Rozdział 45: "Jesteś tchórzem, Malfoy"

Dla wszystkich, którzy czekali. Tylko dzięki Wam, wciąż tu jestem.

Hogwart. Około godziny dwudziestej trzeciej.

Pokój dziewcząt z piątek klasy, znajdujący się w Wieży Gryffindoru, skąpany był w ciszy. Przez okno wpadało jedynie jasne światło księżyca, który dumnie zdobił bezchmurne niebo. Ginny Weasley już o kilku minut spała głęboko, nie zdając sobie sprawy, że to ostatnie chwile jej spokoju.

Minutę później do dormitorium wpadła zdyszana Amanda, jedna z mieszkanek sypialni. Od razu podbiegła do łóżka swojej rudej koleżanki i chwyciła ją za ramię.

- Ginny! Obudź się, coś jest nie tak – szeptała gorączkowo blondynka, gdy panna Weasley z roztargnieniem rozglądała się wokół siebie, ospale otwierając oczy i zerkając z niechęcią na przybysza, który śmiał zakłócić jej spokój.

- Am? Dopiero zasnęłam, o co chodzi? – zapytała zachrypniętym głosem Ginny, zmieniając pozycję na siedzącą.

- Nie wiem, ale mam złe przeczucie… Siedziałam w Pokoju Wspólnym z pozostałymi dziewczynami, kiedy usłyszałyśmy jakiś hałas. Jakby wybuch? – zastanawiała się na głos panna Wilson. – Nie mam pojęcia, ale zaraz podszedł do mnie Ron i poprosił, żebym cię natychmiast zawołała. Wyglądał na naprawdę przerażonego. Mamrotał coś o jakimś niebezpieczeństwie, przysiędze, śmierciożercach… Nie wiem, o co mu chodziło, ale serio mnie przestraszył. Jakby był obłąkany, czy coś… - bąknęła na koniec Amanda. Chciała coś jeszcze dodać, ale Weasley zakładała już na siebie pierwsze lepsze ubranie i biegła w stronę wyjścia z dormitorium.   

W Pokoju Wspólnym zbierało się coraz więcej osób zaalarmowanych dziwnym hałasem. W powietrzu można było wyczuć narastający niepokój, a podniecone głosy uczniów stawały się coraz głośniejsze. Ginny stojąc u szczytu schodów, rozejrzała się po pomieszczeniu, szukając charakterystycznej czupryny swojego brata. Mimo zbierającego się tłumu okazało się to dosyć prostym zadaniem. Stał przy kanapach, opierając się o jedną z nich i rozglądając gorączkowo. Gin od razu ruszyła w jego kierunku.

- Ron! – zawołała, będąc już blisko brata. Starała się przekrzyczeć panują wrzawę. – Co się stało? – zapytała od razu, gdy znalazła się obok Rona.

- Posłuchaj mnie teraz uważnie – zaczął poważnym tonem, kładąc ręce na jej ramionach. – Cokolwiek by się nie działo, nie wychodź ze swojego dormitorium, dobrze? Zamknij się tam, dopóki wszystko nie przycichnie – mówił wolno i do przesady wyraźnie.

- Ale co przycichnie? I dlaczego mam się ukrywać?

- Śmierciożercy są w zamku – szepnął jej na ucho Ron, upewniając się wcześniej, że nikt tego nie usłyszy.

- Skąd wiesz? – szepnęła z konsternacją Ginny, patrząc na niego oczami szeroko otwartymi ze zdziwienia.

Zanim chłopak zdążył chociażby mrugnąć rozległ się kolejny hałas. Tym razem o wiele wyraźniejszy.

- Nie ma czasu na wyjaśnienia. Po prostu obiecaj mi, że tu zostaniesz – wyszeptał Ron i ruszył pędem w kierunku wyjścia pod portretem. Zaraz za nim zaczęły wychodzić kolejne osoby. Ginny była jedną z takich osób. Upewniła się, że ma różdżkę i wybiegła z Pokoju Wspólnego. Gdzieś w oddali echem odbijały się czyjeś kroki. Licząc, że to Ron, ruszyła w tamtym kierunku – przeciwnym niż pozostali uczniowie.

Szybkim krokiem przemierzała kolejne, puste korytarze. W uszach słyszała jedynie dudnienie własnego serca. Co i raz oglądała się ze strachem za siebie, mając wrażenie, że ktoś śledzi każdy jej krok.

W końcu tuż za rogiem dostrzegła Rona. Biegł w przeciwnym kierunku. Już otwierała usta, żeby go zawołać, gdy ktoś za nią krzyknął:

- Expelliarmus!

Zaklęcie ugodziło w jej wątłe ciało, zwalając ją z nóg. Różdżka z cichym brzękiem spadła na posadzkę, kilka metrów od dziewczyny. Ginny chciała krzyknąć, ale upadek na kilka sekund odebrał jej oddech. Kątem oka dostrzegła, że Ron biegł teraz w jej kierunku.

- Mieliście zostawić ją w spokoju! – wrzasną z desperacją rudzielec. – Mówił, że jeśli będę mu posłuszny to zostawi ją w spokoju!

Nim Weasley znalazła się przy siostrze, Tom Lenkey rozbroił go, a Ginny chwycił pod ręce i zmusił, by wstała, równocześnie przykładając jej różdżkę do gardła. Ron się zatrzymał.

- Mieliście zostawić ją w spokoju… - szepnął łamiącym się głosem, nie zwracając uwagi na brak różdżki.

- Ron, o czym ty mówisz? – zapytała cicho przerażona Gryfonka, ale Tom dźgnął ją mocniej różdżką, dając do obojgu do zrozumienia, że mają milczeć.

- Tom, błagam… Zostaw ją w spokoju. Możesz wziąć zabrać mnie, ale nie rób krzywdy Ginny.

- Ty nie jesteś potrzebny Czarnemu Panu. Przynajmniej na razie. Drętwota! – krzyknął Lenkey, a strumień czerwonego światła ugodził Rona prosto w pierś.

- Nie! – Ginny krzyknęła i zaczęła się szamotać, ale żelazny uścisk Lenkeya uniemożliwiał jej ucieczkę. Chłopak znów przyłożył jej różdżkę do gardła.

- Jeśli będziesz grzeczna, nikomu nie stanie się krzywda – szepnął jej do ucha. Dziewczyna momentalnie znieruchomiała. Zamknęła oczy, by powstrzymać łzy i resztkami sił zdusiła w sobie szloch. – Właśnie o to mi chodzi – dodał Tom i trzymając ją mocno za ramię, pchnął lekko do przodu. – Idziemy. I lepiej nie próbuj uciekać, bo przysięgam, że zabiję każdego, kto spróbuje ci pomóc.

- Kim ty jesteś? – wyszeptała drżącym głosem Ginny.

- Synem samego Zła – odpowiedział z uśmiechem Lenkey. – Jestem synem Czarnego Pana.

*

Lucy Lenkey spała głęboko, wtulona w nagi tors Blaise’a. Oddychała miarowo, co jakiś czas mrucząc coś niezrozumiałego pod nosem i uśmiechając się nieświadomie. Zabini przyglądał jej się wtedy z zaciekawieniem, czując coraz większe wyrzuty sumienia. Gdy po raz kolejny wymruczała cicho tylko sobie znane słowa, Zabini westchnął przeciągle pocierając czoło dłonią i ganiąc się w myślach za to, co zrobił. Czy żałował? Skądże! Ale wiedział, że znów popełnił ten sam błąd i być może zaprzepaścił swoją ostatnią szansę, by jeszcze kiedyś go naprawić.

Nie chciał ranić Lenkey, ale wyszło zupełnie na odwrót. Wiedział, że jego uległość i niezdecydowanie są gorsze od odtrącenia jej na zawsze, a mimo wszystko nie potrafił jej dziś odepchnąć. Wcześniej nie zauważył więzi, jaka się między nimi pojawiła. To było coś tajemniczego, jakaś nieznana siła, która pchała ich do siebie. Kiedyś wykorzystywali to w kłótniach, teraz – w łóżku.

Chłopak uśmiechnął się do siebie na tę myśl. Wiedział, że to złe. Wiedział, że ta fascynacja wyniszcza ich oboje. Ale równocześnie nie wyobrażał sobie, że mogą rozejść się na zawsze w dwie różne strony. Chciał mieć po prostu świadomość, że ona zawsze gdzieś dla niego będzie. Potrzebował jej w swoim życiu. Tego był pewien.

Nagle jego rozmyślania przerwało ciche lecz natarczywe pukanie do drzwi. Ostrożnie wstał z łóżka, nie chcąc obudzić Lucy. W porozrzucanych na podłodze ubraniach znalazł swoje bokserki i zwinnym ruchem je założył. Uchylił drzwi, zerkając przez szparę, z kim na do czynienia.

W progu stał wysoki, barczysty mężczyzna. W świetle zapalonej różdżki błyszczały siwe refleksy w jego ciemnych włosach, a na twarzy widać było pierwsze zmarszczki. Oczy miał szeroko otwarte, a ręka, w której dzierżył drewniany, magiczny patyk, lekko mu drżała.

- Jestem Greg, właściciel gospody – powiedział szybko, wyglądając na Blaise’a. Chłopak otworzył szerzej drzwi i wyszedł na korytarz. Podał rękę mężczyźnie.

- Coś się stało? – zapytał, zaciekawiony powodem późnych odwiedzin Zabini.

- Hogwart został zaatakowany przez śmierciożerców. Jestem zobowiązany ostrzec swoich gości przed...

- Muszę iść – przerwał mu zniecierpliwiony Blaise.

- Prosiłbym jednak, żeby pozostał pan w pokoju. Bezpieczniej będzie, jeśli... – Gregowi jednak niedane było skończyć, ponieważ Zabini zamknął mu drzwi przed nosem. Starając się nie obudzić Lucy, Blaise zaczął się pospiesznie ubierać. Złapał różdżkę leżącą na stoliku i przywołał do siebie kawałek pergaminu oraz pióro. Naskrobał kilka słów i położył liścik obok panny Lenkey. Tam, gdzie jeszcze chwilę temu sam leżał. Zawahał się przez moment, zastanawiając się, czy dobrze robi. W końcu ostrożnie pocałował Lucy w policzek i, nie oglądając się za siebie, wyszedł z sypialni. Gdy jego twarz osnuł przyjemny, wiosenny wietrzyk w głowie miał już tylko jedną myśl – nie mógł pozwolić, by Ginny coś się stało.

*

W tym samym czasie. Wyspa.

Ledwie Draco Malfoy zdążył aportować się na wyspie, z jedynego domku znajdującego się na plaży wybiegła Hermiona. Usta miała zaciśnięte w wąską szparkę, a oczy mrużyła groźnie, bynajmniej nie od słońca, które teraz znajdowało się w najwyższym punkcie i grzało mocno. Blondyn z daleka wyczuwając jej zdenerwowanie, wywrócił oczami i wolnym krokiem ruszył w jej stronę, czekając na wybuch złości. Nie miał ochoty na tę rozmowę, ale wiedział, że prędzej czy później go czeka.

- Co ty sobie na Merlina wyobrażasz?! – krzyknęła, będąc już na tyle blisko, by chłopak mógł ją usłyszeć.

- Sprecyzuj, Granger – mruknął w odpowiedzi.

- Sprecyzuj?! – powtórzyła za nim Hermiona z niedowierzaniem i złością. - Od tygodni, o ile nie od miesięcy, mydliłeś mi oczy tylko po to, żeby wydać mnie śmierciożercom, a potem...

- …uratowałeś mi życie? – wtrącił Draco, ale dziewczyna posłała mu jedynie wściekłe spojrzenie.

- A potem porwałeś i uwięziłeś na wyspie, która prawdopodobnie znajduje się na końcu świata!

- Koniec świata to pojęcie względne. W końcu...

- Och, Malfoy! Wiesz, o co mi chodzi! – warknęła przez zęby, krzyżując ręce na piersi.

- Nie, nie wiem Granger! Uratowałem ci życie, do jasnej cholery! Może trochę wdzięczności?

- Sam się w to wplątałeś! Gdybyś nie zgłaszał się na ochotnika, żeby mnie uwieść i oddać Czarnemu Panu to w ogóle nie byłoby sytuacji!

- Czy ty siebie słyszysz?! – krzyknął Malfoy, patrząc na nią z niedowierzaniem. – Myślisz, że to wszystko jest takie proste?! Powiedzieć Czarnemu Panu nie, a on ci przyklaśnie i jeszcze pochwali za asertywność? Jeśli tak to mało wiesz o życiu – warknął, po czym odwrócił się na pięcie i ruszył plażą w przeciwnym kierunku niż stała Granger. Chciał od niej uciec, uniknąć dalszej konwersacji.

Czy ona zawsze musi mieć tyle do powiedzenia? – zauważył w myślach Draco, nie kryjąc swojego poirytowania.

- Gdybyś nie był tchórzem, potrafiłbyś powiedzieć nie.

Słysząc te słowa, blondyn zatrzymał się raptownie i zacisnął dłonie w pięści.

- Co powiedziałaś?

- Jesteś tchórzem, Malfoy.

Draco odwrócił się i podszedł do niej bliżej. Cały czas wpatrywał się w nią swoim przeszywającym spojrzeniem.

- Nie masz prawa tak do mnie mówić, Granger – warknął, ale ona się jedynie uśmiechnęła. – Gdybyś wiedziała, ile dla ciebie poświęciłem... – wyszeptał głosem przepełnionym goryczą. – Kiedyś wydawałaś się inna, ale teraz widzę, że nie dostrzegasz więcej niż czubek własnego nosa i...

Otwarta dłoń Granger, która wylądowała z impetem na jego policzku, uniemożliwiła mu dokończenie swojej wypowiedzi. Na moment zapadła między nimi wręcz namacalna cisza, przerywana jedynie miarowym rozbijaniem się fal morskich o brzeg wyspy. Ślizgon zamknął oczy, oddychając głęboko. Odczekał chwilę, by nieprzyjemne mrowienie na lewym policzku ustało. W końcu rzekł ze spokojem:

- Wystarczyłoby krótkie dziękuję, Granger – powiedział cicho, odwracając się na pięcie i odchodząc w głąb wyspy. – Nigdy więcej nie oczekuj, że uratuję ci życie – dodał bardziej do siebie niż do Hermiony, ale wiedział, że słyszała go doskonale.

_________________

Wybaczcie długość tego rozdziału. Wybaczcie nieobecność. Obiecuję poprawę. Myślę, że przebrnęłam już przez te najcięższe momenty i mam nadzieję, że teraz pójdzie z górki. W każdym razie wracam do codwutygodniowych, niedzielnych publikacji.

Domyślam się, że z wynikami ankiety każdy się już zapoznał, więc usuwam ją z bloga. Ginny wygrała bezkonkurencyjnie zdobywając ponad połowę wszystkich głosów. Nie radziłabym Wam jednak się tym sugerować – chciałam poznać Wasze zdanie i pewnie wpłynie ono w jakiś sposób na moją decyzję odnośnie dalszej przyszłości Blaise’a, ale na pewno nie będzie decydujące. Wciąż się waham, co zrobić.

Chciałabym również w tym miejscu podziękować wszystkim, którzy komentują i dają tym do zrozumienia, że z niecierpliwością czekają na rozdział. Uwierzcie mi, że świadomość, iż ktoś-tam gdzieś-tam jest i czeka na to, co piszę, jest jednym z najprzyjemniejszych uczuć, jakie doświadczyłam w życiu. Dziękuję, jesteście niezastąpieni! Wspanialszych czytelników nie mogłabym sobie wymarzyć.

*

Oceny Opowiadań prowadzą NABÓR na oceniających. Więcej szczegółów na stronie, w zakładce rekrutacja. Serdecznie zapraszam, bo chętnych do oceny mamy wielu i mimo pokaźnego składu – wciąż sobie nie radzimy. Gwarantuję, że praca u nas to sama przyjemność. Dlatego zachęcam do przekonania się o tym na własnej skórze.