Utracona nadzieja: Rozdział piąty

Rozdział piąty

Nowa praca Hermiony

– Zapamiętaj tę chwilę, Granger. Bo właśnie zaczyna się największa przygoda twojego życia. – Na słowa Blaise’a Hermiona uśmiechnęła się lekko, a po jej plecach przeszedł dreszcz. Z jeszcze większym zafascynowaniem rozejrzała się wokół siebie, czuła, jak z podekscytowania ściska się jej żołądek. Zabini obserwował dziewczynę z rozbawieniem.

– Nikt cię stąd nie wygoni, Granger. Nie musisz z taką pasją zapamiętywać każdego szczegółu – powiedział, a Hermiona od razu przeniosła na niego wzrok, udając, że nie wie, o czym chłopak mówi.

– Miałeś powiedzieć, skąd ta nagła zmiana terminu – odezwała się po chwili, puszczając uwagę Blaise’a mimo uszu.

– Szczerze mówiąc… Nie do końca ufam Jenkinsowi. Niektórzy twierdzą, że jestem zbyt przewrażliwiony, ale niewiele osób wie o naszym Ministrze Magii tyle, co ja. 

– Co masz na myśli? – Popatrzyła na niego zaciekawiona.

– Szczegóły rządzenia Jenkinsa nie są w tym momencie najistotniejszą sprawą, wierz mi. Pewnie powiedział ci, że sam odszedł z organizacji? – zapytał, a gdy Hermiona pokiwała głową, z rozbawieniem kontynuował: – Cały Jenkins. Z rzeczywistości delikatnie poprosiłem go o to, żeby odszedł. Za bardzo się mieszał. Stracił wielu członków rodziny przez śmierciożerców i Czarnego Pana i o ile w pozostałych przypadkach był to czynnik sprzyjający, Hugon akurat zdecydowanie za bardzo zaangażował się emocjonalnie. Co prawda nadal ma ogromny wpływ na niektóre organy organizacji, ale to już tylko ze względu na pełniony przez siebie urząd. Mam nadzieję, że w końcu pójdzie po rozum do głowy i ustąpi ze stanowiska Ministra Magii, a jego miejsce wreszcie zajmie ktoś, kto się do tego nadaje.

– Zawsze mi się wydawało, że Hugon dobrze wykonuje swoje obowiązki – wtrąciła Hermiona. Na jej słowa Blaise głośno prychnął.

– Wolne żarty. Gdyby był dobrym ministrem, to by nie pytał o zdanie przy każdej nadarzającej się okazji Pottera i twojego chłoptasia. Z całym szacunkiem do obu, ale o polityce to gówno wiedzą. Potter może i zbawił świat swoim dobrym serduszkiem, ale żeby pozbierać teraz to wszystko do kupy trzeba mieć twardy tyłek, a tego mu brakuje.

– Nie zapominaj, że mówisz o moim przyjacielu – powiedziała Hermiona, krzywiąc się lekko.

– Chyba źle mnie zrozumiałaś. Szanuję Pottera za to, co zrobił. Nikt mu tej chwały nie odbierze i nawet ja przyznaję, że odwalił kawał dobrej roboty. Ale teraz musi przekazać pałeczkę, bo to już nie jego działka. Nawet on zdaje sobie z tego sprawę. Jak myślisz, dlaczego nie jest w organizacji?

– Hugon twierdził, że w niej jest.

– Był, przez chwile. Jenkins i Kingsley wciągnęli go na siłę do kręgu zaufanych zaraz po wojnie. Potter czym więcej się dowiadywał, tym mniej chciał w tym wszystkim uczestniczyć. To naprawdę masa brudnych sekretów. Czasem będziesz musiała spojrzeć w oczy człowiekowi, o którym wiesz więcej niż byś chciała, ale z braku dowodów, o nic nie możesz go oskarżyć, więc mijasz go na ulicy, myślisz o tym, ilu ludzi zabił, a i tak musisz się do niego szczerze uśmiechnąć i wesoło przywitać. To spora presja, ale wierzę, że sobie poradzisz. Inaczej by cię tu nie było.

Hermiona uśmiechnęła się lekko na ten komplement, ale szybko się otrząsnęła, próbując skupić myśli na głównym temacie.

– Nadal nie do końca rozumiem. Harry jest w organizacji czy nie?

– Teoretycznie jest. Jak już raz podpiszesz papiery o tajności, takie jak ty podpisywałaś u Jenkinsa, to już nie możesz tego cofnąć, do końca życia należysz do organizacji i musisz strzec jej sekretów. Praktycznie jednak Potter z wiedzą, jaką posiada, nie robi nic. Jest szefem Biura Aurorów, więc czasem współpracujemy, ale niejednokrotnie mi powtarzał, że czym mniej wie, tym lepiej śpi. I chce, żeby tak pozostało.

– To do niego niepodobne.

– Nie wiem, nie znam go, mówię ci tylko, jak jest. Zresztą jak zaczniesz się w to wszystko zagłębiać, sama zrozumiesz, że niektóre sekrety lepiej pozostawić nieodkryte.

Granger przez chwilę myślała nad słowami Blaise’a, zastanawiając się, czy na pewno jest na to wszystko gotowa. Zabini jakby wyczytał to z jej twarzy, bo po chwili bacznego przyglądania się jej, powiedział:

– Skąd ta pochmurna mina, Granger? Nie wybrałbym cię, gdybym nie miał pewności, że dasz sobie radę.

– Dlaczego tak właściwie wybrałeś akurat mnie? – zapytała, nagle uświadamiając sobie, że ani razu się nad tym nie zastanawiała.

– Obserwowałem cię już od dłuższego czasu. Zaczęło się kilka miesięcy temu. Wpadłem do Biura Aurorów, żeby zamienić słówko z Potterem i odebrać kilka dokumentów, była pora lunchu, siedziałaś akurat z Weasleyem. Wydawałaś się bardzo znudzona jakąś jego opowieścią. Z ciekawości zapytałem Pottera, w jakim departamencie pracujesz. Czym dokładniej cię sprawdzałem, tym mocniej utwierdzałem się w przekonaniu, że musisz być strasznie znudzona swoim życiem. Za czasów Hogwartu, jako dumny Ślizgon, nigdy bym się do tego nie przyznał, ale teraz mogę – zawsze cię podziwiałem, Granger. Najlepsza uczennica, wierna przyjaciółka, gotowa byłaś oddać życie za Pottera, chociaż był czas, że nikt mu nie chciał wierzyć w bajki o Voldemorcie. Jesteś inteligentna, dociekliwa i uparta. A właśnie takich ludzi nam potrzeba. Do tego masz świetną motywację.

– Tak? – zapytała, nie kryjąc zdziwienia.

– Od razu widać, że potrzeba ci adrenaliny, że chcesz zrobić coś większego, ważnego dla świata. Mam niesamowicie rozwinięty zmysł obserwacji, bardzo szybko łączę fakty. Dodatkowo z twojej twarzy można czytać jak z otwartej księgi. Nawet nie trzeba się specjalnie namęczyć, żeby wiedzieć, o czym myślisz. Tylko Weasley wydaje się być ślepy na to wszystko, chociaż paradoksalnie to on powinien być osobą, która rozumie cię najlepiej. – Hermiona zamrugała zdezorientowana. Nie mogła uwierzyć, że Blaise tak dużo wywnioskował z samej obserwacji jej zachowań.

– Śledziłeś mnie? – wydukała po chwili, wytrzeszczając na niego oczy.

– Jasne, że tak! – odpowiedział od razu, nie uważając tego za niewłaściwe zachowanie. – Zawsze dokładnie sprawdzam ludzi, których chcę zatrudnić! Zresztą sama z pewnością nie raz będziesz kogoś śledzić. W końcu przestanie ci się wydawać to takie dziwne.

– Tym się będę właśnie zajmować? Śledzeniem ludzi?

– Niekiedy tak, ale to nie będzie twoje główne zajęcie. Zaraz pokażę ci moje ulubione pomieszczenie w tym domu. Zresztą każdy z członków organizacji ma u siebie podobne miejsce. Znajdziesz tam akta wszystkich czarodziejów, którzy mieli jakiekolwiek powiązania z ciemną stroną. Oczywiście nie wszyscy są winni, ale udokumentowaliśmy każde zachowanie wykraczające poza normę. Znajdziesz tam dużo znajomych nazwisk i pewnie w wiele rzeczy nie będziesz chciała uwierzyć, ale tego właśnie od ciebie oczekujemy – świeżego, wnikliwego spojrzenia na stare sprawy, które dla większości z nas znane są już na pamięć i ciężko nam dostrzec ukryte szczegóły. Nie na tym chcę, żebyś się skupiła, ale wiem, że to nieuniknione. Prawdopodobnie jak każdy nowy członek będziesz przez najbliższe kilka dni ślęczeć nad aktami swoich znajomych i powtarzać z niedowierzaniem to niemożliwe. A gdy już się ockniesz z tego transu, prosiłbym, żebyś skupiła się na nazwiskach, które zostawiłem ci spisane na kartce. Znajdziesz je w archiwum na biurku.

– Pokażesz mi to archiwum? – Blaise zaśmiał się szczerze na to pytanie, słysząc w głosie Hermiony zniecierpliwienie.

– Dobra, chodź. Bo widzę, że i tak się na niczym innym nie skupisz, dopóki go nie zobaczysz.

Wstał od stołu i ruszył do pomieszczenia, które znajdowało się po drugiej stronie korytarza, naprzeciwko wejścia do kuchni. Otworzył drzwi i puścił Hermionę przodem. Dziewczyna z zainteresowaniem zajrzała do środka. 

Pokój okazał się być urządzony na wzór zwykłego salonu, do tego naprawdę niewielkiego. Po prawej stronie znajdowała się kanapa i dwa fotele, wszystko skierowane do okazałego kominka. W rogu stał barek, jak domyślała się Hermiona, wypełniony alkoholem, natomiast całą ścianę po lewej i  fragment tej naprzeciwko wejścia zajmowały półki z książkami.

– Miałeś mi pokazać archiwum – powiedziała dziewczyna, nie kryjąc niezadowolenia.

– Jesteś strasznie niecierpliwa – odpowiedział Blaise, kręcąc głową z rozbawieniem. – Ładny? – zapytał niespodziewanie i wskazał na obraz wiszący za nim na ścianie, po prawej stronie od wejścia.

Dzieło okazało się mieszaniną kresek, kropek, cyfr i liter w różnych kolorach i różnej wielkości, zestawionych ze sobą w bardzo chaotyczny sposób. Hermiona przekrzywiła głowę i przyjrzała się uważniej.

– Jest coś niesamowitego w tym obrazie? Wygląda, jakby namalował go czterolatek.

Zabini posłał jej urażone spojrzenie, po czym podszedł do malowidła i delikatnie musnął palcem wskazującym trzy miejsca. Hermiona przyjrzała się uważniej. To były liczby – cztery, pięć i cztery, jej numer. 

Gdy tylko Blaise opuścił rękę, dziewczyna usłyszała za sobą coś podobnego do szurania. Odwróciła się i dostrzegła, że w ścianie pojawiły się drzwi.

– Pewnie domyślasz się już, co za nimi znajdziesz? – zapytał Zabini, ale Hermiona nie zareagowała na jego uwagę, tylko od razu ruszyła w kierunku archiwum i zafascynowana zajrzała do środka. Pokój był wypełniony równolegle ustawionymi regałami, zupełnie jak w bibliotece, ale zamiast książek, na każdej półce było ustawione po kilkanaście kremowych pudełek. Na każdym z nich znajdowała się karteczka z imieniem i nazwiskiem. Hermiona spojrzała w głąb pokoju. Zdawał się nie mieć końca.

– Jest magicznie powiększony. Jak zapełnisz jakiś regał, pojawia się następny. Nazwisk wciąż przybywa. Staramy się monitorować każdego, ale przede wszystkim znajdziesz tu śmierciożerców.

Granger podeszła do pierwszej z brzegu półki i przejechała palcami po gładkiej powierzchni pudełka. Po raz kolejny tego wieczoru poczuła, że narasta w niej podekscytowanie. Już nie mogła się doczekać, kiedy Blaise opuści jej nowy dom, a ona będzie mogła zagłębić się w lekturze.

– Czego mam szukać? – zapytała, przebiegając wzrokiem po kilku pierwszych nazwiskach. Grey, Parker, Flint… – I czemu to nie jest ułożone w kolejności alfabetycznej?! – dodała zaraz oburzona.

– Nazwisk wciąż przybywa, ciężko je tak ułożyć. Wszystko trzeba byłoby przesuwać… – zaczął tłumaczyć chłopak.

– Od czego jest magia? Na pewno istnieje na to jakieś zaklęcie – rzuciła, przenosząc na niego wzburzone spojrzenie, czym rozbawiła Blaise’a.

– Wiedziałem, Granger, że będziesz dobrym wyborem. Chwila moment i zreorganizujesz nam cały wydział. – Zaśmiał się, chociaż Hermiona nawet się nie uśmiechnęła, dalej przeglądając zapełnione po brzegi regały. – Na końcu korytarza po prawej stronie stoi biurko. Znajdziesz na nim listę z nazwiskami, mówiłem ci o niej. To nimi zajmiesz się najpierw. Większość z nich to ludzie z Hogwartu, Ślizgoni, dzieci śmierciożerców. Nasz rocznik, czasem i młodsi. Chciałbym, żebyś przejrzała ich akta, z uwagą prześledziła życiorysy, sprawdziła rodziny, krewnych i przyjaciół. Masz znaleźć każdą ich posiadłość, bo nie wiemy, gdzie się ukrywają, zaznaczyć każdą wzmiankę w prasie i książkach, jaką tylko uda ci się wygrzebać. Nie zrażaj się, jeśli nic nie znajdziesz. To dosyć stare łupy i popularne nazwiska, niełatwo będzie odkryć coś nowego, ale liczę, że twoje świeże spojrzenie coś wynajdzie. Szczególnie skup się na pierwszym nazwisku. – Hermiona słuchała go z uwagą, ruszając w stronę biurka, Blaise podążał krok w krok za nią. Podniosła kartkę i przebiegła szybko wzrokiem po równym piśmie Zabiniego.

– Malfoy? Chcesz, żebym na początek sprawdziła Malfoya? Podobno jest nieszkodliwy.

– Czyli Jenkins już ci o nim wspomniał? – zapytał, chociaż doskonale znał odpowiedź. – Fakt, Draco już dawno został uznany za nieszkodliwego, ale byłby dla nas niezwykle pomocny. Mało kto zna tyle sekretów z czasów wojny, co właśnie Draco Malfoy.

– Mogę go sprawdzić, ale chyba nie liczysz, że się zaprzyjaźnimy, a pięć minut później Malfoy z przyjemnością opowie mi historie swojego życia? – Hermiona posłała chłopakowi pełne powątpiewania spojrzenie.

– Nie każę ci się z nim kumplować, Granger. Po prostu znajdź sposób, żeby coś z niego wyciągnąć w legalny sposób.

– A próbowaliście w nielegalny? – zapytała, marszcząc przy tym czoło.

– Nie, ale coraz więcej osób nalega, żeby podjąć takie kroki. Osobiście wolałbym tego uniknąć. Straciłem kontakt z Draconem zaraz po wojnie, ale to nie znaczy, że przestałem go traktować jak przyjaciela. Wciąż liczę, że uda nam się odnowić starą znajomość, a jeśli wydam zgodę na… – przerwał na moment, zastanawiając się nad czymś – na coś nie do końca legalnego, że tak powiem, to już na pewno nigdy więcej go nie zobaczę. Czegoś takiego się nie wybacza. 

Hermiona przyglądała się uważnie Blaise’owi, próbując z jego miny wyczytać coś więcej. Już otwierała usta, żeby zasypać go pytaniami i wyciągnąć z niego więcej na temat tych nielegalnych metod uzyskiwania informacji, ale szybko uznała, że nie chce się w to zagłębiać. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Postanowiła poczekać na moment, gdy ta wiedza będzie jej naprawdę niezbędna. I szczerze liczyła, że ta chwila nigdy nie nadejdzie.

– Zabini, przecież doskonale wiesz, jakie relacje mam z Malfoyem. Jak ja niby mam do niego dotrzeć? – zapytała zrezygnowana po dłuższej chwili milczenia.

– Ale mimo wszystko wybiegłaś za nim na niedzielnym balu – powiedział, ignorując jej pytanie. – Weasley mógł się nie zorientować, ale ja od razu wiedziałem, o co chodzi. Widziałem, jak bardzo zrobiło ci się żal Dracona, jak ochroniarz wyprowadzał go pijanego na zewnątrz. Właśnie w tamtym momencie podjąłem ostateczną decyzję, że jesteś nam potrzebna.

– Ale to że za nim wybiegłam nic nie zmienia. Nawet go nie dogoniłam… Zresztą nie wiem w ogóle, po co to zrobiłam i co bym mu powiedziała, gdybym jednak zdążyła z nim porozmawiać.

– Granger, dobrze wiesz, po co to zrobiłaś. Chciałaś mu pomóc, tylko nie wiedziałaś jak. A teraz masz i okazję, i środki. Sprawdź go dokładnie, przypomnij sobie wszystko, co o nim wiesz, a na pewno znajdziesz sposób, żeby do niego dotrzeć.

– Jest aroganckim, zapatrzonym w siebie dupkiem – mruknęła pod nosem, bardziej do siebie niż Blaise’a, ale on i tak to usłyszał. Zaśmiał się głośno.

– Widzisz? Już masz jakąś podstawę! – krzyknął z udawaną radością. – Możesz wpisać mu to do akt w rubryce charakter. 

Hermiona skrzywiła się nieznacznie, ale już nic na to nie odpowiedziała.

– Masz jeszcze jakieś pytania? – zapytał Zabini. Dziewczyna chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią.

– Jak mam się skontaktować z tobą i innymi członkami organizacji? W razie gdybym coś znalazła, muszę to chyba komuś przekazać, prawda? Poza tym jeśli już coś znajdę, nawet nie wiem, co mam zrobić z taką informacją. Nie za bardzo nawet wiem, czego mam szukać.

– Wszystkiego, co wyda ci się podejrzane. Jakieś dziwne znajomości, ukryte posiadłości, tajne transakcje. Jak zaczniesz przeglądać poszczególne akta, to na pewno prędko załapiesz schemat. Potem już będziesz wiedziała, co jest bardzo ważne, a co mniej. I jeśli już znajdziesz coś istotnego, pudełko z aktami stawiasz na ostatniej półce – mówiąc to wskazał na ostatni, prawie pusty regał tuż obok biurka. – To jest jedyny łącznik pomiędzy twoim domem, a pozostałymi siedzibami organizacji. Wszystkie akta, które tu położysz, automatycznie kopiują się do pozostałych domów tak, żeby każdy miał stały dostęp do najświeższych informacji. Dlatego polecam codziennie, zanim weźmiesz się za swoją robotę, przejrzeć to, co znaleźli w ostatnim czasie inni. Może znajdziesz coś ważnego również dla siebie. I oczywiście pamiętaj, żeby swoimi odkryciami dzielić się z innymi.

– Ty też masz swoją siedzibę, taką jak pozostali?

– Tak, ale ostatnio rzadko tam bywam, częściej pracuję w terenie.

– Ktoś jeszcze pracuje w terenie?

– Na dobrą sprawę to każdy. Często trzeba coś sprawdzić, nierzadko również mocno nagiąć prawo, więc się na to przygotuj. W razie wpadki od razu kontaktuj się ze mną, ja cię jakoś wyciągnę z opresji.

– A jak mam się z tobą kontaktować?

– Najlepiej wyczarowując patronusa. To najbezpieczniejszy środek kontaktu. Nie nadużywaj tego jednak, bo nigdy nie wiadomo gdzie i z kim aktualnie jestem.

Hermiona pokiwała głową na znak, że rozumie.

– Rozwiałem wszystkie twoje wątpliwości?

– Oprócz tej najważniejszej – jak, do cholery, mam wyciągnąć coś z Malfoya. – Blaise wywrócił oczami i zignorował uwagę dziewczyny.

– W takim razie ja uciekam. Domyślam się, że spędzisz tu przynajmniej dwanaście najbliższych godzin, zanim sen cię dopadnie. Poinformuj tylko Weasleya, że nie wracasz na noc, żeby się biedaczek nie martwił – dodał z ironią.

– Już to zrobiłam, domyślałam się, że gdziekolwiek pójdziemy, trochę nam się zejdzie – odpowiedziała Hermiona, nie zwracając uwagi na ton chłopaka i idąc za nim w stronę wyjścia.

– Jak już będziesz wychodzić, pamiętaj zamknąć drzwi od archiwum, żeby w razie włamania nie były widoczne. Po zamknięciu same się ukryją. No i zamykaj drzwi wejściowe na klucz – instruował ją Zabini, wychodząc do salonu. – I nie zgub klucza! Naprawdę ciężko taki potem dorobić. A ja nie mam czasu na pierdoły. Dlatego noś go zawsze przy sobie i staraj się nie zwracać na niego zbytniej uwagi. Najlepiej dołącz go do innych kluczy, żeby nie rzucał się w oczy.

– Dobrze, mamo – odpowiedziała Granger, wywracając oczami. Po raz kolejny po uwagach Zabiniego poczuła się jak dziecko.

– No, i grzecznie tam. Nie zapraszaj obcych do domu! – Pogroził jej palcem, wcielając się w rolę typowej rodzicielki. Stanął w drzwiach wyjściowych i z błyskiem w oku przyjrzał się Hermionie. – Coś czuję, że będziesz moją perełką, Granger. – Puścił do niej oczko i wyszedł z domu, nie czekając na reakcję ze strony dziewczyny. Hermiona zamknęła za nim drzwi, przekręciła klucz w zamku i oparła się plecami o drewnianą, gładką powierzchnię. Wzięła głęboki oddech i szeroko się do siebie uśmiechnęła. 

Zabini miał rację. To będzie największa przygoda mojego życia – pomyślała z ekscytacją, a potem prawie w podskokach wróciła do archiwum.

*

Gdy tylko Blaise wyszedł z nowego domu Hermiony, poczuł, że coś wibruje mu w kieszeni. Szybko wyjął małą kulkę i spojrzał na numer – trzy cztery siedem.

– Cholera jasna. Znowu? – mruknął po nosem i wybiegł na ulicę. Rozejrzał się uważnie wokół siebie, ale nigdzie nie było żywej duszy. Niewiele myśląc obrócił się na pięcie i teleportował pod doskonale znany sobie adres. Upewnił się po raz kolejny, że nikt go nie dostrzegł, ale ta ulica również świeciła pustkami. Zastukał trzy razy w furtkę i ostrożnie ją popchnął, pilnując, by nie zaskrzypiała. Różdżkę trzymał wyciągniętą przed sobą, uważnie rozglądając się wokół i wypatrując zagrożenia. Nagle słysząc dźwięk łamanych gałęzi po swojej prawej stronie, gwałtownie skierował różdżkę w tamtym kierunku, czekając na to, co się stanie. Dźwięk nie ustawał, więc Blaise podszedł bliżej lekko poruszając nogą pobliski krzak. Jak na zawołanie wyskoczył z niego z głośnym miaukiem rudy, puchaty kocur. Fuknął na Blaise’a niezadowolony i uciekł w głąb posesji. Zabini zacisnął zęby ze złości, wciąż słysząc w uszach bicie serca.

– Jesteś wreszcie, zaczynałam się niecierpliwić. – Uszu chłopaka dobiegł znajomy głos właścicielki domu, przed którym się znajdował. Opuścił różdżkę i westchnął zrezygnowany.

– Miałaś się pozbyć tego głupiego futrzaka – burknął w jej kierunku, krzywiąc się nieznacznie. – Znów narobił zamieszania. Kiedyś przypadkiem trafię w niego zaklęciem, jak będzie mnie tak straszył na wejściu.

– Dobrze wiesz, że za żadne skarby go nie wyrzucę. Nie mam go komu oddać – odpowiedziała dziewczyna z wyrzutem.

– Po co tak właściwie tutaj jestem? – zapytał Zabini, porzucając niespodziewanie poprzedni temat. Zoey zrobiła do niego maślane oczy, mrugając przy tym szybko. – Blake, cholera jasna, nie mów, że znów zgubiłaś klucz – wyjęczał zrezygnowany. – To już czwarty raz w przeciągu ostatnich dwóch miesięcy…

– Nie mam do tego głowy – rzuciła z wyrzutem, przerywając wypowiedź chłopaka.

– I ty chcesz byś moją prawą ręką? Własną głowę kiedyś zgubisz, głupiego klucza nie umiesz upilnować, a chcesz zajmować się sprawami całej organizacji? – Rozpoczął swoją tradycyjną już tyradę Zabini, szukając w kieszeni zapasowego klucza.

– O, masz go przy sobie? – zapytała zaskoczona, nic sobie nie robiąc z wyrzutów chłopaka.

– Doświadczenie nauczyło mnie, żeby się z nim nie rozstawać – powiedział ironicznie i wywrócił oczami. – A tak naprawdę to nosze wszystkie klucze.

– Musisz mieć naprawdę duże kieszenie – mruknęła pod nosem, ale Blaise mimo to usłyszał jej uwagę.

– Cytując nasz nowy nabytek: od czego jest magia? – odpowiedział, w końcu wydobywając z kieszeni właściwy klucz. – Masz. I nie zgub go tym razem – dodał, wręczając dziewczynie jedną z wielu kopii, które zdążył już dorobić, bo sam nie wierzył, że to ostatnia sytuacja, kiedy będzie musiał tu przybyć. 

– Czyli Granger oficjalnie jest z nami? – zapytała, biorąc od chłopaka nowy klucz. Włożyła go do zamka i znając formułę zaklęcia na pamięć, przyłożyła różdżkę do swojej dłoni, mamrocząc pod nosem odpowiednie słowa. Zabini przyglądał się jej z rozbawieniem. Nigdy nie zdradził dziewczynie odpowiedniego zaklęcia, ale jak zawsze odkryła je sama. Nie przestawała go zadziwiać. Ze swoją anielską twarzą i delikatnymi blond lokami wyglądała niegroźnie, ale nikt lepiej od niego nie wiedział, że to tylko pozory. Zoey Blake potrafiła pokazać pazurki i nierzadko to robiła.

– Tak, Granger z nami pracuje. Jest tym wszystkim wręcz zafascynowana, na pewno okaże się bardzo pomocna.

– Czyli nadal sądzisz, że wtajemniczenie jej to dobry pomysł? – zapytała, nie kryjąc niezadowolenia i krzywiąc się mocno. Znała już odpowiedź chłopaka.

– Zobaczysz, to wszystkim wyjdzie na dobre – odpowiedział, gdy Zoey otwierała drzwi.

– Właź, udowodnię ci, że to wcale nie jest najlepszy pomysł – rzuciła, wchodząc do domu i gestem dłoni zapraszając do środka również Blaise’a. Gdy tylko wszedł, od razu ruszyła do salonu. Dotknęła obrazu, otworzyła drzwi do archiwum i sięgnęła po pudełko leżące na podłodze przy samym wejściu. Chłopak z zainteresowaniem spojrzał na nazwisko, znajdujące się na wieczku.

– Hermiona Jean Granger? Sprawdziłaś Granger? Naprawdę nie masz nic lepszego do roboty? Miałaś się zająć sprawą Chada, bo najwyraźniej sobie z nią nie radzi… 

– Tak, wiem, tym też się zajmuję. Chociaż nie wiem, czemu akurat ja mam się opiekować tą pierdołą. On wszystko psuje – mruknęła z urazą w kierunku Blaise’a. – Granger zajęłam się w międzyczasie, bo mam wrażenie, że w ogóle jej nie sprawdziłeś – dodała, wyciągając z pudełka cienką teczkę. – Trochę popytałam o to, jaka była w Hogwarcie. Wiesz, że walczyła o prawa skrzatów? Dosyć nieudolnie, ale jednak. Ta dziewczyna ma za miękkie serduszko, żeby uczestniczyć w tej wojnie.

Blaise wywrócił oczami i oparł się o futrynę drzwi. Chwilę milczał, przyglądając się dziewczynie i jej wyczekującemu spojrzeniu.

– Przestań to nazywać wojną, to po pierwsze. I daj Granger szansę. Jest inteligentna, na pewno…

– Ależ ja wierzę w jej inteligencję! Po prostu czuję, że zatrudnienie Granger przyniesie więcej szkody niż pożytku. Ile razy mam jeszcze powtórzyć, że jeśli ktoś się dowie, że pracujemy ze szlamą, to wszystko posypie się jak domek z kart? Pamiętasz, czemu większość z nas nie chciała dołączyć do Zakonu? Masz organizację pełną ludzi pochodzących z czystokrwistych rodów, ludzi z kontaktami, którzy naprawdę wiedzą, co robią i do kogo powinni się uśmiechnąć, żeby dowiedzieć się czegoś nowego. Chcesz stracić członków, na których zaufanie pracowałeś latami, kosztem jednej, bezużytecznej szlamy? – Chłopak skrzywił się lekko. Nie podobało mu się podejście Zoey do Hermiony, chociaż doskonale wiedział, że dziewczyna ma dużo racji.

– Bez ryzyka nie ma zabawy – mruknął i puścił do Blake oczko. Odwrócił się na pięcie i wyszedł z archiwum. Nie chciał słyszeć ani słowa więcej na temat byłej Gryfonki.

– Zabini, stój! – krzyknęła Zoey, odstawiając pudełko i ruszając za chłopakiem. – Chociaż odsuń ją od sprawy Malfoya! Mówiłam ci, że ja się tym mogę zająć. Wiem wystarczająco dużo na temat Azkabanu i… – Nagle zamilkła, bo Blaise odwrócił się raptownie i posłał jej ostrzegawcze spojrzenie. Widziała, jak momentalnie zacisnął mocno szczękę, a oczy pociemniały mu ze złości.

– Dowiedziałaś się o całej sprawie przypadkiem, bo lubisz wściubiać nos w nie swoje sprawy, ale po raz ostatni cię ostrzegam – nigdy więcej o tym nie wspominaj. Azkaban to nie nasza działka, nigdy się tym nie zajmowaliśmy i nigdy nie będziemy się tym zajmować. A to że ministerstwo próbuje nas do tego wciągnąć to już mój problem, nie twój. Więc zagryź ząbki i zamknij swoją piękną buźkę, bo jeśli ta sprawa kiedykolwiek wycieknie, będziesz pierwszą podejrzaną, jasne?

– To Granger powinieneś się martwić, nie mną – powiedziała pewnie dziewczyna, wściekle mrużąc oczy. – I przestań wyżywać się na mnie za coś, co sam spierniczyłeś. Oboje wiemy, że reagujesz tak na tę sprawę tylko dlatego, że to wszystko twoja wina – dodała z zaciętą miną.

– Mówiłem ci, że wszystko naprawię – warknął w jej stronę.

– Ale tego nie da się naprawić, Zabini. A zatrudniając Granger sam strzeliłeś sobie w kolano. To tylko kwestia czasu, aż zacznie węszyć, dlatego oddaj mi sprawę Malfoya zanim będzie za późno. Załatwię to po cichu, już nie raz tak robiliśmy… – Zoey nagle zamilkła, bo Blaise niespodziewanie pokonał krok, który ich dzielił, wyciągnął różdżkę i przyłożył ją do gardła dziewczyny.

– Jeśli tylko zobaczę cię w pobliżu Dracona, przysięgam, że za siebie nie ręczę – powiedział przez zaciśnięte zęby, nie odrywając spojrzenia od jej zielonych, dużych oczu. – Zajmij się swoimi sprawami i przestań się interesować tym, co kompletnie cię nie dotyczy, bo to że jesteś nam potrzebna, wcale nie oznacza, że nie możesz wylecieć – dodał, ale w oczach dziewczyny zamiast potwierdzenia albo strachu, dostrzegł jedynie jeszcze większe zacięcie. Wiedział, że na razie sobie odpuściła, ale to wcale nie oznaczało, że po raz ostatni przeprowadzili taką rozmowę. 

Zabini stał tak przy dziewczynie jeszcze przez kilka chwil, mierząc ją wściekłym spojrzeniem. W końcu opuścił różdżkę i rozluźniając lekko wciąż zaciśniętą szczękę, odwrócił się i wyszedł z salonu. Dziewczyna już nic nie powiedziała, co rozzłościło go jeszcze bardziej, więc wyszedł na zewnątrz, głośno trzaskając za sobą drzwiami.

– Niech cię szlag, Blake – mruknął zanim opuścił posesję i teleportował się do siebie.

*

 Był piękny, niedzielny poranek, kiedy Astoria z uśmiechem na ustach przygotowywała Narcyzie śniadanie. Panna Greengrass obudziła się już o świcie i wystarczyło jedno spojrzenie za okno, by upewniła się w przekonaniu, że ten dzień zaliczy do udanych. Od samego rana świeciło słońce, a dziewczyna wciąż pod powiekami miała obraz siebie i Dracona z jej ostatniego snu.

Oprócz tego po głowie wciąż chodziło jej wspomnienie piątkowego wieczoru, gdy blondyn ją pocałował. Na samą myśl uśmiechnęła się do siebie. Mimo że pocałunek wywołany był zwykłym impulsem i zainteresowanie ze strony Malfoya jej osobą zniknęło równie szybko, jak się pojawiło, dziewczyna nie mogła pozbyć się wrażenia, że to zwiastuje jakiś przełom.

Ustawiła na tacy szklankę mleka, talerz z tostami francuskimi i jajecznicą. Popatrzyła na to wszystko zastanawiając się nad czymś głęboko, by po chwili dostawić również niewielki wazonik i wstawić do niego jeden z kwiatów, których bukiet narwała wczoraj w ogrodzie. Uśmiechnęła się do siebie widząc efekt i dopiero wtedy podniosła tacę, kierując się w stronę pokoju Narcyzy.

Otworzyła nieśmiało drzwi i zajrzała do środka. Kobieta już nie spała, ale wciąż leżała bez ruchu na łóżku, wpatrzona smutnym wzrokiem w okno.

– Można? – zapytała cicho dziewczyna.

Pani Malfoy odwróciła się raptownie i kiwnęła głową na znak zgody. Zaczęła ociężale podnosić się do pozycji siedzącej. Astoria szybko popędziła jej z pomocą.

– Ja pomogę – powiedziała, łapiąc Narcyzę pod ramię, ale kobieta odtrąciła jej rękę. Dopiero po kilku chwilach usiadła na łóżku. Dziewczyna podała jej tacę z jedzeniem.

– Dasz sobie radę?

– Jeszcze nie jestem niedołężna, potrafię sama zjeść, Astorio – fuknęła Narcyza. Greengrass spuściła głowę i wymamrotała ciche przeprosiny. Już chciała wychodzić, gdy kobieta znów się odezwała: – Nie, to ja przepraszam. Po prostu martwię się o Dracona, stąd mój podły nastrój. Zostań, proszę. Jesteś ostatnio moim jedynym towarzystwem. – Ostatnie zdanie dodała już tak cicho, że Astoria przez chwilę zastanawiała się, czy na pewno dobrze usłyszała.

Siadła na brzegu łóżka i popatrzyła w smutne oczy Narcyzy. Chciała powiedzieć coś, co poprawi jej humor, ale żadne słowa pocieszenia jak na złość nie przychodziły jej do głowy.

– Nie wiesz, czego szuka Draco? – odezwała się nagle kobieta. – Wpadł tu wczoraj wieczorem zapytać, czy mamy jakieś tajne skrytki, o których nie wie ministerstwo. Przy okazji cały mój pokój przerzucił do góry nogami. Boję się, że wpakuje się w coś nielegalnego, a to nie byłoby najrozsądniejsze w naszej sytuacji – uśmiechnęła się smutno.

– Ubzdurał sobie, że Lucjusz ukrył coś, co rozwiąże wszystkie problemy.

Narcyza, słysząc słowa dziewczyny, skrzywiła się mocno.

– Cokolwiek ukrył ten człowiek, na pewno nam nie pomoże, a jedynie gorzej pogrąży. Porozmawiałabym o tym z Draco, ale nie chce mnie słuchać. Podczas naszej ostatniej kłótni miałam wrażenie, że nie słucha tego, co mówię, tylko odpłynął gdzieś daleko. Poza tym patrzy na mnie, jakbym miała zaraz umrzeć na jego oczach, a ja nie mogę dłużej znieść tego spojrzenia…

– On się bardzo stara, żeby to ukryć, ale w rzeczywistości niesamowicie się martwi. Szuka sposobu, żeby to wszystko powstrzymać.

– Co? Moją chorobę? I tak kiedyś umrę. Ale zanim to nastąpi chciałabym spędzić odrobinę czasu ze swoim synem – powiedziała cicho kobieta, wlepiając wzrok w talerz z jedzeniem i zabierając się za tosty. – Astorio, mogę cię o coś prosić? – zapytała niespodziewanie.

– Oczywiście – odpowiedziała dziewczyna bez zastanowienia.

– Porozmawiaj z nim, proszę. Wierzę, że ciebie posłucha. Niech odpuści sobie te bezsensowne próby ratowania mnie i zajmie się swoim życiem. Ma dwadzieścia cztery lata, odwrócił się od przyjaciół i wciąż nie pracuje. Jeśli dalej będzie tak roztrwaniał nasz rodzinny majątek to skończą mu się pieniądze jeszcze zanim umrę. Proszę, pomóż mu znaleźć jakiś cel w życiu.

Astoria spuściła głowę, walcząc w duszy z samą sobą. Nie miała serca odmówić Narcyzie, ale wiedziała, że jeśli chociaż lekko zasugeruje Malfoyowi odpuszczenie sobie prób ratowania matki, znów rozpocznie awanturę. Nie chciała tego, bo to po raz kolejny miało ją oddalić od Dracona, chociaż dopiero co zdążyła się o krok do niego zbliżyć. 

Westchnęła głęboko i podniosła wzrok na Narcyzę.

– Dobrze, porozmawiam z nim.

_________________

Udało się, wyrobiłam się w czasie, który dałam sobie na napisanie rozdziału. Mam nadzieję, że się podoba? W sumie rozdział był gotowy już jakiś czas, tylko fragment o Astorii dopisywałam dzisiaj. Odkryłam przy okazji, że strasznie źle mi się o niej pisze. Ale cóż, będę musiała to jakoś przetrwać. W końcu ona i Draco to tylko jeden z pobocznych wątków.

Za wytknięcie wszystkich błędów będę niezmiernie wdzięczna, bo wciąż nie mam bety. 

Trzymajcie się!

<< Rozdział czwarty

Rozdział szósty >>