoda – odezwała się Lucy, z kpiącym uśmiechem.
- Witaj, Lenkey – odpowiedziała Gryfonka, puszczając mimo uszu uwagę blondynki. Panna Lenkey natomiast, odebrała słowa Ginny, jako zachętę i zbliżyła się do niej kilka kroków tak, że stały teraz twarzą w twarz i prawie czuły swoje oddechy na policzkach.
- Co u twojego chłopaka? Ups, zapomniałam, przecież to już nie jest twój chłopak – Lucy zaśmiała się ironicznie, cały czas lekko się chwiejąc. Ginny zacisnęła pięści, starając się powstrzymać narastającą złość. – Pewnie się o niego martwisz, co? Nie daje żadnego znaku życia…
- To, że nie pisze do ciebie, nie oznacza, że nie odzywa się też do mnie – odpowiedziała Weasley, mrużąc wściekle oczy i z satysfakcją rejestrując zmianę miny Lucy. Już nie była taka pewna siebie, a słowa Gin dotknęły ją do żywego. Szybko się jednak zreflektowała.
- Nie wierzę ci, Weasley. Nie wierzę, że gdziekolwiek teraz jest, ryzykuje tak wiele tylko po to, żeby się do ciebie odezwać – Teraz również Lucy zmrużyła oczy. Obie dziewczyny stały tak przez dłuższą chwilę, jedynie posyłając sobie mordercze spojrzenia.
- Nie musisz mi wierzyć. Po prostu wbij sobie do głowy, że to na mnie mu zależy.
Lenkey zaśmiała się na to głośno i ironicznie.
- A fakt, że się ze mną przespał to co? Dowód jego wielkiej miłości? – zapytała z kpiną Lucy. – Wy, Gryfoni, jesteście naprawdę naiwni. Myślisz, że jeśli zdradził cię raz i powiedział przepraszam, to nie zrobi tego po raz kolejny? Naprawdę jesteś taka głupia, żeby mu ufać?
Ginny nie chciała jej wierzyć, ale wiedziała równocześnie, ile prawdy zawierają te słowa. Czuła, jak każde z nich boleśnie wyryło się w jej głowie i zamierzało prześladować ją każdej kolejnej nocy w snach. Wiedziała, że Lucy ma rację i, nawet jeśli powiedziała to tylko po to, by mieć Blaise’a dla siebie – powinna jej być za to wdzięczna. W końcu pomogła jej podjąć decyzję…

- Myślę, że sama powinnaś zastosować się do swoich rad – powiedziała po chwili Ginny, siląc się na spokojny ton. – Bo skoro zdradził mnie, dlaczego miałby w przyszłości nie zdradzać ciebie? – szepnęła z satysfakcją Ruda i odwracając się na pięcie odeszła w swoją stronę. Jednak gdy tylko miała pewność, że Lenkey jej nie dostrzeże, jej sztuczny uśmiech zniknął, a w oczach stanęły łzy. Teraz już wiedziała, co powinna zrobić i co powiedzieć Zabiniemu, gdy za tydzień dojdzie do ich spotkania. Wiedziała, że to, co zamierzała zrobić, było nieuniknione.

*

Perspektywa Hermiony. Beauxbatons.

Już czwartą godzinę siedziałam w bibliotece, wertując grube woluminy i rozkoszując się zapachem starych książek. Pozostał mi tylko tydzień do ostatecznego rozstrzygnięcia turnieju, a ja miałam wrażenie, że jeszcze nie przeczytałam nawet połowy tego, co powinnam opanować przed trzecim zadaniem. Do tego dochodziła jeszcze dręcząca mnie nieustannie sprawa z Susan, która nie dawała znaku życia. Westchnęłam cicho i niechętnie oderwałam wzrok od książki, rozglądając się po bibliotece.

Pomieszczenie było prawie puste, a między regałami przewijali się tylko nieliczni. Była sobota, godzina dwudziesta trzydzieści, czyli czas, który uczniowie w większość spędzali w swoich dormitoriach, plotkując z przyjaciółmi i robiąc wszystko, co mogłoby oderwać ich od przykrej, szkolnej rzeczywistości. Ja natomiast byłam im za to wdzięczna, bo dzięki temu w mojej prywatnej świątyni panowała cisza i spokój, a ja mogłam się oddać lekturze.

Już miałam wrócić do czytania, gdy między półkami mignęła mi charakterystyczna, blond czupryna. Spojrzałam w tamtym kierunku i dostrzegłam Malfoya, który ze zmarszczonym czołem szukał czegoś w dziale ksiąg z zaklęciami. Uśmiechnęłam się pod nosem, zadowolona, że chociaż w niewielkim stopniu zaczął przejmować się tym turniejem i postanowił coś przeczytać. W końcu ostatnie zadanie wykonujemy wspólnie, nie chciałabym, żeby wszystko było na mojej głowie.

Próbowałam powrócić do lektury, ale ciągle przyłapywałam się na tym, że kątem oka bacznie obserwuję Ślizgona. Gdy uniósł rękę, by sięgnąć, bo jedną z książek, znajdujących się na wyższej półce, koszulka powędrowała mu do góry, odsłaniając tym samym fragment jego umięśnionego brzucha. Złapałam się na tym, że spoglądam na to tęsknie, a w mojej głowie znów malują się wspomnienia naszej niedoszłej, wspólnie spędzonej nocy. Niespodziewanie spuściłam wzrok i spłonęłam rumieńcem. Czułam jak robi mi się gorąco. Zamknęłam oczy i spróbowałam pozbyć się tych natrętnych myśli. Gdy w końcu uniosłam powieki, przede mną stał Malfoy. Aż podskoczyłam, widząc go kilka metrów przed sobą. Resztkami sił powstrzymałam się przed ponownym oblaniem rumieńcem.
- Granger, czy ty naprawdę nie masz lepszej perspektywy na spędzenie sobotniego wieczoru, niż siedzenie w bibliotece?
- Liczyłam, że nie wiesz o istnieniu tego miejsca i nie będę musiała cię tu oglądać – odgryzłam się.
- No, Granger! Stajesz się złośliwa, kto by pomyślał – zakpił Malfoy odchodząc. Już myślałam, że zniknie między regałami książek, kiedy on odwrócił się nagle i dodał:
- Jeśli znudzi ci się ślęczenie nam tymi opasłymi tomami, to we Wschodniej Wieży uczniowie szóstych i siódmych klas w Beauxbatons organizują małą imprezę pożegnalną. W końcu za tydzień ostatnie zadanie, czas wrócić do dawnego życia – rzucił od niechcenia i odszedł w stronę wyjścia.

Siedziałam chwilę bezruchu, wpatrując się w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stał chłopak i zastanawiając się czy w jego słowach nie było drugiego dna. Czyżby chciał przez to powiedzieć, że wraz z wyjazdem z Beauxbatons, wracamy do swoich dawnych, czysto wrogich stosunków? Jeszcze tego nie wiedziałam, ale zamierzałam się o tym przekonać.

_________________

Rozdział 38 za nami. Podobało się?

 Jestem niezadowolona z fragmentu Lucy-Ginny. Nie tak to sobie wyobrażałam, to nie tak miało wyglądać… Serio, w mojej głowie prezentowało się to o niebo lepiej. Ale co poradzę, wyszło jak wyszło. Może następnym razem będzie lepiej.

Nowy szablon. Jestem nim zachwycona! A Wam jak się podoba? Zawdzięczam go KatD z malach-tow, która jest mistrzem w tym, co robi. Serdecznie polecam tę stronę!

Powstała również nowa zakładka – o historii. To tak, jakby ktoś był zainteresowany moją trudną drogą z Niewidzialną. Wiecie, że pomysł na nią zrodził się cztery i pół roku temu? To dosyć imponujące, że jeszcze mi się nie znudziła, nie? xd

A! Uzupełniłam też zakładkę autorka. Ale nie znajdziecie tam nic imponującego. Z nudów możecie przeczytać, ale nie sądzę byście dowiedzieli się o mnie czegoś odkrywczego.

Kończąc mój kolejny bezsensowny wywód mam do Was pytanie – macie jakiś pomysł, co mogłabym zrobić z podstroną bohaterowie? Średnio podoba mi się jej obecne wykonanie, a nie mam kompletnie pomysłu, co z nią zrobić. Liczę na Waszą inwencję!

PS. To jeszcze nie jest ten kulminacyjny moment Dramione. Mam nadzieję, że gdy już przyjdzie na to czas to Was nie zawiodę.