Rozdział 42: Turniej - część II

- Trzy, dwa, jeden… Zaczynacie! – krzyknął komentator, na co każda z par ruszyła szybkim krokiem w stronę swojego wejścia. Ramie w ramie z Malfoyem przekroczyłam „próg” lasu, gdzie wisiał w powietrzu wyczarowany numerek trzeci i gdy tylko podniosłam leżący tam plecak z potrzebnymi nam przyborami, jakby las zamknął się za nami odcinając ostatnią drogę ucieczki. Schyliłam się, by przejrzeć zawartość plecaka, podczas gdy Malfoy, nieobecnym wzrokiem rozglądał się wokół siebie.

- Co Malfoy? Strach obleciał? – zapytałam z kpiną w głosie, mimo że sama czułam się bardzo niepewnie. Wokół nas panowała przeraźliwa cisza. Pozostałe pary zniknęły, jakby poszczególne wejścia przeniosły ich gdzieś indziej. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że to dosyć oczywiste, przecież nie moglibyśmy startować z tego samego miejsca, po coś odbyło się to losowanie.

- Byłbym idiotą, gdybym się nie bał – szepnął Draco, nie patrząc w moim kierunku. Widziałam, że lekko mruży oczy, próbując zapewne dostrzec coś w otaczającej nas ciemności. Zastanowiłam się przez moment nad jego słowami.

- I tak jesteś idiotą – wyrwało mi się. Czekałam na jakąś uszczypliwą uwagę, ale Malfoy tylko się roześmiał. Słysząc jego reakcję, sama cicho zachichotałam. Poczułam, że strach mnie opusza i zastępuje go ulga, że jestem tutaj właśnie z Malfoyem. Popatrzyłam na niego uważniej, zdając sobie nagle sprawę, jak bezpieczna się czuję, gdy mam go obok siebie. Mógł być dupkiem, ale gdzieś w głębi wiedziałam, że gdyby była taka konieczność, uratowałby mnie.

- Czemu mi się tak przyglądasz? – zapytał, unosząc do góry lewą brew. Poczułam, że na moim policzku pojawia się rumieniec. Dobrze, że było na tyle ciemno, żeby Malfoy nie mógł tego dostrzec.

- Znalazłam mapę. – Szybko zmieniłam temat, wyciągając z plecaka świstek papieru. Rozwinęłam go i stanęłam przed Malfoyem. – Tu jesteśmy – wskazałam środek mamy. – A tu musimy dojść – przejechałam palcem wskazującym w kierunku północno-wschodnim.

- Czyli w stronę… - Ślizgon rozejrzał się wokół siebie, zastanawiając nad odpowiedzią, tymczasem ja wyjęłam różdżkę i kładąc ją na dłoni, szepnęłam:

- Wskaż mi. – Drewniany patyk poruszył się lekko i obrócił w lewą stronę. – Tam jest północ – powiedziałam w ramach wytłumaczenia. Malfoy wywrócił oczami, zapewne złoszcząc się, że sam na to nie wpadł i ruszył w kierunku północno-wschodnim.

Wokół już od kilku minut panowała przeraźliwa cisza, którą przerywał jedynie odgłos naszych kroków. Szliśmy z wyciągniętymi przed siebie różdżkami i szeroko otwartymi oczami, czekając na pierwsze niebezpieczeństwa, ale nic takiego nie nastąpiło. W zamian za to robiło się coraz bardziej gorąco i ciemno przez to, że korony drzew stawały się z każdym naszym krokiem gęstsze. Niepokoiło mnie tylko to parne powietrze, które przywodziło mi na myśl bardziej tereny równika, Afryki niż klimat Francji.

- Czemu jest tak cholernie gorąco?! – warknął Malfoy, a jego głos jeszcze przez chwile niósł się przerażającym echem.

Gdy znów zaległa między nami cisza, moich uszu dobiegł przyjemny, cichy śpiew. Uśmiechnęłam się błogo, słysząc tę melodię i ruszyłam szybciej w kierunku, z którego dochodziła. Już prawie biegłam, kiedy Malfoy złapał mnie za ramię.

- To na pewno jakiś podstęp. – Te słowa mnie otrzeźwiły, zatrzymałam się raptownie i spojrzałam na Malfoya. Wydawał się resztkami sił powstrzymywać przed ruszeniem w stronę tej przyjemnej melodii, tak jak ja chwile temu. Niestety dźwięk był coraz głośniejszy. Zasłoniłam uszy i ruszyłam w przeciwnym kierunku. Widziałam, że Malfoy robi to samo i biegnie za mną, ale nim uciekliśmy chociaż parę kroków, na głazie przed nami wylądował piękny, duży ptak o cytrynowozielonym upierzeniu. Patrzył na nas swoimi paciorkowatymi oczami i nie przestawał wydawać z siebie kojących dźwięków. Znieruchomieliśmy z Malfoyem, patrząc na ptaka z zachwytem.

- Dlaczego tu stoimy? – wyszeptał nagle, nie odrywając wzroku od stworzenia.

- Nie wiem, ale nie mogę się zmusić, żeby odejść – odpowiedziałam również szeptem. Słyszałam, że mój głos staje się zachrypnięty i jakby nieobecny. Wpatrywałam się w ciemne oczy ptaka i nagle mnie olśniło. – Czytałam kiedyś o nim – dodałam, próbując przenieść wzrok na Malfoya. – Ale nie mogę sobie przypomnieć, co…

 Nagle śpiew ptaka zaczął mnie irytować. Wydawało mi się, że dźwięki, jakie z siebie wydaje robią się coraz głośniejsze i bardziej skrzekliwe. Moją głowę przeszył ostry ból, kiedy stworzenie wydało z siebie długi i huczący dźwięk. Opadłam na kolana i złapałam się za głową. W mojej głowie nagle zaczęły się pojawiać przerażające scenariusze: widziałam śmierć matki, ale stałam jakby z boku i nic nie mogłam zrobić, potem dostrzegłam Harry’ego, który zostaje ugodzony w pierś zielonym strumieniem światła i upada bezwiednie na ziemię; Rona, który zakłada czarną pelerynę i dołącza do śmierciożerców. Krzyknęłam przerażona.

- Malfoy, to… Świergotnik– szepnęłam, opadając na ziemię i modląc o śmierć, błagałam w myślach, żeby to wszystko się skończyło.

- Silencio – usłyszałam niewyraźny głos Dracona i nagle wszystko ustało. W uszach huczało mi od tej przeraźliwej ciszy, która zapadła.

- Dziękuję – szepnęłam w stronę chłopaka, unosząc się na łokciach. Widziałam, że trzyma się za głowę.

- Kiedyś mi się odwdzięczysz – powiedział, wstając chwiejnym krokiem i podnosząc z ziemi mapę, która musiała wypaść mi z ręki. Zarzucił ponownie plecach na ramię i ponaglił mnie ruchem ręki. – Nie ma czasu na odpoczynek. No, zbieraj się Granger – starał się mówić neutralnym tonem, ale widać po nim było, że tez jest nadal przerażony. Wstałam niezgrabnie i ruszyłam za nim. Powietrze nadal było parne i ciężkie.

- Świergotniki żyją w Afryce, dlatego zrobiło się tak gorąco – wyjaśniłam Malfoyowi, chociaż nie wykazywał większego zainteresowania. – Myślę, że już nie musimy się ich obawiać, bo…

- Cii… - szepnął Malfoy i zatrzymał mnie ręką. Kilka metrów przed nami, za pobliskim krzakiem jakiś dziwnie wyglądających, ciemnych malin stało ogromne zwierze, przypominające mugolskiego nosorożca. Stał w cieniu drzew i powoli przeżuwał znalezione przez siebie liście.

- Czy to…

- Buchorożec. Ciężko się z nim rozprawić, bo ma grubą skórę i odbija większość zaklęć.

- Wiem o tym – mruknęłam niezadowolona. Malfoy ostentacyjnie wywrócił oczami.

- No tak, zapomniałem, że ty zawsze wszystko wiesz – odpowiedział równie cicho i nie odrywając spojrzenia o Buchorożca, złapał mnie za rękę i ruszył w prawą stronę, starając się bezproblemowo ominąć zwierzę. Już byliśmy praktycznie bezpieczni, gdy Ślizgon niespodziewanie potknął się o coś dużego i szarego i upadł z łoskotem na ziemię. W pierwszej chwili myślałam, że to głaz, dopiero po kilku sekundach zdałam sobie sprawę, że to młody Buchorożec. Sam w sobie nie groźny.

Zbladłam. Znieruchomiałam i powoli odkręciłam się w stronę, gdzie stał dorosły osobnik. Jego ślepia były w nas utkwione. Czułam, że zaraz zaatakuje.

- Granger – szepnął Malfoy, wyjmij ostrożnie różdżkę i rzuć w niego zaklęciem.

- To na niego nie działa – odpowiedziałam, ledwo poruszając ustami.

- Dlatego celuj w jego róg, ma właściwości wybuchowe.

- Chyba żartujesz – warknęłam ze złością, szybko się jednak zreflektowałam i dodałam ciszej – To go zabije. Spróbujmy uciec.

- To najgłupszy pomysł, jaki słyszałem – mruknął i poruszył się lekko, próbując sięgnąć swojej różdżki, która wypadła mu podczas upadku. Buchorożec zrobił kilka kroków w naszym kierunku. Malfoy znów znieruchomiał. – Granger, jak nas dogoni, zmiażdży nas bez zastanowienia! Chcesz tu zginąć?

- Nie zabiję niewinnego zwierzęcia – warknęłam w jego stronę. – Na trzy uciekamy. Raz…

- Granger, zabije nas.

- Zamknij się. Dwa i… trzy! – szepnęłam i łapiąc Malfoya za rękę ruszyłam pędem przed siebie. Bałam się odwrócić, ale słyszałam, że Buchorożec niebezpiecznie się do nas zbliża.

- Cholera jasna, Granger! Ty i te twoje pieprzone zasady! – wrzasnął Malfoy i machnął różdżką w stronę zwierzęcia. – Confringo! – przeklęłam pod nosem, ale zamiast wybuchu, usłyszałam, jak zaklęcie odbija się od zwierzęcia. – Granger, trzymaj kciuki – szepnął Malfoy i niespodziewanie się zatrzymał. Zrobiłam to samo, patrząc na niego z niedowierzaniem. Pociągnęłam go za rękę.

- Uciekajmy! – krzyknęłam, ale nie posłuchał. Patrzył z napięciem, jak zwierze się do nas zbliża i w ostatniej chwili krzyknął głośno:

- Conjunctivitis!

Zanim zdałam sobie sprawę, co się dzieje, Malfoy szarpnął mnie za rękę i oboje wylądowaliśmy w pobliskich krzakach, podczas gdy oślepiony Buchorożec uciekł w przeciwnym kierunku, obijając się o drzewa.

- Oślepiłeś go – szepnęłam z wyrzutem, leżąc obok Malfoya.

- Uratowałem nam życie – poprawił mnie. – Tak zdecydowanie lepiej brzmi.

Skrzywiłam się lekko, ale stwierdziłam, że dalsze sprzeczki nie mają sensu.

- Po raz drugi dzisiaj – dodał, z dziwnym zamyśleniem. Od rozpoczęcie zadania wydawał się błądzić myślami daleko stąd. Już chciałam o to zapytać, gdy moje spojrzenie przykuło drzewo, rosnące kilka metrów dalej na środku niewielkiej polanki.

- Malfoy, spójrz! – wskazałam na magiczną jarzębinę. – To Wiggen!

- Co? – zapytał zaskoczony.

- Osoba dotykająca drzewa Wiggen jest zabezpieczona przez atakami magicznych stworzeń – wyrecytowałam książkową regułkę, pamiętając, że czytałam o tej roślinie, kilka dni temu. – Chodź, oberwiemy trochę kory.

Malfoy ruszył przodem, przedzierając się przez podmokłe tereny, które otaczały drzewo. Szłam kilka kroków za nim, niebezpiecznie zapadając się w błocie. Nagle usłyszałam cichy syk Malfoya.

- Granger, wyjdź z błota, szybko! – krzyknął, mimo że sam ruszył w stronę jarzębiny, głębiej brnąc w błoto. Posłuchałam go, chociaż nie wiedziałam, o co może mu chodzić. Wybiegłam z podmokłych terenów, obserwując, jak Draco w pośpiechu odrywa kilka dużych płatów kory i rusza chwiejnym krokiem w moją stronę. Dopiero kiedy opadł z jękiem na trawę przede mną, zdałam sobie sprawę, że jego nogawki jego spodni są na dole postrzępione, a z jego odsłoniętych nóg, obficie sączy się krew.

- Błotoryje. Pogryzły mi nogi – szepnął, z jękiem przewracając się na plecy i zakrywając wykrzywioną bólem twarz ręką.

Od razu wiedziałam, że mówi o małych stworzeniach, które żyją na terenach podmokłych i wyglądając jak zwykłe kłody drzew. Nie przypominałam sobie, żeby były niebezpieczne czy jadowite, ale wolałam dmuchać na zimne. Złapałam plecak i wysypałam jego zawartość. Przejrzałam wszystkie fiolki z eliksirami i wybrałam jedną, która mnie interesowała. Do tego wzięłam kilka magicznych liści topoli, które przyspieszały gojenie się ran. Uklękłam przed Malfoyem i rozerwałam jego i tak już poszarpane spodnie.

Resztkami sił powstrzymałam odruch wymiotny. Skóra miejscami była tak wyszarpana, że widać było mięso. Zadraśnięcia, te niegroźne jak i te głębokie, były zabrudzone błotem i ziemią, które mieszały się teraz z krwią. Machnęłam różdżką i oczyściłam rany. Krew zaczęła sączyć się jeszcze obficiej. Wzięłam fiolkę z eliksirem, który powinien pomóc i skropiłam nim obie nogi chłopaka. Słyszałam jak ze świstem wypuszcza powietrze z płuc, starając się nie krzyknąć. Nieświadomie zaczęłam lekko chuchać na rany, licząc, że to przyniesie mu ukojenie.

Gdy eliksir odpowiednio wchłonął się we wszystkie zranione miejsca, obłożyłam nogi Malfoya liśćmi topoli i zmęczona położyłam się obok niego.

- Tym razem to ty mnie uratowałaś – powiedział cicho. Oboje leżeliśmy na plecach, patrząc na skrawek nieba wystający spomiędzy gęstych koron otaczających nas drzew. Na niebie pojawiły się już pierwsze gwiazdy a wokół nas zapadł mrok.

- Nie wiesz, która godzina? – zapytałam, chcąc zmienić temat.

- Sądząc po niebo to około dziewiętnastej. A co? Spieszy ci się gdzie, Granger? – zapytał kpiąco. Widać, że ból przestawał mu już tak doskwierać skoro znów stał się uszczypliwy.

- Bardzo śmieszne – mruknęłam, ale mimo to lekko się uśmiechnęłam. – Po prostu liczyłam, że zdążymy ukończyć zadanie przed nocą - westchnęłam cicho zamykając oczy. Nagle zrobiłam się strasznie senna, widocznie nieprzespana noc zaczęła dawać mi się we znaki.

- Nie zasypiaj, Granger – szepnął Malfoy, kładąc mi dłoń na ramieniu. Otworzyłam oczy i dostrzegłam, że Draco przełożył się na bok i wspierając się na łokciu, obserwował mnie uważnie. Czując jego bliskość, zdałam sobie sprawę, jak bardzo mi tego ostatnio brakowało. Przełknęłam głośno ślinę, a żołądek zacisnął mi się ze zdenerwowania. Całkowicie zapomniałam, że znajdujemy się w środku niebezpiecznego lasu i w każdej chwili coś może nas zaatakować.

Przy nim jesteś bezpieczna.

Podpowiadał mi tajemniczy głos. Znów zatęskniłam za Susan. Ona wiedziałaby, co powinnam teraz zrobić albo powiedzieć.

Wpatrywaliśmy się w siebie nawzajem uparcie, a ja znów dostrzegłam w oczach Dracona coś, co tak skrzętnie starał się na co dzień ukrywać – troskę i strach. Te uczucia aż błyszczały w jego niebieskich, głębokich oczach. Nagle, zupełnie niespodziewanie położył mi dłoń na policzku, błądząc delikatnie kciukiem po mojej skórze.

- Sprawiasz wrażenie, jakbyś się o mnie troszczył – szepnęłam, ale nim zdążyłam dodać coś więcej, przykrył moje usta swoimi. Jego wargi były takie jak zapamiętałam – miękkie i delikatne. Ale całował mnie inaczej niż kiedyś. To nie był zachłanny, tęskny pocałunek… Tym razem był delikatny i niepewny, jakby chciał się ze mną pożegnać. Czułam, jak każda komórka jego ciała krzyczy, że to ostatni raz. Nie potrafiłam tego zrozumieć, po co to robił? Dlaczego robił to w taki sposób? Czy myślał, że tu zginiemy?

Oderwał się ode powoli, opierając się o moje czoło.

- Ruszajmy – szepnął. – Czym szybciej wyrwiemy się z tego przeklętego miejsca tym lepiej – dodał cicho i odsunął się ode mnie, podnosząc się z wilgotnej ziemi. Westchnęłam głośno i poszłam w jego ślady. Zarzuciłam na ramiona plecak i ruszyłam w kierunku północno-wschodnim tak, jak kierowała nas mapa. Draco ruszył za mną, lekko kuśtykając.

Szliśmy w ciszy, pogrążeni we własnych myślach dobre pół godziny, zanim Malfoy znów się odezwał:

- Powiedziałaś, że sprawiam wrażenie, jakbym się o ciebie troszczył – zerknęłam na niego przez ramię zaskoczona, że porusza ten temat. Jego twarz wykrzywiał grymas, a oczy błyszczały ze strachu. Nie wiedziałam, czym to mogło być spowodowane. Posłałam mu pytające spojrzenie. – Masz rację, Granger. Troszczyłem się o ciebie. Przynajmniej tyle mogłem zrobić – szepnął. Kompletnie nie rozumiałam jego słów. Już chciałam się odezwać, ale chłopak wskazał podbródkiem na coś przed nami. Odwróciłam się szybko.

Kilka metrów dalej rosła duża, złota wierzba. Po jej lewej i prawej stronie rozciągały się dwie drogi. Nie były uwzględnione na mapie, więc nie mogłam stwierdzić, gdzie powinniśmy dalej iść. Niespodziewanie poczułam przyjemne ukłucie w okolicy żołądka. Coś mi podpowiadało, że na końcu jednej z tych dróg kończyło się nasze zdanie. Czyżbyśmy wygrali?

Uśmiechnęłam się szeroko i odetchnęłam z ulgą. Już nic nam nie groziło.

 *wszystkie nazwy zwierząt i ich główne zachowania/zastosowania/przystosowania zostały zaczerpnięte z książek Harry Potter lub innych źródeł tym podobnych. WSZYSTKIE są wytworem wyobraźni pani Rowling, nie mojej.

_________________

  Rozdział niesprawdzony.

Mam nadzieję, że usatysfakcjonowani ilością treści, bo to jeden z najdłuższych (o ile nie najdłuższy) rozdziałów. Całe sześć stron w Wordzie ;)

Mam nadzieję, że pamiętacie wierzbę? :> Od tego, w którą stronę skręcą, zależy wykonanie zadania przez Malfoya. Więc już w kolejnym odcinku dowiecie się, co uczyni nasz Draco. Rozdział mam już napisany (powstał kilka tygodni temu), więc pojawi się w stu procentach za dwa tygodnie, w niedzielę. Jak zwykle ;)

Wszystkich, którzy proszę mnie o powiadamianie o rozdziałach zapraszam na podstronę Subskrypcja. Tam znajdziecie wszystkie szczegóły nowej metody powiadamiania. Bo przez gadu już nie informuję.

Na koniec chciałabym życzyć Wam szczęśliwego Nowego Roku, żeby spełniły się w nim wszystkie Wasze marzenia,  żeby Wena Was nie opuszczała i przede wszystkim – żeby ten 2013 okazał się o niebo lepszy od 2012!

PS. 19 grudnia minęły równie trzy lata od czasu pojawienia się prologu na Niewidzialnej, jeszcze na Onecie. Więc była to swoista rocznica. Nie chciałam jednak dodawać już editu w tamtym rozdziale i postanowiłam napisać to tutaj. Życzę sobie i Wam, żeby nie postał z tego bloga jakiś tasiemiec i żebym szybko i po naszej myśli zakończyła te historię. Pewnie już nie możecie doczekać się tego, jak to się wszystko zakończy, coo? :>

Pozdrawiam,