Utracona nadzieja: Rozdział pierwszy

Rozdział pierwszy

Różne rodzaje miłości

Hermiona weszła do ogromnego holu, trzymając kurczowo Rona pod ramię. Ten jednak, jakby nie dostrzegając jej zdenerwowania, delikatnie wysunął jej rękę spod swojego ramienia i podszedł do hotelowej recepcji. 

– Przepraszam, gdzie znajdę salę balową? – zapytał mężczyznę stojącego za długą, wysoką ladą. 

– Poproszę państwa nazwiska.

– Hermiona Granger i Ronald Weasley. 

– Zapraszam za mną.

Recepcjonista opuścił swoje stanowisko i poprowadził ich w głąb holu. Hermiona wciąż rozglądała się zafascynowana. Hotel aż emanował magią. Dziewczyna mogłaby przysiąc, że wyczuwało się ją w powietrzu. Oprócz sklepienia holu, które błyszczało milionem drobnych gwiazd, nic innego na pierwszy rzut oka nie wydawało się zaczarowane. Jednak to miejsce miało w sobie coś, co sprawiało, że Hermiona po raz pierwszy od wielu lat znów poczuła się jak w Hogwarcie.

– Tu jest niesamowicie – mruknęła, znów łapiąc Rona pod rękę. 

– Mhm – mruknął od niechcenia, jakby w ogóle nie słysząc jej słów.

Hermiona westchnęła i oparła głowę na ramieniu chłopaka. Bolała ją jego obojętność, ale starała się zrozumieć, jak ciężkie przeżywa teraz dni. W końcu to kolejna, szósta już rocznica Wielkiej Bitwy o Hogwart. Wszyscy opłakiwali dzisiaj poległych, ale nie wszyscy swoich bliskich. Mimo że Ron rzadko o tym wspominał, Hermiona doskonale zdawała sobie sprawę, że kolejną rocznicę śmierci swojego brata wolałby przeżywać w samotności, a nie w gronie tych wszystkich ważnych ludzi, którzy podchodzili, żeby uścisnąć mu rękę, rzucić zdawkowe słowa, które w ich mniemaniu miały być dla Ronalda pociechą, a potem zacząć bezsensowną pogawędkę o pogodzie albo polityce. Rok w rok wyglądało to tak samo. Cała ich trójka musiała się mierzyć z niechcianą sławą. I chociaż to właśnie Ron najbardziej lubił chełpić się popularnością i opowiadać o tym, co przeżyli, w takich chwilach nawet on miał dość zainteresowania. 

– To tutaj – rzekł recepcjonista, zatrzymując się przed ogromnymi drzwiami, które teraz było otwarte na oścież.  – Życzę państwu udanej zabawy. – Uśmiechnął się jeszcze i odszedł, pozostawiając ich u progu sali. Ron westchnął przeciągle. 

– No to zaczynamy tę całą szopkę… – mruknął bardziej do siebie niż do Hermiony i ruszył w głąb sali, wypatrując przeznaczonego dla nich stolika. 

Hermiona bez skrępowania oglądała się z zafascynowaniem wokół siebie, chłonąc każdy szczegół sali, którą rozświetlały tysiące świec, wiszących w powietrzu kilka metrów nad ich głowami. Po lewej stronie, wzdłuż ogromnych okien, stały dwu-, cztero- i sześcioosobowe stoliki z wykwintnymi nakryciami i karteczkami z nazwiskami gości. Kawałek dalej rozpościerał się parkiet, na którym co odważniejsi już tańczyli do powolnej, sączącej się z hotelowych głośników, muzyki. Tuż za nimi Hermiona dostrzegła niewielki bar, gdzie kelner, ubrany w śnieżnobiałą koszulę i czarną kamizelkę, serwował różnokolorowe drinki. Wokół jego baru znajdowało się kilka, pustych jak na razie, stołków, które według Hermiony burzyły cały ten wykwintny wygląd sali i jej magię.

Nagle obok nich pojawił się mężczyzna, ubrany zupełnie jak ten kelner za barem, i zaproponował, że zaprowadzi ich do stolika. Z grzeczności zapytał o nazwiska, chociaż Hermiona od razu zorientowała się, że dokładnie wiedział, kim są. Domyślała się, że recepcjonista, których ich tu przyprowadził, również zapytał o ich godność jedynie dla formalności. Nie mogła zrozumieć, po co to wszystko.

Usiedli razem z Ronem przy czteroosobowym stoliku. Pozostałe dwa miejsca czekały na Ginny i Harry’ego, ale na razie nigdzie nie było ich widać. Hermiona modliła się o to, aby pojawili się jak najszybciej, bo napięcie rosnące pomiędzy nią a Ronem stawało się nie do zniesienia, a zalegająca między nimi cisza wcale nie pomagała. Hermiona nawet już otwierała usta, żeby rzucić jakąś wesołą uwagę, ale widząc naburmuszoną minę Ronalda i jego tępy wzrok, wpatrzony w papierową serwetkę, którą miętosił zawzięcie w palcach, stwierdziła, że to nie jest jednak najlepszy pomysł. 

Pozostało jej jedynie czekać na przyjaciół. I na koniec tej męczarni.

*

Po długim przemówieniu Ministra Magii, wymienieniu wszystkich poległych w bitwie, a także po krótkim wystąpieniu Harry’ego, który co rok był proszony o wygłoszenie kilku słów, z głośników znów popłynęła muzyka, a obecni zaczęli wyraźnie się rozluźniać. Parkiet był prawie pełny, a ludzie, którzy pozostali przy stolikach, byli pogrążeni w rozmowach ze znajomymi, których dawno nie widzieli, lub z przyjaciółmi, dzieląc się najnowszymi nowinami. 

Przy jednym z takich stolików siedziała Hermiona ze swoją najlepszą przyjaciółką, Ginny Weasley. Ich partnerzy przepadli gdzieś, poproszeni na słówko przez samego Ministra Magii, Hugona Jenkinsa. Jenkins niejednokrotnie radził się ich podczas podejmowania ważnych decyzji i często zapraszał na przyjacielskie, ale bardzo uroczyste, kolacje. Granger cieszyły te spotkania, a w duchu przyznawała także, że jest dumna z tego, co osiągnęła w życiu i jakie kontakty udało jej się nawiązać. Ostatnio jednak coraz częściej czuła, że czegoś jej brakuje. Jakby podczas ostatniej bitwy o Hogwart zgubiła cząstkę siebie, ale dopiero niedawno dostrzegła jej brak. Starała się wyrzucić to niepokojące uczucie ze swojego umysłu, ale myśl o braku jakiegoś celu w życiu, motywacji, wciąż wracała, nie pozwalając Hermionie odpocząć.

– Hermiono, czy ty mnie w ogóle słuchasz? – Głos Ginny docierał do Granger jakby z oddali. Dopiero po chwili przeniosła wzrok na przyjaciółkę i uśmiechnęła się blado. 

– Przepraszam, ostatnio jakoś źle sypiam. Przez to jestem strasznie nieobecna. Możesz powtórzyć? 

– Właśnie ci powiedziałam, że chyba jestem w ciąży. 

Ruda uśmiechnęła się lekko, a na jej policzki wstąpił delikatny rumieniec. Hermiona otworzyła usta ze zdziwienia, a chwilę potem już ściskała przyjaciółkę, gratulując jej przy tym i zasypując lawiną pytań. 

– Powiedziałaś już Harry’emu? Który to tydzień? Chłopiec czy dziewczynka? – Z przejęciem wyrzucała z siebie Hermiona. Przyszła pani Potter zaśmiała się na to wdzięcznie. 

– Nie, Harry jeszcze o niczym nie wie – odpowiedziała, wyswobadzając się z mocnego uścisku Granger. – Sama dopiero niedawno się dowiedziałam. Poza tym uznałam, że to nie jest najlepszy czas, żeby mówić mu o ciąży. Myślę, że mnie rozumiesz. Rocznica śmierci Freda, Tonks, Lupina, tylu naszych przyjaciół i bliskich... To ich czas, ta nowina może poczekać. 

– Zwariowałaś? Harry musi się jak najszybciej dowiedzieć!

– Tylko się nie wygadaj – zastrzegła Ginny, patrząc surowo na Hermionę. – Powiem mu, ale w swoim czasie. Najpierw chcę się upewnić, że moje podejrzenia są słuszne i... – Młoda kobieta momentalnie przerwała, widząc karcące spojrzenie przyjaciółki. – No, wyduś to z siebie. Widzę, że masz własne zdanie na ten temat – dodała Ruda, przewracając oczami.

– Czy mi się tylko zdaję, czy może obawiasz się reakcji Harry’ego? – zapytała Hermiona. 

– Ja? Nie… Coś ty! Przecież… Nie. No proszę cię… Dlaczego? Ja… - plątała się w swoich wypowiedziach Ginny. W końcu skapitulowała. – To nie tak, że się obawiam. Po prostu nie potrafię sobie wyobrazić jego reakcji. Zawsze rozmawialiśmy o dzieciach w czasie przyszłym, jakby były czymś odległym. 

– Za dwa miesiące bierzecie ślub. To chyba naturalne, że następnym krokiem jest dziecko. Kochacie się, jesteście dla siebie stworzeni, więc nic nie stoi na przeszkodzie, żebyście… - Granger nie udało się jednak dokończyć, bo jej słowa zagłuszył dźwięk tłuczonego szkła. Wszyscy równocześnie odwrócili się w stronę źródła hałasu. Przy barze stał Draco Malfoy, który chwiejąc się lekko na nogach, trzymał przed sobą wyciągniętą różdżkę i celował nią w kelnera, który z przerażeniem zasłaniał głowę. Tuż za nim eksplodowało właśnie kilkadziesiąt butelek z przeróżnymi trunkami, które teraz płynęły po podłodze i półkach. Na sali na ułamek sekundy wszyscy zamilkli, a ciszę przerywała jedynie sącząca się w tle muzyka. Chwilę później obok Malfoya pojawił się rosły ochroniarz, który złapał go zdecydowanie za ramię i szarpnął w stronę wyjścia. 

– Sam wyjdę – warknął Draco, wyrywając się z uścisku mężczyzny. Schowawszy różdżkę, ruszył w stronę wyjścia. – Koniec przedstawienia, możecie wracać do zabawy i dalej udawać, że wszystko jest w porządku! – krzyknął. Uśmiechnął się ironicznie do osłupiałego tłumu ludzi, który wpatrywał się w niego z litością pomieszaną z niechęcią i kłaniając się ostentacyjnie, opuścił salę, ponaglany przez ochroniarza. 

Hermiona przyglądała się temu z żalem. Mimo że nigdy nie darzyła Malfoya nawet najmniejszą sympatią, nie mogła znieść myśli, że świat zniszczył go do tego stopnia. A co gorsza – wciąż nie zjawiał się nikt, kto chciałby uratować Dracona. Nagle Granger doznała olśnienia. 

– Poczekaj tu, Ginny. Zaraz wrócę.

– Co? Czemu? Gdzie ty idziesz? – zapytała zaskoczona kobieta, nie do końca rozumiejąc, co się dzieje. 

– Zagadaj Rona, gdyby postanowił za mną wyjść, dobrze? Powiedz, że potrzebowałam świeżego powietrza.

– Hermiona! Co ty znowu wymyśliłaś? – krzyknęła Ruda, ale Granger przepychała się już przez tłum ludzi, kierując się w stronę drzwi wyjściowych, tych samych, za którymi zniknął chwilę wcześniej Malfoy.

*

Gdy Draco Malfoy tylko przekroczył próg sali balowej, po raz kolejny wyszarpnął ramię z żelaznego uścisku osiłka, który miał go wyprowadzić na zewnątrz, i znów burknął w jego stronę:

– Sam wyjdę! Naprawdę, wiem, gdzie są drzwi – mruknął, ale ochroniarz, mimo że darował sobie prowadzenie go za rękę jak krnąbrnego pierwszoklasistę, wciąż podążał za nim krok w krok. Dopiero gdy młody Malfoy przekroczył próg hotelu i wyszedł na zewnątrz, osiłek odpuścił, zostając w środku.

Mężczyzna szybkim krokiem oddalał się od hotelu, chcąc jak najszybciej przekroczyć granicę teleportacji i uciec do domu. Klął pod nosem całą drogę, nie zważając na to, ile głów się za nim odkręca i ile par oczu patrzy na niego jak na szaleńca. Już prawie do tego przywykł. Od sześciu lat ludzie wytykają go palcami, wciąż szepcząc między sobą – to on, Draco Malfoy, najmłodszy śmierciożerca, jedyny śmierciożerca, któremu się upiekło.

A tak naprawdę gówno wiedzieli, nic mi się nie upiekło – myślał z goryczą. 

Czuł, że w końcu minął granicę teleportacji, więc skupił całą swoją uwagę na miejscu, w które chce się przenieść i obrócił się wokół własnej osi. Miał wrażenie, że słyszy jak ktoś woła go po nazwisku, ale to już nie było ważne. Nic nie było ważne. Wraca do domu, będzie z dala od tych ludzi, tego miejsca. Znów ucieka.

*

Hermiona przestępowała nerwowo z nogi na nogę, czekając, aż Ron w swoim ogromnym pęku kluczy znajdzie wreszcie ten jeden odpowiedni i otworzy drzwi do ich wspólnego mieszkania. Sytuacja powtarzała się za każdym razem, gdy wracali razem z jakieś imprezy, na której Ron chociaż trochę wypił. Stali wtedy kilka dobrych minut pod drzwiami, bo Weasley nigdy nie mógł sobie przypomnieć, który klucz jest właściwy, więc raz po raz próbował kolejnych, szukając tego odpowiedniego. I oczywiście nigdy nie pozwalał sobie pomóc, wciąż próbując udowodnić Hermionie, że w końcu da sobie radę.

– Ronaldzie, mieszkamy razem już prawie rok… Kiedy wreszcie nauczysz się, którym kluczem otwiera się  drzwi do naszego mieszkania? – Granger westchnęła przeciągle i oparła się o ścianę, znudzona wpatrywaniem się w nieudolne zmagania Rona z zamkiem. – Tak właściwie, po co ci te wszystkie klucze? 

– Nigdy nie wiadomo, co ci się może przydać – mruknął, nawet na nią nie patrząc. – O! Udało się – dodał usatysfakcjonowany chwilę później i otworzył drzwi.

Granger weszła zirytowana do mieszkania. Już na balu była rozdrażniona – Ron nie zwracał na nią uwagi i taktował jak powietrze, nie zdążyła złapać Malfoya, żeby z nim porozmawiać, a teraz jeszcze stała szopka z kluczami. Zazwyczaj nie wyprowadzało jej to z równowagi, ale dzisiaj była wyjątkowo zmęczona, bolały ją stopy od wysokich obcasów i marzyła tylko o tym, żeby ściągnąć z siebie tę niewygodną sukienkę i wreszcie położyć się do łóżka. Dlatego w biegu zrzuciła buty i udała się prosto do sypialni, już w progu rozpinając zamek błyskawiczny swojej kreacji, która od razu wylądowała na podłodze. Hermiona wyciągnęła różdżkę ze swojej niewielkiej, kopertowej torebki i jednym machnięciem sprzątnęła sukienkę, która teraz grzecznie wisiała obok innych rzeczy, które trzeba zabrać do pralni. 

Przeszła w samej bieliźnie po sypialni, kątem oka widzą, że Ron stoi w progu i bacznie się jej przygląda. Żałowała jednak, że to nie jest to samo spojrzenie, które widziała jeszcze kilka miesięcy temu – wtedy było pełne miłości, ciepła, pożądania… Teraz miała wrażenie, że te wszystkie przyjemne emocje zastąpiła jedna rzecz, której zawsze tak bardzo się obawiała – rutyna. Początkowo, gdy zaobserwowała to w zachowaniu Rona, uznała, że jest to dobry znak. W końcu rutyna oznaczała, że się do niej przyzwyczaił, przywiązał, że lubi ich wspólne mieszkanie i nie chciał nic zmieniać. Jednak każdy ich dzień wyglądał tak samo i mimo że Ron sprawiał wrażenie, jakby tego nie zauważał, Hermionie coraz bardziej to ciążyło. Szczególnie w takie dni jak ten, kiedy Ronald chodził nadąsany, smutny albo rozdrażniony (Hermiona wciąż miała problemy, żeby rozgryźć, o co mu tak naprawdę chodzi) i traktował ją jak powietrze. Nienawidziła czuć, jakby była mu obojętna. W końcu to w niej powinien w takich chwilach szukać oparcia, to jej powinien się zwierzać. Ona powinna być pierwszą osobą, do której przyjdzie ponarzekać na cały świat. Tymczasem Ron wydawał się wtedy jeszcze bardziej zamykać w sobie.

Złapała piżamę, którą rano ułożyła schludnie złożoną pod poduszką i założyła ją. Mimo że miała na sobie rozciągniętą koszulkę i zwykłe, krótkie spodenki – Ron wciąż nie odrywał od niej wzroku, a teraz jeszcze oparł głowę o futrynę, uśmiechnął się z rozmarzeniem i głęboko westchnął. Hermiona zmarszczyła brwi.

– Widzę, że dopiero teraz zaczynasz odczuwać ilości alkoholu, jakie dziś wypiłeś – rzuciła, chowając się pod kołdrę. Teraz, kiedy była już w ciepłym łóżku, w swojej ulubionej piżamie, wcześniejsze rozdrażnienie wydawało się odrobinę zmaleć. – Dobrze się czujesz? – zapytała z rozbawieniem, widząc, jak niezdarnie Ron próbuje się rozebrać. Westchnęła przeciągle i z niechęcią wstała, żeby mu pomóc. 

Teraz, gdy nie mógł się już opierać o futrynę, niebezpiecznie się chwiał. Patrzył zamglonym spojrzeniem na Hermionę, kiedy ta rozpinała po kolei guziki jego koszuli, ale wciąż milczał. Dopiero, gdy po ciężkich zmaganiach udało mu się zdjąć spodnie, stanął przed Granger w samych bokserkach, wziął jej twarz w obie dłonie i patrząc jej głęboko w oczy, wyszeptał:

– Potrzebuję cię, Hermiono. Nawet rozebrać się bez ciebie nie umiem. – Uśmiechnął się lekko, cmoknął ją w czoło i chwiejnym krokiem ruszył w kierunku łóżka. Padł na nie jak długi i momentalnie zasnął. 

Hermiona natomiast stała jeszcze przez dłuższą chwilę na środku sypialni i patrzyła na niego z rozczuleniem. Właśnie dzięki takim chwilom wciąż wierzyła, że ten związek ma jeszcze jakiś sens. On potrzebował jej, a ona jego.

Tak właśnie wyglądała miłość, prawda? 

*

Draco wszedł do Malfoy Manor najciszej jak potrafił, żeby nie obudzić swojej matki i, nie zapalając żadnego światła, ruszył prosto na górę do jej sypialni. Zawsze, gdy wracał do domu, najpierw zaglądał do Narcyzy – niezależnie od tego, która była godzina. Jakby chciał się upewnić, że najważniejsza kobieta w jego życiu wciąż tam jest i wciąż oddycha. Bo jeśli słuchać lekarzy, z Narcyzą Malfoy z dnia na dzień było gorzej. Draco próbował wyrzucić tę informację ze swojego umysłu, ale wracała do niego jak bumerang za każdym razem, gdy patrzył na umęczoną twarz matki i jej załzawione od gorączki oczy. 

Nikt do końca nie wiedział, na co choruje Narcyza. Lekarze załamywali ręce i tłumaczyli jej kiepski stan zdrowia pobytem w Azkabanie. Draco niejednokrotnie pytał matkę, co działo się podczas tych pięciu lat, które spędziła w więzieniu za pomaganie śmierciożercom i Czarnemu Panu, ale ona się wtedy jedynie uśmiechała, głaskała po policzku i odpowiadała łamiącym się głosem: To, co zdarzyło się w Azkabanie, zostaje w Azkabanie. A ty po prostu żyj tak, żeby nigdy tam nie trafić. A potem zamykała oczy i już nic nie mówiła przez kilka następnych godzin, jakby wciągnięta w wir niechcianych wspomnień. To jednak nie zaspokajało ciekawości młodego Malfoya. Pragnął wiedzieć, co się tam zdarzyło, bo wciąż liczył na to, że jeśli pozna całą historię swojej matki, będzie mógł jej jakoś pomóc – wreszcie ją wyleczyć. Ale Narcyza była na wolności już prawie od roku, a o tym, co się zdarzyło, nie powiedziała ani słowa – nie zważając na to, że jej stan pogarsza się z każdą chwilą. 

Draco pchnął lekko drzwi i stanął w progu sypialni Narcyzy. Kobieta leżała tyłem do niego, więc nie widział jej twarzy, ale wyraźnie słyszał jej ciężki, urywany oddech. Spała głębokim, mocnym snem – pierwszy raz od kilku tygodni. 

– Śpi już od kilku godzin. Nie pamiętam, kiedy ostatnio zasnęła na tak długo. – Malfoy drgnął lekko, słysząc za sobą znajomy szept. – Nie martw się o nią, dziś miała dobry dzień.

– Zawsze tak mówisz, Astorio – mruknął w odpowiedzi, krzywiąc się nieznacznie. Wycofał się po cichu z pokoju, unikając uważnego spojrzenia dziewczyny. 

– Bo musisz zacząć dostrzegać pozytywy, Draco. Ciągle jest nadzieja.

– To lepiej nagromadź tej nadziei za nas dwoje, Greengrass. Bo ja swoją już dawno utraciłem. I nie sądzę, bym kiedyś ją odzyskał – odpowiedział kąśliwie Draco i odwrócił się na pięcie, wciąż nie zaszczycając dziewczyny nawet jednym spojrzeniem. 

Miał dość. Już po raz drugi dzisiaj chciał uciec – najlepiej gdzieś daleko. Tam, gdzie problemy nigdy go nie dogonią, jego matka będzie zdrowa, a ludzie zostawią go wreszcie w spokoju. 

_________________

Beta: Naele oraz Florence. Dziękuję!

Witam wszystkich. Jak wrażenie po pierwszym rozdziale? Nie zawiodłam? Nie wyszłam z wprawy? Mam nadzieję, że nie zanudziłam Was początkiem? Jak wiadomo – początki bywają trudne i nudne, ale inaczej się chyba nie da. Obiecuję wprowadzić akcję tak szybko, jak tylko to będzie możliwe!

Czekam na Wasze opinie! ^^

<< Prolog  

Rozdział drugi >>