Ogłoszeń nadszedł czas

Co tu dużo mówić – znowu spierniczyłam sprawę. Wiem to, możecie mnie zlinczować.

Macie czasem tak, że zdajecie sobie z czegoś sprawę, ale tylko w głębi siebie i wypływa to z Was dopiero, gdy zwróci na to uwagę ktoś inny? Macie tak? Mi się właśnie przytrafiło coś takiego z Niewidzialną.

Pozwolę sobie zacytować komentarz Anonima z rozdziału 45:

Niestety, poziom bloga spada z każdym rozdziałem. Zastanawiam się, dlaczego w takim razie wciąż na niego zaglądam? Moze z przyzwyczajenia? A może dlatego, że wciąż mam nadzieję, że opowiadanie zacznie byc pisane w lepszej jakości niz teraz. Jedno jest pewne. Wątek blasie'go zdecydowanie zmarnowany. Mimo, że od początku wiedziałam, jak sie wszystko potoczy, miałam nadzieję, że mnie czymś zaskoczysz. Niestety, nie zrobiłas tego. Wszystko sie juz rozgrywa, jak w większości tego typu opowiadań. Poczekam jeszcze na jeden rozdział i żegnam sie z blogiem. Byc moze ciekawość weźmie górę i kiedys tu wrócę.

Nie chcę być ‘jak większość tego typu opowiadań’. Pewnie nie zrobiłoby to na mnie wrażenia, gdyby chodziło o coś innego, ale Niewidzialna jest całym moim sercem (dosłownie) i nie mogłabym zostawić jej w tak opłakanym stanie, w jakim jest teraz. Myślałam też, żeby po prostu przyspieszyć zakończenie, ale uznałam, że ten pomysł jest jeszcze gorszy. W sumie najgorszy ze wszystkich, jakie dotychczas miałam. I zdecydowanie będzie zmarnowaniem potencjału tej historii. Bo wiem, że taki ma. I nikt mi nie wmówi, że nie.

Boję się, że część z Was uzna, że nie potrafię pogodzić się z krytyką (komentarzem powyżej), ale zaznaczam, że nie w tym rzecz. Przyjęłam te słowa na klatę i, odkąd przeczytałam ten komentarz, dniami i nocami myślałam, co mogę zmienić, żeby ‘poziom bloga nie spadał z każdym rozdziałem’. I wtedy zdałam sobie sprawę, że mam za słabe podstawy, żeby to ratować. Z perspektywy czasu widzę, które wątki powinnam poprowadzić lepiej, które dogłębniej przemyśleć i, przede wszystkim, które powinnam zdecydowanie usunąć.

Wciąż zastanawiam się, co powinnam zrobić. Na pewno nie zamknę tej historii, o nie. Nawet jeśli część z Was zostawi mnie przez te moje ciągłe dramaty. Wcale nie będę miała Wam tego za złe. Każdemu w końcu puszczają nerwy. Sama na Waszym miejscu pewnie już dawno rzuciłabym to wszystko w cholerę i poszukała mniej problematycznej autorki, która potrafi poradzić sobie ze swoim opowiadaniem.

Uprzedzając pytania – ciągle myślę, co jest lepsze i jak tylko podejmę decyzję, czy zostaję tutaj i będę na siłę próbować z klasą wybrnąć z tego bagna, czy zabiorę się (po raz trzeci niestety) za pisanie wszystkiego od nowa, obiecuję dać Wam tutaj znać. A jeśli chcecie być poinformowani o ewentualnej, nowej historii – zostawcie pod tym postem jakieś namiary. Cokolwiek – adres bloga, maila... Byle nie gadu, bo nie żyję w zgodzie z tym komunikatorem.

Ekhem. A jak Wy się na to zapatrujecie? Chętnie poznam Wasze opinie.