Rozdział 40: Bracia i siostry

Zerwałam się z miejsca, kiedy błogą ciszę panującą w pomieszczeniu, przerwało głośne trzaśnięcie drzwiami. Szybko pożałowałam swojej reakcji. Głowa rozbolała mnie niemiłosiernie, a kark zdrętwiały od twardej i niewygodnej kanapy, teraz doskwierał mi jeszcze bardziej. Zaraz. Spałam na kanapie?

‑ Granger, mogłabyś iść odsypiać kaca w swoim dormitorium? Będę miał gościa, a ty wyglądasz jak strach na wróble. Nie chciałbym, żebyś ją przestraszyła – rzucił w moją stronę Malfoy, sprawca hałasu. – Poza tym, w takim stanie nie reprezentujesz godnie naszej szkoły – dodał, uśmiechając się złośliwie.

Siedziałam zdezorientowana całą sytuacją. Zmrużyłam oczy, próbując przypomnieć sobie wydarzenia ostatniego wieczoru. Pamiętałam, jak Malfoy namówił mnie, żebym trochę wypiła, a potem długo tańczyliśmy. Nie mogłam sobie jednak przypomnieć, jak wróciłam do Pokoju Wspólnego. Mimo wszystko, wydawało mi się, że noc była dla nas udana i kiepski nastrój Ślizgona zbił mnie lekko z tropu.

- O co ci chodzi, Malfoy? – mruknęłam, wstając z kanapy i łapiąc się za głowę.

- O to żebyś wstała i doprowadziła się do porządku. Higiena osobista jeszcze nigdy nikomu nie zaszkodziła, Granger.

Posłałam mu nienawistne spojrzenie.

- Widzę, że nasze stosunki wracają do normy – powiedziałam cicho z nieukrywanym żalem.

- Nie, Granger. Po prostu one nigdy się nie zmieniły – odpowiedział z kpiącym uśmiechem Ślizgon i wyszedł z Pokoju Wspólnego.

Westchnęłam zrezygnowana i znów opadłam na kanapę. I bez docinków Malfoya, głowa pulsowała mi bólem. Zakryłam twarz dłońmi. Co ja mu takiego wczoraj zrobiłam?

*

Po doprowadzeniu się do porządku, ruszyłam na obiad. Ze zdziwieniem stwierdziłam, że spałam aż do trzynastej i pewnie, gdyby nie Malfoy, trwałoby to jeszcze dłużej.

Niespiesznie przechadzałam się po zamku, ciesząc jego widokiem. Do końca turnieju pozostało tylko sześć dni, więc to były ostatnie chwile, które mogłam tutaj spędzić. Domyślałam się, że nigdy więcej nie będę miała okazji tu powrócić, więc z uwielbieniem zapamiętywałam każdy szczegół tej niezwykłej szkoły. Wielkie okna, które rozświetlały korytarze; mury, które wydawały się znacznie weselsze i cieplejsze niż te w Hogwarcie; obrazy zerkające na mnie z wyższością i nieufnością, jakby chciały mi powiedzieć, że to nie jest moje miejsce. Mimo wszystko, przez te kilka miesięcy czułam się tutaj jak w domu. Fakt, brakowało mi przyjaciół, ale w życiu bym nie przypuszczała, że tak miło będę wspominać ten wyjazd.

- Hermiono – usłyszałam za plecami cichy, niepewny, męski głos. Odwróciłam się na pięcie, by upewnić się, że dobrze rozpoznałam jego właściciela.

- Michael.

Mój przyrodni brat był ostatnią osobą, którą spodziewałam się teraz spotkać.

- Czy to nie ty prosiłeś mnie, żebym zapomniała o twoim istnieniu? – zapytałam z goryczą. Nie wspominałam najlepiej naszego ostatniego spotkania. Mimo że powiedział mi wiele zaskakujących rzeczy o naszym wspólnym ojcu, nie przyjął mnie zbyt życzliwie i jasno dał do zrozumienia, że nie chce mnie znać. Nie mogłam tego zrozumieć, ale starałam się z całych sił uszanować jego decyzję i za każdym razem, gdy wpadaliśmy na siebie przypadkiem, nawet na niego nie patrzyłam. Nie chciałam mu dawać powodów, by znienawidził mnie jeszcze bardziej.

- Wiem, po prostu… - Przerwał na moment, wzdychając głośno. Nagle złapał mnie za ramię i wciągnął do jednej z nieużywanych klas. Rozejrzał się po jej wnętrzu, upewniając się, że nikt nas nie podsłuchuje i przenosząc wzrok na mnie, dodał znacznie pewniej: – Chciałaś, żebym udzielał się w twoim życiu? Chciałaś braterskiej troski? To posłuchaj mojej rady i trzymaj się z dala od Malfoya.

Spojrzałam na niego, ze zdziwieniem marszcząc brwi.

- Dlaczego mnie o to prosisz? I skąd pomysł, że w ogóle mam coś wspólnego z Malfoyem? Raczej nie pałamy do siebie sympatią – mruknęłam niechętnie.

- Wczoraj odniosłem inne wrażenie – powiedział, uśmiechając się z pożałowaniem, jakby chciał mi dać do zrozumienia, że jestem okropnym kłamcą. I miał rację. – Całą noc świetnie się bawiliście. Wyszliście też razem, trzymając się za ręce. – Spłonęłam rumieńcem słysząc te słowa. Widziałam, jak Michael uśmiecha się pod nosem. Głupie policzki! Zawsze muszą mnie zdradzić.

- Nadal nie rozumiem, dlaczego tak bardzo zależy ci na tym, żebym trzymała się od niego z daleka. Nawet go nie znasz. – Dopiero po wypowiedzeniu tych słów, zdałam sobie sprawę, że bronię Malfoya. Widziałam, że Michael też to dostrzegł.

- Wystarczy, że znam jego ojca. Jest Śmierciożercą. A u nich takie funkcje są dziedziczne.

- Nasz ojciec też był Śmierciożercą, a jakoś nie widzę, żebyśmy mieli wypalony Mroczny Znak na przedramieniu. – Chłopak skrzywił się znacząco na moje słowa.

- Dobrze wiesz, że to całkiem inna sytuacja.

- Nie, Michael. Uważam, że to ciągłe uciekanie i dopatrywanie się we wszystkich najgorszego, doprowadziło cię do paranoi.

- Rób, co chcesz. Tylko nie mów potem, że cię nie ostrzegałem – mruknął ze złością i odwrócił się w stronę wyjścia. Już kładł rękę na klamce, gdy w ostatniej chwili, o czymś sobie przypomniałam.

- Michael, poczekaj! – Chłopak odwrócił się w moją stronę, a ja niewiele myśląc, rzuciłam mu się na szyję. – Unikasz mnie, więc pewnie do turnieju nie będziemy mieli okazji porozmawiać. Być może już nigdy się nie spotkamy. Nie chciałabym żyć ze świadomością, że nigdy nie przytuliłam własnego brata – wyszeptałam mu w koszulkę. Dopiero po chwili poczułam, jak chłopak kładzie mi ręce na plecach i również mnie mocno przytula. Trwało to dosłownie kilka sekund i wiedziałam, że wiele go to kosztuje, ale i tak do końca życia miałam nie zapomnieć tego uścisku.

Odsunęłam się od niego na kilka cali, a on unikając mojego spojrzenia, ale wciąż trzymając dłonie na moich plecach, powiedział cicho:

- Powodzenia, Hermiono. Uważaj na siebie – odchrząknął znacząco, zapewne speszony moim zachowaniem i swoimi słowami. Wciąż na mnie nie patrząc, odwrócił się i już bez słowa opuścił pomieszczenie. Uśmiechnęłam się do siebie. Jednak nie był wobec mnie całkowicie obojętny i chociaż nigdy by się do tego nie przyznał – naprawdę się o mnie martwił. To było miłe uczucie. Szczególnie, że na chwilę obecną był jedynym, znanym mi członkiem rodziny.

*

Piątek, dzień przed turniejem. Hogwart.

Lucy Lenkey nie mogła usiedzieć w miejscu. Od pamiętnej, sobotniej rozmowy z Weasley minął już prawie tydzień, ale jej wciąż dźwięczały w głowie słowa Gryfonki. Nie mogła, nie chciała wierzyć w ich prawdziwość, ale po co Ginny miałaby ją okłamywać?

To, że nie pisze do ciebie, nie oznacza, że nie odzywa się też do mnie.

Lucy od tygodni martwiła się o Blaise’a, od grudnia nie miała z nim najmniejszego kontaktu. Nie wysłał listu, nie pożegnał się, gdy zamiast jej brata pojechał do Beauxbatons. Nawet nie miała pewności, że jeszcze żyje. Ale na pewno wiedziała, że o niej nie pamięta.

Zacisnęła dłonie w pięści. Jak mogła dać się tak wykorzystać? Czy to była karma? Zawsze to ona żerowała na facetach, byli na każde jej zawołanie, wystarczy, że posłała któremuś jeden ze swoich najpiękniejszych uśmiechów. Dopiero Zabini okazał się inny. To on ją uwiódł – swoją niedostępnością, obojętnością względem jej wdzięków. Wychodziła z siebie, żeby mu zaimponować, żeby udowodnić wszystkim, że jego też może zdobyć i nawet się nie zorientowała, kiedy się… zakochała. I przegrała walkę o jedynego chłopaka, na którym jej zależało z pierwszą lepszą Gryfonką. Nie mogła sobie tego darować.

Nie chodziło tylko o to, że potrzebowała jego bliskości. Traktowała go także, jako przyjaciela, chociaż nigdy nikomu by się do tego nie przyznała. Tuż przed ich wspólną nocą, kiedy pierwszy raz mieli okazję szczerze porozmawiać, zrozumiała, że łączy ich jakaś dziwna więź. Coś więcej niż przyjaźń, ale jeszcze mniej niż miłość. Pożądanie? Fascynacja? Nie wiedziała, czym spowodowane było narastające zainteresowanie jego osobą, ale czuła, że powoli wyniszcza ją od środka. Jakby wysysało z niej wszystkie dobre emocje. A przecież to, co ich łączyło, było czymś dobrym.

Nie wytrzymując dłużej samotności i zmagań z własnymi myślami, wyszła ze swojego dormitorium i pobiegła w stronę pokoju chłopców z szóstej klasy, który obecnie zajmował tylko jej brat. Zatrzymała się przed drzwiami i bez wahania, zdecydowanie zapukała, mimo że nie miała pojęcia, co chce mu powiedzieć.

- Proszę – usłyszała donośne zaproszenie do środka. Kiedy tylko przekroczyła próg pokoju i dostrzegł ją Tom, posłał jej pełne zdziwienia spojrzenie.

- Lucy? Co ty tu robisz? – zapytał, nie kryjąc zdezorientowania, ale i radości, którą poczuł widząc siostrę. Bał się, że już nigdy mu nie wybaczy. Może jednak była nadzieja?

- Tom, ja… - Czuła, jak do oczu napływają jej łzy, dlatego spuściła wzrok, unikając przeszywającego spojrzenia brata. Rozpaczliwie szukała w głowie czegoś, co mogłaby teraz powiedzieć, co przerwałoby tą męczącą ciszę, która aż drażniła jej zmysły. Gdyby tylko Tom zadał jakieś pytanie; powiedział coś, czego mogłaby się uchwycić jak deski ratunkowej, rzucił jakiś temat, który mogliby kontynuować. Ale on milczał, czekając cierpliwie na to, co ona miała mu do powiedzenia.

- Tom, ja już tak nie mogę – szepnęła w końcu, nie panując nad łzami, które wypłynęły z jej oczu. Chłopak nic na to nie odpowiedział, jedynie pokonał krok, który ich dzielił i przytulił mocno siostrę, na co ona jeszcze bardziej się rozpłakała. Brakowało jej jego ciepła, bicia serca, które słyszała zawsze, gdy ją przytulał. Nic tak nie uspokajało jak jego bliskość. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak bardzo odczuła jego brak przez ostatnie tygodnie.

- Już dobrze – szepnął cicho, wprost do ucha, nie przestając głaskać jej po głowie. – Cokolwiek się stało, wszystko się ułoży, obiecuję.

- Nie składaj mi fałszywych obietnic, Tom. To najgorsze, co możesz zrobić – odezwała się zachrypniętym głosem Lucy, odrywając się od niego i rękawem bluzki ocierając łzy.

Tom patrzył na nią wyczekująco, dając tym do zrozumienia, że czeka aż mu wszystko wyjaśni. Dziewczyna znów spuściła wzrok.

- Nie ma go, Tom. On odszedł, nawet o mnie nie pamięta – szepnęła. – Kiedy czułam, że cię straciłam na rzecz Granger, to on przy mnie był. Kiedy myślałam, że nic mi nie zostało, powiedział, że on zawsze tu będzie, że mogę na niego liczyć.

- Więc powiedz mi, co ja takiego mam?

- Mnie.

Te słowa pojawiały się w jej głowie zawsze, gdy wspominała ich wspólną noc. Mnie – jeden, krótki wyraz, który dawał tyle nadziei, podnosił na duchu i sprawiał, że znów uwierzyła w siebie i lepsze jutro.

- Wybacz, że zostawiłem cię samą właśnie wtedy, kiedy najbardziej tego potrzebowałaś – szepnął Tom, znów przytulając ją do siebie. – Obiecuję, że teraz wszystko się zmieni.

- Skąd ta pewność?

- Naprawiłem szafkę. Jutro, gdy tylko Malfoy wykona swoją część zadania, rozpocznie się bitwa o Hogwart. Więc szykuj się siostrzyczko. Bo niedługo pojawią się w Hogwarcie nowe rządy.

__________________

*Beta - Bezsprzeczna

Ach! Już 40 rozdziałów za nami. Cieszycie się? :>

Chyba nie trudno się domyślić, że najbliższe rozdziały to punkt kulminacyjny tej historii, prawda? Już w następnym rozdziale spotkanie Ginny z Blaisem – w końcu wyjaśni się czy ich związek jest już skończony, czy może jeszcze będą go ratować. Plus turniej, na który wszyscy czekamy. Dodam, że mam już wszystko rozplanowane na najbliższe trzy, cztery rozdziały i mam nadzieję, że Was nie zawiodę.

Pozdrawiam cieplutko i całuję w oba policzki!