Rozdział 44: A w rękach trzymała cały swój świat...

Malfoy ścisnął mocniej moją dłoń i zanim zdążyłam chociażby otworzyć usta – w okolicy pępka poczułam znajome szarpnięcie. W oczach zrobiło mi się ciemno, a żołądek wywrócił koziołka. Stałam już na ziemi, ale wciąż nie mogłam otworzyć oczu, bojąc się, że zwymiotuje. Czułam rękę Ślizgona na swojej talii, jakby chciał mnie potrzymać, gdybym zamierzała upaść, ale nie mogłam na to w żadne sposób zareagować, wciąż czując mdłości. Do tego w głowie krążyło mi tysiące myśli, nie wiedziałam, której powinnam uchwycić się najpierw.

Po dłuższej chwili usłyszałam znaczące chrząknięcie.

- Granger? – zapytał Malfoy niepewnie.

Otworzyłam oczy i prawie krzyknęłam z zaskoczenia.

- Na Gordyka! Gdzie my jesteśmy?!

Okręciłam się wokół własnej osi, zapominając całkowicie o zawrotach głowy i nudnościach. Stałam na środku pustej, ogromnej plaży. Kilka metrów za Malfoyem dostrzegłam niewielki, drewniany domek, zapewne służący, jako mieszkanie dla ludzi przyjeżdżających tu na wakacje. Plaża płynnie zmieniała się w las, który teraz był pogrążony w ciemności. Odwróciłam się i spojrzałam w przeciwną stronę na wszechobecną, otaczającą nas wodę. Nie wiedziałam czy to morze, czy ocean, ale na linii horyzontu dostrzegłam wschodzące słońce. Zmarszczyłam brwi. Przecież we Francji był dopiero wieczór…

- Malfoy, nie ręczę za siebie – szepnęłam równie przerażona, co zdenerwowana. – Coś ty do jasnej cholery narobił? – zapytałam jeszcze ciszej, łapiąc się desperacko za głowę. Miałam tyle pytań, że nie wiedziałam, od czego zacząć.

- Jesteśmy na wyspie. Na Oceanie Spokojnym – odpowiedział ze stoickim spokojem. Posłałam mu spojrzenie pełne niedowierzania.

- Że gdzie?!

- Na wyspie na…

- Słyszałam, co powiedziałeś! – przerwałam mu zirytowana. – Malfoy, powiedz mi, co ty wyrabiasz? Co ja tu robie? Turniej… Śmierciożercy… Jak mogłeś mnie im wydać? – szepnęłam, czując jak żal ściska mi gardło. Malfoy skrzywił się nieznacznie.

- Mam coś do załatwienia – powiedział, zmieniając temat, co jeszcze bardziej mnie zdenerwowało. – Zostań tu i czuj się jak u siebie – dodał, uśmiechając się ironicznie.

- Słucham? Chyba nie liczysz, że się ciebie posłucham i zostanę tu sama! – odpowiedziałam, posyłając mu spojrzenie pełne politowania.

- Chyba nie będziesz miała wyjścia – powiedział ze swoim firmowym, ironicznym uśmiechem i zniknął z cichym trzaskiem. Zamrugałam zaskoczona. Potrząsnęłam głową, żeby otrząsnąć się na chwilę z myśli, które kłębiły mi się teraz w głowie i skupiłam się na Hogsmeade, żeby teleportować się prosto do Hogwartu i odpowiedzieć komuś kompetentnemu, co się stało. Obróciłam się na pięcie, ale nic się nie wydarzyło. Spróbowałam jeszcze raz, a potem kolejny, ale nadal nie byłam w stanie nic zrobić. Klęłam w myślach na Malfoya, równocześnie próbując sobie przypomnieć, jakieś zaklęcie, które mogłoby pomóc mi w ucieczce z tej przeklętej wyspy, ale z osłupieniem zdałam sobie sprawę, że nie mam swojej różdżki.

- Nienawidzę cię, Malfoy! – warknęłam w przestrzeń, licząc, że chłopak to usłyszy.

Westchnęłam przeciągle, a gdy w końcu echo moich słów złowieszczo ustało, ruszyłam w stronę drewnianej chatki, czując, że nie mam innego wyjścia, jak poczekać tam na Malfoya.

*

[Pink – Try] – do końca.

(Koniecznie posłuchać!)

W tym samym czasie, Hogsmeade.

Perspektywa Lucy Lenkey.

„Zabawne, jak serce może się mylić
Więcej, niż tylko parę razy.
Dlaczego zakochujemy się tak łatwo?
Nawet jeśli nie jest to słuszne.”*

Stałam przy drzwiach do Gospody Grega już od kilku godzin. Trochę mi zajęło znalezienie tego miejsca, bo śledzenie Weasley wcale nie należało do najłatwiejszych zadań. Ale zdecydowanie się opłacało. Przynajmniej miałam pewność, że Blaise jest w środku.

Zebrałam się w sobie i niepewnie pchnęłam drzwi. Uderzył mnie zapach stęchlizny i alkoholu. Wnętrze niewiele różniło się od tego w Gospodzie Pod Świńskim Łbem – było tak samo odrzucające i obskurne. Gdyby nie zależało mi tak bardzo na spotkaniu z Blaisem, moja noga na pewno nigdy by tu nie postała.

Weszłam dalej, podchodząc do lady baru. Gestem dłoni przywołałam do siebie barmana.

- W który pokoju znajdę Blaise’a Zabiniego? – zapytałam bez ceregieli.

- Nie wiem, o kim mówisz – rzucił w moją stronę mężczyzna i już miał odejść, kiedy z kieszeni wyjęłam woreczek z gruchającymi, złotymi monetami. Położyłam go przed nim i zapytałam ponownie.

- Więc w którym pokoju go znajdę?

Barman zajrzał do woreczka i otworzył szerzej oczy ze zdziwienia.

- Drugie piętro, pokój numer trzydzieści trzy.

 Nie zaszczycając go nawet spojrzeniem, minęłam go i ruszyłam schodami na górę. Znalezienie pokoju nie sprawiło mi żadnych trudności – tak jak przypuszczałam, było w najbardziej odosobnionej części Gospody. Stanęłam przed drzwiami odpowiedniego pokoju i wzięłam głęboki oddech. Już miałam poddać się ponownym wątpliwościom, które ogarniają mnie już od kilku godzin, kiedy stwierdziłam, że tak naprawdę nie mam nic do stracenia.

Nacisnęłam na klamkę i weszłam do środka. Blaise leżał rozpostarty na łóżku, które zajmowało większą część pomieszczenia, a kiedy usłyszał, że ktoś wtargnął do pomieszczenia poderwał się z miejsca. Uśmiechnęłam się do niego, ale mina szybko mi zrzedła, kiedy w jego oczach dostrzegłam rozczarowanie.

- Spodziewałeś się Weasley, co? – mruknęłam, krzywiąc się mimowolnie.

- Czego chcesz, Lenkey? – warknął, siadając na brzegu łóżka.

Zamknęłam za sobą drzwi, gorączkowo myśląc, co mu odpowiedzieć. W głowie miałam tyle najróżniejszych scenariuszy tego spotkania. Powinnam dalej grać zimną, nieczułą Lucy Lenkey? Nadal pozwalać mu widzieć mnie taką, jaką chciał dostrzec czy pozwolić mu na odnalezienie we mnie czegoś więcej niż tylko głębokiej nienawiści? Przecież nie mógł być aż tak ślepy. Musiał coś dostrzec, musiał wiedzieć, że uczucie, jakim go obdarzyłam jest zupełnie inne niż nienawiść, którą zawsze mu okazywałam. Musiał… Prawda?

- Wszyscy myślą, że nie żyjesz. Zniknąłeś nagle bez śladu… Narobiłeś niezłego rabanu, Zabini. Wiesz o tym? – rzuciłam z kpiną, na co on się głośno roześmiał.

- Wiesz, że lubię być w centrum uwagi. To chyba będzie mój najlepszy dowcip – uśmiechnął się do mnie wdzięcznie. – Spodziewałem się, że wpadniesz tu z awanturą. Czyżbyś aż tak się zmieniła przez te kilka ostatnich miesięcy, Lenkey?

- W sumie taki miałam plan – odwzajemniłam uśmiech. Dostrzegłam zdziwienie na jego twarzy. Nagle zdałam sobie sprawę, że tym szczerym, ani trochę nie ironicznym uśmiechem, po razy pierwszy ukazałam mu część prawdziwej mnie.

- Co się stało, że uległ zmianie? – zapytał, szczerze zainteresowany. Podniósł się z miejsca i stanął bliżej mnie.

- Martwiłam się – szepnęłam, nim zdążyłam pojąć sens tych słów. Mina Zabiniego nagle się zmieniła. Zmarszczył brwi i utkwił we mnie uważne spojrzenie. Sprawiał wrażenie, jakby na moment wstrzymał oddech. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że zrobiłam to samo. Wypuściłam ze świstem powietrze z płuc. – Trochę cię nie było – dodałam, chcąc przerwać zalegającą między nami ciszę. – Dlaczego o niczym nie dałeś mi znać?

- To było zbyt niebezpieczne, nie mogłem sobie pozwolić na wpadki.

- Ale do Weasley się odezwałeś – mruknęłam, a moją twarz ponownie wykrzywił grymas. Znów zapadła cisza.

- O co ci chodzi, Lucy? – zapytał Zabini po chwili, ale o wiele troskliwiej niż byłam do tego przyzwyczajona. Posłałam mu pełne niedowierzania spojrzenie.

- O co mi chodzi? Serio, Zabini? – warknęłam. – Naprawdę jesteś aż tak ślepy?! –prychnęłam niecierpliwie, spuszczając wzrok.

- Na Merlina, Lenkey! Wybacz, że nie jestem taki domyślny, jakbyś chciała! – krzyknął, gestykulując gniewnie rękoma.

- Jak możesz nie dostrzegać, że masz mnie na wyciągnięcie ręki – powiedziałam cicho, nie kryjąc bólu i rozczarowania. – Miesiącami się o ciebie martwiłam. Zniknąłeś tak nagle, wyjechałeś na ten przeklęty turniej i nawet się nie pożegnałeś…

Spuściłam wzrok, zdając sobie sprawę, że powiedziałam za dużo. Czułam na sobie jego przeszywające spojrzenie, a niewypowiedziane myśli aż zalegały w powietrzu między nami. Chciałam wykrzyczeć mu wszystko prosto w twarz, ale jednocześnie panicznie bałam się jego reakcji. Dlaczego tak na mnie działał? Dlaczego tak bardzo zależało mi na jego zdaniu, zainteresowaniu? Bałam się, że jedno złe słowo, może wszystko przekreślić. A przecież nie mogłam sobie na to pozwolić.

- Przepraszam, jeśli dałem ci fałszywą nadzieję na coś więcej. Ta noc nigdy nie powinna mieć miejsca.

Głośny plask, który rozległ się w pomieszczeniu, gdy moja dłoń wylądowała z impetem na policzku Zabiniego, nieprzyjemnie odbijał się echem w moim umyśle. Gdy zdziwienie chłopaka ustąpiło, posłał mi pełne gniewu spojrzenie.

- Boli cię to, że raz w życiu to nie ty wykorzystałaś faceta, tylko on ciebie, co Lenkey? – W te słowa wlał tylko kpiny i nienawiści, na ile tylko było go stać. Wiedziałam, jak bardzo uraziłam jego męską dumę, wymierzając mu policzek. Ale nie żałowałam. Na rozpamiętywanie jeszcze przyjdzie czas.

- Jak mogłeś tego nie poczuć, Zabini? Jak mogłeś nigdy nie dostrzec więzi, która zrodziła się między nami? – zapytałam, puszczając mimo uszu jego poprzednią uwagę.

- To była jedna noc – powiedział przez zęby, patrząc mi głęboko w oczy. Dzielnie wytrzymywałam jego przenikliwe spojrzenie.

- To nie chodzi o jedną noc, kretynie! Czy naprawdę wyglądam ci na idiotkę, która mogłaby się zakochać w kilka chwil?! – krzyknęłam, zanim zdążyłam ugryźć się w język.

- Zakochać…? – szepnął Blaise, zbliżając się i łapiąc mnie za rękę. Wyszarpnęłam się z jego uścisku.

- Nie dotykaj mnie – odparłam równie cicho. – Nie sprawiaj, żeby to wszystko było jeszcze trudniejsze niż jest w rzeczywistości.

- Ale...

- Błagam, nie tłumacz się. Nie dawaj mi więcej fałszywych nadziei, Blaise. Po prostu… Nie mam siły – szepnęłam, spuszczając głowę i próbując powstrzymać palące łzy. – Dopóki był, chociaż cień szansy, że odwzajemnisz to, co do ciebie czuję… Musiałam spróbować. Potrzebowałam wyrzucić z siebie to wszystko, by móc ruszyć naprzód.

- Dlaczego dopiero teraz? – zapytał po dłuższej chwili milczenia.

- Hę?

- Dlaczego nigdy wcześniej nawet nie wspomniałaś, że… Nic nie dałaś po sobie poznać, zawsze tylko taka zimna i nieprzystępna… - Słyszałam wyraźnie, jak gubi się w tym, co chce mi przekazać, ale nie zamierzałam mu tego ułatwiać. I tak czułam się wystarczająco upokorzona wydarzeniami dzisiejszego dnia.

- Dopiero gdy wyjechałeś bez słowa, zdałam sobie sprawę, jak bardzo mnie to zabolało. Potrzebowałam czasu, żeby zrozumieć, że nie złoszczę się na ciebie, bo jak zawsze jestem niedoinformowana o twoich, Dracona i Toma planach, ale dlatego że jasno dałeś mi tym do zrozumienia, że… nie chcesz mnie w swoim życiu. Nie potrzebowałeś mnie i nie myślałeś o takich głupotach, jak poinformowanie mnie, co się z tobą dzieje i gdzie jesteś. Musiały minąć długie miesiące, żebym zdała sobie sprawę, że to przez twoją nieobecność czuję się nieznośnie samotna, a nie dlatego, że Tom ciągle gdzieś znika i również nie chce mnie w swoim życiu. – Nawet się nie zorientowałam, kiedy po moich policzkach zaczęły spływać łzy. – Byłeś przy mnie, kiedy mój brat zaczął się dziwnie zachowywać. Nie wiem czy robiłeś to celowo czy nie, ale chcąc nie chcąc dawałeś mi oparcie… Jedynie, na jakie mogłam liczyć. – Nie odważyłam się podnieść wzroku na Blaise, ale zanim z moich ust wyrwał się niechciany szloch, chłopak pokonał dzielący nas krok i mocno mnie przytulił. Objęłam go z całej siły, nie powstrzymując dłużej płaczu. Łkałam głośno w jego ramię, czując jak wielką ulgę mi to przynosi i jednocześnie rozkoszując się jego ciepłem i bliskością. Nieznośna myśl, że to ostatni raz, kiedy jest tak blisko mnie, nie dawała mi spokoju.

- Nie wiem, co czuję, Blaise – szepnęłam w jego tors. – To więcej niż przyjaźń, ale nie jestem pewna czy powinnam nazwać to miłością. To… jakaś nieznana mi fascynacja. Może pożądanie? – Nagle pchana niezrozumiałym przeczuciem, odsunęłam się od niego, by móc spojrzeć mu w oczy. Położyłam dłonie na jego policzkach i zatopiłam wzrok w jego cudownych, brązowych tęczówkach. – Jest we mnie coś… coś, co mówi mi, że rozsypię się na drobne kawałeczki, jeśli ciebie nie będzie w pobliżu. Kiedy zastanawiam się, jak mogłoby wyglądać moje życie za kilka lat, a w tych wyobrażeniach nie odnajduję ciebie, czuję, jak przerażenie odbiera mi dech. Jakbyś był niezbędnym mi do życia powietrzem. Tak długo nie chciałam się do tego przyznać! Nadal czuję wstyd, kiedy myślę o tobie… o nas w ten sposób. Czuję się, jak jakaś naiwna idiotka z tych ckliwych romansideł, których przecież tak nienawidzę. Nigdy nie przypuszczałam, że moje życie może tak wyglądać, ale teraz jest już za późno na zmiany – szepnęłam cicho. Wciąż wpatrywałam się w jego oczy. Przez moment wydawało mi się, że odnalazłam w nich coś innego niż tylko żal, że nie może odwzajemnić moich uczuć. Jakby coś w nim pękło.

Krzyczałam na siebie w myślach, bojąc się, że to złudzenie. Nie mogłam mu pozwolić, żeby zranił mnie ponownie, ale w tym momencie niczego nie pragnęłam bardziej, niż tego, żeby znów poczuć jego bliskość, jego pocałunki na szyi, wargach, policzkach… Ta tęsknota wręcz namacalnie pchała mnie w jego kierunku i nawet nie zdążyłam tego przemyśleć, gdy stanęłam na palcach i delikatnie musnęłam jego usta. Najpierw niepewnie, potem już bardziej zachłannie. Dopiero za trzecim razem, ostrożnie to odwzajemnił. Jakby wciąż się wahał czy aby na pewno dobrze robi. Ale ja już wiedziałam, że teraz nie ma odwrotu. Oboje dawno podjęliśmy decyzję, jak będzie wyglądał dzisiejszy wieczór.

- Lucy… - szepnął cicho, ledwo się ode mnie odrywając. – Nie chcę cię zranić…

- Przestań myśleć – odpowiedziałam, równie cicho. – To uczucia mają dzisiaj głos.

Nie musiałam długo czekać na jego reakcję. Położył mi ręce na tali i przyciągnął do siebie – ten gest był równie delikatny, co tęskny i zachłanny. W jego pocałunkach i cichych westchnieniach wyraźnie czułam, że nie mogłam być mu całkowicie obojętna. Może to było tylko pożądanie? Może znów byłam naiwna? Nie wiem, ale żadna siła nie mogła mnie teraz zmusić, by to przerwać.

Niepewnie chwycił za krańce mojej bluzki i pociągnął ją do góry. Uniosłam ręce do góry, dając mu nieme przyzwolenie na zdjęcie jej. Znów powróciłam do jego ust, namiętnie go całując. Każda kolejna sekunda sprawiała, że jeszcze bardziej go pragnęłam. Miałam wrażenie, jakby nagle cały świat przestał istnieć – byłam tylko ja i on. Razem. I nasze ciała. Splecione do tego stopnia, że zdawały się być jednością. Ile razy marzyłam o tej chwili? Ile razy wyobrażałam sobie Blaise, który tak zachłannie pokazywałby, jak bardzo za mną tęsknił? A to, co działo się teraz w moim sercu i tym małym pokoju w Gospodzie Grega, nie było nawet namiastką tego, co siedziało w mojej głowie, jako głęboko zakorzenione marzenie. Mając przy sobie Blaise, czułam, jakbym trzymała w rękach cały swój świat. Teraz nic więcej nie było mi trzeba.

„Gdzie jest pragnienie, tam będzie i płomień.
Gdzie jest płomień, tam ktoś będzie sparzony,
Ale to że parzy, nie oznacza że umierasz.
Musisz powstać i próbować, próbować, próbować.”*

*Pink - Try (tłumaczenia z tekstowo.pl)

_________________

*rozdział u Bety. Niesprawdzony.

Przyznaję się bez bicia – nie planowałam takiego obrotu zdarzeń pomiędzy Lucy i Blaisem, ale niejednokrotnie już przekonałam się, że zazwyczaj to właśnie te nieplanowane momenty wychodzą mi najlepiej. Pozwoliłam swoim postaciom samym dyktować to, co mam pisać. Mam nadzieję, że wszystkim wyjdzie to na dobre i nie przesadziłam z pikanterią.

Coraz więcej osób zadaje mi pytania o koniec tego bloga. Aż tak wam do tego spieszno? Jeśli chcecie, mogę zakończyć to wcześniej, ale szczerze mówiąc mam jeszcze trochę planów i nadziei względem Niewidzialnej. Piszcie, jak wyobrażacie sobie to dalej, bo trochę się przestraszyłam, że wyczekujecie tak tego końca, dlatego że zaczęłam Was nudzić.

Nowy rozdział za tydzień lub dwa. Zobaczę, jak wyrobię się z czasem. Powiem Wam, że strasznie miło czytać te wszystkie komentarze, które są pełne wyczekiwania i próśb o szybsze dodanie rozdziału. Aż chce się pisać! Dziękuję.

Mam tylko jedną prośbę do Anonimów – podpisujcie się, proszę! Chodzi mi tylko o to, że chcę znać pseudonimy swoich czytelników, bo nawet nie wiem, kto tu zagląda ;) Nie musicie mieć konta Google, żeby dodać nazwę. Wystarczy w tym pasku na dole kliknąć Nazwa/Adres URL i wpisać nick. Tylko o to proszę.

Znów się rozpisałam. Nie marudzę już i pozdrawiam!