Rozdział 34: Cienka granica między miłością a nienawiścią

[Christina Perri – Distance] – słuchać w kółko do następnej piosenki

            Po raz kolejny tej nocy przekręcałam się boku na bok. Myśl o jutrzejszym turnieju nie pozwalała mi zmrużyć oka, bo gdy tylko przymknęłam powieki w głowie miałam wizję siebie spadającej z zawrotną prędkością z miotły. Nie miałam nawet nikogo, żeby mnie teraz pocieszył. Susan już dawno spała i nie czułam jej obecności w swojej głowie, a Tom wrócił do Hogwartu i odkąd wyjechał nie miałam z nim żadnego kontaktu. Z dnia na dzień coraz bardziej mnie to martwiło, bo zamiast za nim tęsknić, ja o nim zapominałam. Jakby był tylko przelotną znajomością, a nie moim chłopakiem. Za to Malfoy…
            Uniosłam się na łokciach i pokręciłam głową, żeby pozbyć się natrętnych myśli, ale to nic nie pomogło. Musiałam w końcu przyznać przed samą sobą, że szaroniebieskie tęczówki Ślizgona na dobre utkwiły mi w pamięci. Za każdym razem, gdy wspomnienie o nim pojawiało się w mojej głowie widziałam tylko te oczy. Miałam wrażenie, że tylko one wyrażają jego prawdziwe uczucia. Kiedyś tego tak nie postrzegałam, jakby dopiero niedawno się przede mną naprawdę otworzył. Może to złudzenie albo jedynie gra pozorów, ale coraz częściej odnosiłam wrażenie, że nauczyłam się, jak dotrzeć do Malfoya. Przypominała mi się wtedy Roksana, która jako jedyna potrafiła sprawić, że Malfoy diametralnie się zmieniał i wydawał się być wtedy taki… dobry? Jakby całkowicie zapominał, z jakiego domu pochodzi, jak go wychowano i jakie do tej pory wyznawał wartości. Budziły się w nim wtedy nowe instynkty. Stawał się opiekuńczy i troskliwy, a na Roksanę patrzył, jakby była z porcelany i przy najmniejszym ruchu mogła się rozpaść na milion kawałków. Miałam wrażenie, że śledził każdy jej ruch, jakby próbując nauczyć się ich wszystkich na pamięć. I bardzo niechętnie muszę przyznać przed samą sobą, że coraz częściej wieczorami zdarza mi się marzyć, żeby to na mnie kiedyś tak patrzył.
            Westchnęłam przeciągle i wygrzebałam się spod trzech kołder, które leżały na moim ogromnym łóżku. Musiałam przyznać, że rozpieszczali nas w tym Beauxbatons. Chwilami czułam się tu jak królowa.
            Gdy tylko spuściłam nogi z łóżka poczułam na swoich gołych nogach chłodne powietrze. Miałam na sobie jedynie przydługą koszulkę z krótkim rękawem i majtki, mimo że za oknem wciąż leżały resztki śniegu. Nie czułam jednak zimna, a jedynie przyjemny chłód, który całkowicie mnie rozbudził.
            Wstałam z łóżka i przeciągnęłam się, z głośnym jękiem. Spojrzałam na zegar, który właśnie wybijał trzecią w nocy. Znów westchnęłam. Wiedziałam, że już nie zasnę. Poza tym dalsze próby przywołania snu i tak wydawały się bezsensowne.
            Nagle moje rozmyślania przerwał jasny błysk, który rozświetlił całe pomieszczenie, a chwilę po tym głośny grzmot. Aż podskoczyłam ze strachu a moje usta wygiął grymas niezadowolenia. Burza była jednym z tych zjawisk atmosferycznych, których nienawidziłam najbardziej. Wzdrygnęłam się, gdy znów błysnęło i niewiele myśląc wyszłam do naszego Pokoju Wspólnego. Pomyślałam, że tam, przy ciepłym ogniu w kominku poczuję się raźniej. Niestety, gdy tylko przekroczyłam próg swoich drzwi zobaczyłam, że ogień już dawno zgasł, a całe pomieszczenie tonęło w ciemnościach. Jednie po mojej lewej stronie, z ogromnego okna sączyło się nikłe światło księżyca, który teraz krył się za grubymi, burzowymi chmurami. Ruszyłam w tamtym kierunku i dopiero, gdy pomieszczenie rozświetlił kolejny błysk, dostrzegłam postać siedzącą na dużym parapecie, jakby zaprojektowanym właśnie do tego, żeby spędzać tam długie, zimowe noce i podziwiać krajobraz za oknem. Podeszłam bliżej i dopiero wtedy go rozpoznałam. Malfoy. Miał na sobie same bokserki, a włosy sterczały mu we wszystkie strony tworząc uroczy, artystyczny nieład.
            Byłam już praktycznie na wyciągnięcie ręki od niego, kiedy znów rozległ się przeraźliwie głośny grzmot. Podskoczyłam mimowolnie.
            - Ktoś tu chyba nie przepada za burzą – powiedział cichym i spokojnym głosem Malfoy, jakby od początku zdawał sobie sprawę z mojej obecności. Nawet nie oderwał wzroku od krajobrazu za oknem, gdy to mówił. Wydawał mi się dziwnie zamyślony albo… zmartwiony?
            Nie odpowiedziałam uznając to za pytanie retoryczne.
            - Mogę się dosiąść? – zapytałam, wskazując na miejsce naprzeciwko niego. Pokiwał głową, wciąż zapatrzony przed siebie. Czułam się dziwnie nieswojo. Chyba, dlatego że nie usłyszałam jeszcze żadnej kąśliwej uwagi z jego ust.
            Zajęłam miejsce po drugiej stronie parapetu i tak jak on oparłam się o ścianę za sobą. Podkuliłam nogi pod siebie, ale i tak czułam jego zimne stopy na swoich. Normalnie poprosiłabym, żeby się przesunął, ale to przecież Malfoy. I tak by nie posłuchał. Uśmiechnęłam się do siebie, ale nic nie powiedziałam. Jedynie tak jak on wyjrzałam przez okno.
            Milczenie, jakie zapanowało między nami trwało dobre kilka minut i było tak błogo uspokajające, że nie miałam serca go przerywać. Dopiero Malfoy w końcu się odezwał.
            - Burza cię obudziła? – To pytanie było tak błahe, że aż miałam ochotę się roześmiać. Czułam się jakbym śniła. Jakby to nie Malfoy siedział teraz przede mną tylko jakiś obcy człowiek, jedynie bardzo do niego podobny.
            - Nie. W ogóle nie spałam. Jutrzejsze drugie zadanie nie daje mi zasnąć – odpowiedziałam ostrożnie, zważając na każde swoje słowo. Ta nagła zmiana Ślizgona pobudziła tylko moją czujność. W każdym jego słowie próbowałam znaleźć jakieś drugie dno, jakby to była tylko kolejna jego gra. Czułam, że to, co się teraz dzieje, jest zbyt piękne, żeby było prawdziwe.
            Malfoy uśmiechnął się lekko i przeniósł na mnie wzrok.
            - Nie nauczysz się latać na miotle, jeśli nie uwolnisz się od tych wszystkich męczących cię myśli, Granger – Posłałam mu zaskoczone spojrzenie, na co on pokręcił jednie głową ze zrezygnowaniem.
            - Wcześniej mi o tym nie mówiłeś – odezwałam się po chwili.
            - Bo i tak tego nie zrozumiesz.
            - Wytłumacz mi – odpowiedziałam, patrząc na niego z uporem. Przez chwilę patrzyliśmy sobie w oczy, a on wyraźnie zastanawiał się nad tym, co teraz powiedzieć.
            - Kiedy wsiadasz na miotłę, twoje spojrzenie staje się strasznie rozbiegane. Jakbyś nie wiedziała, na czym skupić swoją uwagę. Czy to na trawie boiska, czy na drążku od miotły, czy może na chmurach sunących po niebie…
            - Po prostu boję się oderwać od ziemi – przerwałam mu szybko, rumieniąc się lekko. Dziwnie czułam się z faktem, że podczas tych lekcji Malfoy tak uważnie śledził każdy mój ruch. Zaskoczył mnie też jego zmysł obserwacji. W życiu bym się tego po nim nie spodziewała. Zawsze był człowiekiem, który wydawał się myśleć tylko o sobie, a tymczasem okazuje się być niesamowitym obserwatorem. Jakby potrafił rozgryźć człowieka nie zamieniając z nim ani słowa.
            - Ale to jeszcze nic – szepnął – Kiedy tylko odrywasz się od ziemi twoje spojrzenie staje się dziwnie zamglone, jakby przed oczami przelatywały ci tysiące obrazów, wspomnień – powiedział, a potem dodał ciszej, patrząc mi głęboko w oczy – Co cię wtedy trapi, Granger?
            Zamrugałam zdezorientowana.
            - Ja... Nie zdawałam sobie z tego sprawy – szepnęłam, spuszczając nieśmiało wzrok, ale mimo wszystko czułam na sobie jego przewiercające spojrzenie. Wiedziałam, że czeka na odpowiedź. – Miałam ciężkie kilka miesięcy – dodałam ledwo dosłyszalnym szeptem i nawet nie zdążyłam tego przemyśleć, kiedy odrobinę pewniej zaczęłam mówić dalej – Straciłam matkę. Dowiedziałam się, że moim ojcem jest człowiek, którego nigdy nie poznałam i nie wiem czy kiedykolwiek poznam. Ostatnio ucięłam sobie niezbyt przyjemną pogawędkę z moim przyrodnim bratem. Nie wiem, gdzie jest George, człowiek, którego zawsze uważałam za ojca, a w mojej głowie siedzi kobieta imieniem Susan, która ciągle ma dla mnie dobre rady i poucza mnie na każdym kroku – powiedziałam na wydechu, coraz silniej gestykulując i wyrzucając z siebie te bezsensowne zdania z coraz większą ironią w głosie. Ale mimo wszystko czułam, że z każdym słowem mi lepiej. Jakbym przelała część swojego bólu i złości na kogoś innego – To wszystko… - zaczęłam już spokojniej – To wszystko działo się tak szybko, że nawet nie miałam czasu się nad tym spokojnie zastanowić, a teraz…
            -… a teraz wszystko nagle zwolniło, a ty nie możesz poradzić sobie z natłokiem myśli – Dokończył chłopak uśmiechając się delikatnie. Odwzajemniłam ten uśmiech i nieświadomie przygryzłam lekko wargę.
            - Powiedz mi coś o sobie – Zmieniłam temat, przyglądając mu się uważnie.
            Malfoy zaśmiał się na to krótko i cicho.
            - Nie ma, o czym mówić – odparł, odwracając wzrok i znów patrząc w przestrzeń za oknem.
            - Pochodzisz z arystokratycznej rodziny, jesteś Ślizgonem, co oznacza, że masz niesamowicie skomplikowany charakter i… jesteś Śmierciożercą – To ostatnie dodałam trochę niechętnie. W tych wszystkich wyobrażeniach Malfoya, jakie ostatnimi czasy malowały się w mojej głowie, wolałam pomijać ten nieprzyjemny fakt. Może, dlatego iż wciąż wierzyłam, że można go jeszcze uratować? – Na pewno masz, o czym opowiadać.
            - Moja rodzina nie jest ciekawym tematem. Powinnaś się już zorientować – powiedział niechętnie, a ton jego głosu niespodziewanie znów stał się wrogi – To, że oddali Roksanę tylko, dlatego że urodziła się bez magicznych mocy, powinno mówić samo za siebie – warknął, a ja aż się wzdrygnęłam. Dostrzegłam, że automatycznie znów odgradza się ode mnie tym niewidzialnym murem wrogości i nienawiści.
            - A jako Śmierciożerca? – zapytałam nieśmiało, chociaż nie wiedziałam czy chcę znać odpowiedź. Nagle zdałam sobie sprawę, że już dawno przestałam zważać na słowa i byłam teraz całkowicie zapatrzona w nowego Malfoya. Jakbym poznawała go na nowo.

Perspektywa Draco.

            Kątem oka widziałem jej rosnące zainteresowanie rozmową, które wydawało się osiągnąć punkt kulminacyjny w momencie, gdy zapytała o moją działalność w szeregach Czarnego Pana. Nie wiedziałem, co jej powiedzieć. Popsuć tę atmosferę szczerości, która działała na mnie niesamowicie kojąco i sprzedać jej jakieś tanie kłamstwo czy powiedzieć całą prawdę o zadaniu i natychmiast przerwać tę farsę? Czy to był właśnie ten moment, kiedy człowiek staje na rozstaju dróg i wie, że wszystko zależy tylko od tego, w którą stronę pójdzie? Którą drogę powinienem wybrać ja? Wyśpiewać teraz wszystko Granger i modlić się, żeby nie powiadomiła o wszystkim Pottera albo Dumbledore’a? A może dalej ciągnąć grę Czarnego Pana i podczas trzeciego zadania podać mu Granger na tacy? Dalej płynąć z prądem, ścieżką ustaloną przez ojca, Czarnego Pana i z każdą chwilą coraz bardziej topić się w tym bagnie, które stworzyli w moim życiu? Czy zboczyć na ścieżkę dobra, uratować Granger poświęcając tyle innych istnień? Wiedziałem, że Tom Riddle nie puści mi tego płazem… Jeśli postanowię ją ratować, w niebezpieczeństwie będzie cała moja rodzina, Blaise, Roksana… Czy oni wszyscy byli warci uratowania jednej nic nieznaczącej Gryfonki?
            - Malfoy? – Dziewczyna popatrzyła na mnie ze zdezorientowaniem, bo nieświadomie się skrzywiłem. Zdałem sobie nagle sprawę, że nie ratowałem tylko jej. To było coś więcej. Ratowałem także siebie. Po raz pierwszy próbowałem się postawić, po raz pierwszy zebrałem w sobie na tyle odwagi, żeby przerwać to wszystko, zacząć żyć własnym życiem, podejmować własne decyzje i przyjmować ich konsekwencje.
            - Śmierciożerca? To też nie jest ciekawy temat. Poza tym pełnie tam chyba jedynie funkcję dekoracyjną – powiedziałem z ironią. Kłamałem jak z nut. A ona naiwnie wierzyła w każde moje słowo. Nagle poczułem jakieś ukucie w środku. Czyżby wyrzuty sumienia?
            Przeniosłem wzrok na dziewczynę. Patrzyła na mnie z niezrozumieniem w oczach, jakby analizowała dokładnie to, co jej powiedziałem. Dopiero teraz przyjrzałem się jej uważniej. Siedziała w samej bluzce, sięgającej ledwo do połowy jej uda i majtkach w jakieś fantazyjne wzorki. Musiała dostrzec moje spojrzenie, bo zawstydzona obciągnęła niżej koszulkę. Przeniosłem wzrok na jej twarz, którą okalały duże, piękne loki. Niewiele myśląc spuściłem nogi z parapetu i przysunąłem się do niej bliżej. Ani drgnęła, wpatrując się w mnie swoimi dużymi, brązowymi oczami. Delikatnie złapałem jeden z jej niesfornych kosmyków między palce i ostrożnie założyłem go za ucho. Dłoń położyłem jej na policzku i przejechałem po nim palcem. Uśmiechnąłem się do niej lekko, sam do końca nie rozumiejąc, co się ze mną dzieje.

[Christina Perri – A Thousand Yeaes] – słuchać w kółko do perspektywy Malfoya

Perspektywa Hermiony.

            Siedziałam jak sparaliżowana czekając z zapartym tchem na jego kolejny ruch. Czułam na policzku delikatną skórę jego dłoni i z każdą sekundą coraz bardziej zatapiałam się w jego szaroniebieskich tęczówkach. Wiedziałam, że za chwilę będzie za późno, żeby to przerwać, więc chwytając się jedynej racjonalnej myśli, spuściłam wzrok i szepnęłam ledwo dosłyszalnie:
            - W co ty grasz, Malfoy? – zapytałam, chociaż brzmiało to bardziej jak stwierdzenie. Poruszyłam lekko głową, żeby strącić jego dłoń ze swojego policzka. Zrozumiał moją aluzję, ale się nie poddawał. Złapał mnie delikatnie za podbródek i zmusił, żebym na niego spojrzała. Moje oczy znów spotkały się z jego przenikliwym spojrzeniem.
            - Po raz pierwszy to nie jest gra – odpowiedział równie cicho i delikatnie mnie pocałował. Odsunął się ode mnie na kilka cali czekając na moją reakcję.
            Wpatrywałam się w niego przez moment czując jego ciepły oddech na policzku i smak jego ust na swoich wargach. Nie mogłam się skupić, a głosik rozsądku, który do tej pory zawsze rozbrzmiewał w mojej głowie, jakby zaniemówił. Zupełnie jak ja. Za to serce wyrywało mi się z piersi, jakby krzycząc pocałuj go, głupia!. Nie wiedziałam czy powinnam poddać się temu pragnieniu, czy dalej ciągnąć tę szczerą rozmowę.
            - Nie wiem, czemu jestem taką idiotką, ale ci ufam – szepnęłam – Błagam, nie popsuj tego.
            I wtedy wszystko, co czułam do Malfoya, wszystkie te emocje wzięły górę. Zanim zdążyłam przemyśleć sobie swoją decyzję, chociaż dopuścić ją do milczącego teraz rozumu, już zatapiałam się w miękkich ustach Malfoya. Całkowicie zatracając się w ich słodkim i delikatnym smaku.
            Czułam jak on równie zachłannie się w nie wpija, równocześnie wplątując mi palce we włosy. Całował mnie po policzkach, szyi, jakby nie wiedząc, za czym stęsknił się bardziej. Tak… To właśnie ta tęsknota w jego oczach pchnęła mnie do tego, co zrobiłam. Dziś po raz pierwszy się przede mną otworzył i po raz pierwszy byłam pewna tego, co robię. Pewna jego. Pewna jego pocałunków. I jeśli gdzieś w głębi umysłu kołatała mi myśl, że to wszystko może się jutro skończyć, to wiedziałam, że nie będę żałować ani chwili dzisiejszego wieczoru. Ani jednego pocałunku. Ani jednego dotyku.
            - Nie będę żałować – szepnęłam między pocałunkami, uśmiechając się do niego lekko. Odwzajemnił ten delikatny, z pozoru nic nieznaczący gest i powrócił do pocałunków.
            Poczułam jak rękoma błądzi w okolicy moich bioder, podwijając mi lekko koszulkę. Złapał mnie mocniej i unosząc lekko wciągnął sobie na kolana. Przylgnęłam do niego mocniej, zarzucając mu ręce na szyję, podczas gdy on wciąż czule błądził dłońmi po moim ciele. Skóra pod jego palcami wydawała się płonąć, a gdy tylko odrywał od niej swoje delikatne opuszki, pojawiała się na niej ledwo widoczna gęsia skóra.
            Nie wiem, ile czasu minęło, gdy uniósł mnie ostrożnie do góry i zaczął nieść w stronę swojego pokoju. Wiedziałam, co się ma zaraz stać, ale żadna komórka mojego ciała nie chciała tego powstrzymać. Wszystkie krzyczały zrób to! To idealny facet dla ciebie! Jeśli teraz się wycofasz – jutro będziesz tego żałować!
            - Wierzba płacząca – mruknął chłopak odrywając się na moment ode mnie. Drzwi jego pokoju lekko pstryknęły i się otworzyły. Wniósł mnie do środka, równocześnie zamykając za sobą drzwi. Oparł mnie o nie i znów do mnie przylgnął.
            - Wierzba płacząca? – szepnęłam, gdy całował mnie po szyi – Co to za hasło?
            - To pierwsze, co mi przyszło do głowy. Nie pytaj.
            Nagle bez żadnego ostrzeżenia, wsunął mi ręce pod bluzkę. Wydawałoby się, że był pewien tego, co robi, ale gdy już ją ze mnie zdjął poczułam w jego pocałunkach lekkie wahanie. Nadal były tak samo namiętne, a zarazem delikatne, ale pojawiło się w nich też coś innego. Niepewność?
            - Nie mogę – szepnął nagle, odrywając się ode mnie. Mimo wszechogarniającej ciemności moje oczy przyzwyczaiły się już na tyle do panujących warunków, żeby dostrzec, że Malfoy ma spuszczoną głowę i zamknięte oczy. Wiedziałam już, co się dzieje.
            - O czym ty mówisz? – odezwałam się cicho, nie wiedząc do końca czy chcę znać odpowiedź.
            - Po prostu wyjdź, Granger – powiedział z nieopisanym jadem w głosie i odwrócił się do mnie. Odszedł ode mnie kilka kroków, zatrzymując się tyłem do mnie i do drzwi. Mimo że mnie nie widział posłałam mu spojrzenie pełne bólu i niezrozumienia. Nie potrafiłam znaleźć słów, by określić to, co się teraz stało.
            - Ty dupku – szepnęłam tylko, powstrzymując resztkami sił cisnące mi się do oczu łzy.
            Złapałam koszulkę leżącą na podłodze i wybiegłam pędem z jego dormitorium. Gdy wpadłam do siebie po policzkach ciekły mi już strumienie łez. Nawet nie wiem, kiedy wypłynęły mi na policzki. Nigdy nie mogłabym przypuszczać, że jeden człowiek potrafi wywołać tyle uczuć w tak krótkim czasie. W przeciągu ostatnich kilku godzin poczułam z nim więź, zdawało mi się, że naprawdę możemy zostać przyjaciółmi. Udało mu się wzbudzić we mnie też jakieś uczucie. Uczucie, które spowodowało, że zapomniałam dla niego o całym świecie i byłam gotowa mu się oddać. Jemu. Malfoyowi. Chłopakowi, którego nienawidziłam od chwili poznania, który był dla mnie potworem w najczystszej postaci. I który właśnie sprawił, że wróciliśmy do punktu wyjścia – on znów był dla mnie tylko wrogiem, do którego żywię nieopisaną nienawiść, a ja prawdopodobnie znów stałam się dla niego jedynie zwykłą szlamą.
            Ale teraz byłam także jedną z tych naiwnych panienek, które tak usilnie łakną jego bliskości… Doprawdy, cienka jest granica między miłością a nienawiścią.  

~*~*~

Perspektywa Draco

            Nie zmrużyłem oka tej nocy. Nie wiem czy to wina tego, co zdarzyło się między mną a Granger, czy raczej dzisiejszego turnieju, od którego zależało całe moje zadanie od Czarnego Pana. Nim się zorientowałem, za oknem już świtało, a kiedy spojrzałam na zegarek – wydawałoby się, że minęła chwila – okazało się, że już wybiła dziesiąta.
            Przetarłem twarz dłońmi. Nie miałem ochoty zwlekać się z łóżka, ale wiedziałem, że nie mam innego wyjścia. O jedenastej musiałem, jako uczestnik turnieju, stawić się na boisku i potwierdzić swoją obecność.
            Westchnąłem donośnie i z niechęcią podniosłem się do pozycji pionowej. Przeciągnąłem jeszcze raz i skrzywiłem z niezadowolenia. Ta głupia Granger nie chciała opuścić mojej głowy.
            - Draco, musimy pogadać – usłyszałem niespodziewanie, a w progu pojawił się Zabini. Zatrzasnął z hukiem za sobą drzwi i zaczął nerwowo chodzić po pokoju. – Zrobiłem straszną głupotę stary, niewiarygodnie głupią głupotę – szeptał gorączkowo.
            - I tak mógłbyś pukać – odpowiedziałem, wciągając na siebie pierwsze lepsze spodnie, bo wciąż byłem w samych bokserkach, tak jak zastała i w sumie również pozostawiła, mnie Granger. – Powiesz wreszcie, o co chodzi?
            - Groziłem Caroline Green. Dopadłem ją wczoraj w nocy, szwendała się po zamku. Byłem w stroju Śmierciożercy i kazałem jej zrezygnować z turnieju.
            - To chyba nie koniec świata – powiedziałem bez zainteresowania, nawet nie patrząc w stronę przyjaciela.
            - Draco, serio nie rozumiesz? Teraz wszystko jest w jej rękach… Miałem ci pomóc, a tylko dołożyłem ci kłopotów… - zamarłem. Nie słuchałem, co mówi dalej, bo doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, co zaraz powie. Przecież teraz wszystko leżało w rękach tej dziewczyny. A jeśli pójdzie z tym do kogoś? Cały plan się sypnie. A co gorsza, jeśli rozpoznała Zabiniego? Co wtedy? Co się stanie, gdy Dumbledore, albo ktoś jego pokroju zacznie węszyć? Wstrzymają turniej? A jeśli tak, to jak wykonam zadanie Czarnego Pana?
            - Zabini – jęknąłem, splatając ręce z tyłu głowy i zaciskając mocno oczy. – Coś ty, do jasnej cholery, narobił? – szepnąłem.
            Nie otrzymywałem długo odpowiedzi, więc otworzyłem oczy i spojrzałem ze zdziwieniem na chłopaka. Trzymał w ręku jakąś koszulkę. Damską koszulkę.
            - Pytanie raczej brzmi, coś ty narobił? – powiedział, a jego mina ze zdesperowanej zmieniła się na zaciekawioną. Skrzywiłem się.
            - Daj mi to – mruknąłem, na co przyjaciel z rozbawieniem rzucił mi koszulkę.
            - To Granger? – zapytał ze śmiechem.
            - Nie wnikaj – powiedziałem pewnym siebie głosem, jednocześnie chowając jej ubranie, głęboko w szufladzie.
            Zabini zaśmiał się donośnie.
            - O… Biedny Draco, dała ci kosza?  - Droczył się ze mną. Uśmiechnąłem się ironicznie.
            - Nie, Zabini, mi dziewczyny nie dają kosza – odpowiedziałem.
            Chłopak popatrzył na mnie z niezrozumieniem.
            - Więc co się stało?
            - Nie mogłem. Po prostu nie mogłem, okej? I dajmy już temu spokój. Miałem ją w sobie rozkochać? Rozkochałem. Wczoraj udowodniła, że jest we mnie zakochana do szaleństwa! – wyrzucałem z siebie z coraz większym rozdrażnieniem i ironią w głosie – Ale mam tego dosyć, tego nie obejmuje moje zadanie od Czarnego Pana. Ona tylko miesza w moim życiu.
            - Miękniesz, Draco – powiedział po chwili Blaise, z szerokim uśmiechem na ustach. Skwitowałem to głośnym wybuchem śmiechu, ale on jedynie dodał: - Zdecydowanie miękniesz, Malfoy. I chyba już wiem, jaką decyzję podejmiesz w trzecim zadaniu turnieju… Uratujesz ją – prychnąłem z pogardą.
            - Nie jest warta zachodu – powiedziałem z ironią – To tylko szlama.
            - To nie będzie miało znaczenia, jak się w niej zakochasz – mruknął i zanim zdałem sobie sprawę z jego słów, jego już nie było. I jego szczęście. Bo miałem ochotę czymś w niego rzucić.
            Malfoyowie się nie zakochują.

_________________

Wiem, wiem. Miał być turniej, ale jak widzicie rozpisałam się trochę na inny temat i nie chciałam już przedłużać tego odcinka, bo wyszedł i tak dłuższy niż zwykle. Pierwszy rozdział, gdzie Malfoy pokazuje swoje prawdziwe uczucia. Ale spokojnie, nie zrażajcie się. To wciąż ten sam cyniczny dupek. Po prostu ma przebłyski dobra. W końcu kiedyś musi się zmienić na lepsze, prawda? ;)
Starałam się też dobrać jak najlepszą muzykę, bo jest to do dosyć ważny rozdział, ale nie obiecuję, że mi się to udało. Sami musicie ocenić. I z góry przepraszam, bo nie mam doświadczenia w tej kategorii.

Reasumując mój zbyteczny monolog – mam nadzieję, że się podobało ;)